The orphan girl hoofdstuk 1

Bang keek de vrouw van Girion, Lydia, nog een laatste keer naar de toren waar ze haar man de laatste keer zag. De toren was er niet meer, maar ze wou niet toegeven dat haar man ook weg was. Met tranen in de ogen vluchtte ze Dale uit. Vele andere mensen waren ook op de vlucht. De meesten liepen richting Esgaroth, net als Lydia. Terwijl ze langs de rand van het bos liep hoorde ze gehuil. Ze volgde het geluid en zag een kleine kleuter helemaal alleen zitten. Het kind had goudblonde haartjes en diepblauwe rood omrande ogen. Het kleine meisje stopte met snikken toen het De jonge vrouw voor zich zag staan. Lydia, die zelf een kindje verwachte, pakte het kleintje op en nam het mee naar Esgaroth. In Esgaroth aangekomen zocht ze naar een huis of toch een plek waar ze mocht inwonen. De inwoners van Esgaroth waren zeer vriendelijk voor de vluchtelingen uit Dale en iedereen die plaats had nam een familie of meer bij zich. Lydia werd bij een oude man wiens kinderen allang het huis uit waren ondergebracht. De man, wiens naam Bard was, was redelijk rijk waardoor hij haar wel kon helpen.

“Kom meisie dan zal ik eens effe mijn en nu ook jouw mooie stulpje aan jouw laten zien.” zei Bard
“Bedankt voor uw gastvrijheid meneer.” antwoordde Lydia.
“Zeg maar gewoon Bard. Jij bent toch Girion’s vrouwtje hé?” Bard lachte haar vriendelijk toe.
“Ja, alleen denk ik dat hij…” Ze begon te snikken. Met geen mogelijkheid kreeg ze het woord dood over haar lippen. Bard suste haar zachtjes.
“Hij was een goed man”, fluisterde hij zachtjes terwijl er tranen in zijn ooghoeken blonken.
“Alleen zal hij nu nooit zijn kind zien”, fluisterde ze zachtjes terug.
“Hij zal er vast trots op zijn en hij heeft toch één van de twee al gezien.” Hij fluisterde niet meer.
“Dat is niet mijn kind. ik heb het gevonden toen ik vluchtte en ik kon het moeilijk achterlaten”, zei Lydia die ook gestopt was met fluisteren
Bard deed zijn mond open en dicht. Hij voelde zich wat ongemakkelijk. Hij wist niets meer uit te brengen dan een dom klinkende ohw.
“Het is niets.” Er kwam een waterig glimlachje op haar gezicht.
“Misschien kan je je best installeren. Het ziet er naar uit dat dit je huis word”, antwoordde hij.


het gevonden meisje kreeg de naam Helena. Aan de puntige oortjes wisten ze dat het een elf was. Het enige dat ze kon vertellen over haar ouders was dat haar moeder Lithriël heette.