Chapter 13

"Nou, ehm... het was gelijk spel geworden, ik had er drie van de drie gescoord en die blauw harige bimbo ook, Jammer genoeg" zei ik er tandenknarsend erachteraan. "Oh, dat is wel jammer ja" zei Laurel medelevend.
"Hey, wij gaan gewoon dik van hun winnen!" zei Mark enthousiast, sirieus hoe kan hij zo enthousiast zijn?!
"Hoe laat is het eigenlijk, volgens mij al rond twaalf uur?" vroeg David. "Gast sirieus?" zei ik terwijl ik hem nu chagrijnig aankeek. "Ja" zei David en keek mij vervolgens dom aan. "ER HANGT EEN FACKING GROTE KLOK VOOR JE NEUS VAN ZEKER DERTIG BIJ DERTIG CENTIMETER, EN JIJ VRAAGT HOE LAAT HET IS?!" Schreeuwde ik door de kamer. "Lexi, ik wil nog geen gehoor apparaat" zeurde Laurel.
"En ik denk dat we beter naar bed kunnen gaan, omdat het al zeker een uur is, en ik niet wil dat jullie elkaar nog gaan vermoorden." Zuchtte Jude.
"Ik denk dat Jude wel gelijk heeft, Lexi staat op het punt nog iemand te vermoorden met die blik" zei Xavier quasi bang.
"En jij moet je bakkes dicht houden tomaat!" zei ik en liep naar boven, ik kan het beter niet te laat maken anders vermoord ik echt nog iemand....

- Volgende dag -
Ik werd wakker door de wekker die ik extra vroeg had gezet, om half zes in de morgen. Niet omdat we vandaag een wedstrijd tegen England hebben maar omdat ik een grap ga uithalen, samen met Laurel, en liep de woonkamer binnen waar Laurel al stond. "Heb je alles bij je, de stiften?" vroeg ik zacht aan Laurel, proberend niemand wakker te maken. "Ja die heb ik" zei Laurel met een grote grijns. "Doe jij het bij de rechter kant van het huis, ik de linker" stelde ik met een glimlach voor.
"Jup, ik zie je zo" grinnikte Laurel en ik liep naar boven.

- 20 minuten later -
"Laurel, heb je het bij iedereen gedaan van de rechter kant?" vroeg ik grinniktent. "Ja, jij bij de rest?" vroeg Laurel lachend.
"Natuurlijk, wat denk je wel niet van mij?" zei ik verontwaardigd. "Ik maak vast eten voor ons klaar, de rest maakt zelf maar hun eigen eten, en dan wachten totdat ze beneden komen."