H 3

Ruby Lavesta stond tegenover de persoon gehuld in zijn lange donkere gewaad. Ze kon enkel zijn achterkant zien en had hem nog nooit van dichtbij bekeken. Even
had ze het idee dat hij zich eindelijk omdraaide. De kamer zelf was enkel verlicht door de kaarsen die in hun standaard aan de muur hing.
Zelf boog ze kort om te laten blijken uit waardering. Ze hoopte zo dat hij zijn kap af zou doen en zijn totale gezicht kon zien, maar hij sprak enkel in een sisende taal.
Vraag de kok om het dinner klaar te maken.
Voor Ruby was het niet zo moeilijk om deze taal te verstaan, ze had geleerd uit de woorden die hij sprak en het bleek gewoon dat de klinkers op andere plaatsen zijn gezet.
Ruby boog licht en liep de kamer uit. Ze voelde hoe ze achter de deur op de grond zakte en een totale vermoeidheid over haar heen voelde stromen. Ze was totaal uitgeput en nu moest ze ook nog wat te eten gaan halen.
Ze stond langzaam op en liep de donkere gang door.
Alles om haar heen werd verlicht met enkele kaarsen, ze liep een van de deuren door en kwam in de keuken terecht. De kok stond met potten en pannen te zwaaien
en Ruby schraapte haar keel.
'Een maaltijd voor de leider,' zei ze en de kok kwam naar haar toe gelopen. 'Hoe was hij?' vroeg hij aan haar, maar Ruby schudde haar hoofd. 'Nog steeds hetzelfde ik heb zijn gezicht niet kunnen zien,' zei ze en de kok zuctte kort.
'Dan ga ik maar het eten klaarmaken,' zei hij en ging weer aan de slag. Ruby was hier beland nadat ze weg was gelopen van haar familie en nergens heen kon. Hij had die ene gedaante in zijn donkere gewaad gezien en is met hem mee gegaan. Ze kreeg eerst te eten en onderdak, daarna werd ze gebruikt voor de nodige dingen.
Even had ze niets in de gaten of ze zag een kleine schilderij van twee beesten aan de muur zien hangen.
'Wat zijn dat voor een wezens?' vroeg Ruby. De kok keek op en gaf zelf de aandacht aan de schilderij. 'Dat zijn schilpadden,' zei hij en Ruby knikte zachtjes. Zelf nam ze plaats op een van de krukken en leunde met haar ellebogen op de lange tafel.
'Jij bent al in dienst toen hij voor het eerst hier kwam, hoe was hij eigenlijk?' vroeg ze verder, maar daar kreeg ze geen antwoord op. 'Dat mijn kind is een geheim dat enkel door mij behouden mag worden, als je zo graag wilt weten wie het werkelijk is, dan moet je het zelf maar afwachten.'
Ruby zuchtte en ineens hoorde ze een bel afgaan. 'Ja, ja, ik kom,' snauwde ze en liep de keuken uit. Ooit zal ze erachter komen, maar nu was de tijd een belangrijke rol.