01 What now?

Het ziet er buiten somber en regenachtig uit, wat toepasselijk. Iedereen is er, zelfs de zus van mijn vader. Ook zijn militaire vrienden zijn er en dragen met groot verdriet zijn kist van de kerk naar het kerkhof. Ik heb een mooie eenvoudige jurk aan met bijpassende hakken. Jane had speciaal voor me deze jurk ontworpen en gemaakt, die schat. Verdooft loop ik achter de kist aan ik heb de hele begravenis nog niks kunnen zeggen of voelen. Ik kijk als een zombie voor me uit, verzonken in me eigen gedachtes. Het dringt niet tot me door ; mijn vader is dood ik zie hem nooit meer terug. Ik herhaal het in me hoofd zo'n 100x, mijn vader is dood, ik zie hem nooit meer terug. Mijn hart begint steeds sneller te kloppen en ik raak in een soort paniek aanval; mijn vader is dood, ik zie hem nooit meer terug!
Ik schrik enorm als ik opeens een hand op me schouder voel. Ik merk nu pas dat ik voor het kerkhof stil ben gaan staan en in elkaar ben gaan zitten met mijn handen voor me gezicht. Me oma kijkt me meelevend aan en trekt me overeind. " nog even sterk blijven, nog eventjes" en met haar arm om me heen lopen we verder. Ik voel de prikkende ogen nog in me rug en het geroezemoes achter me.
De rest van de begravenis probeer ik meer om me heen te kijken. Ik zie de zus van me vader ( waarmee hij totaal geen band had) een traantje weg pinken, opa die zichzelf de schuld geeft omdat hij zijn zoon aanmoedigde om het leger in te gaan en oma die trots maar verdrietig naar de kist van haar zoon staart. Dan valt mijn blik om een man en een vrouw die van een afstandje mee aan het kijken zijn. Als ze zien dat ik ze bekijk lopen ze het kerkhof uit. Ik stoot oma aan eb vertel wat ik net heb gezien. Dat mijn verbazing oogt ze heel nerveus " vast touristen ofzo. Katy ik moet trouwens zo even met je praten over wat er verder gaat gebeuren ..." Daarna staart ze zenuwachtig voor zich uit. Dit kan niks goeds betekenen...
Nadat alle familie en vrienden langs zijn gelopen en ons sterkte heeft gewenst ga ik eventjes naar de wc om me op te frisse. Als ik terug kom zie ik oma druk in gesprek met de man en vrouw die ik eerder op de dag had zien staan op het kerkhof. Ik loop langzaam naar ze toe en als ik op gehoor afstand kom stoppen ze met praten. " katy.." Oma kijkt me lief maar nerveus aan. " Ik zou je even voorstellen, dit mijn Josef en Mary Onderwater. Zij..... Emh.... Je .... Ze kijkt wanhopig naar het stelletje. Het zweet breekt me uit, wat heeft dit te betekenen! Ik heb net mijn vader begraven hoe erger kan het worden? Mary kijkt me aan en legt der hand op me schouder. "Ik begrijp dat er een zeker onderwerp niet ter spraken is gekomen maar wij worden je pleegouders. Je opa en oma zijn te oud om nog langer voor je te zorgen en omdat niemand anders in je familie zich heeft aangeboden om je in hun huis op te nemen, hebben ze je bij ons geplaatst." Ik kijk van Mary naar me oma naar Josef naar opa naar Mary en zo het rondje nog een keer en nog een keer ..
Paniek slaat weer toe, ik moet hier weg. Ik moet alles eventjes op een rijtje zetten. Ik draai me om en zonder om te kijken begin ik te rennen. Ik hoor geschreeuw achter me maar ik negeer het. Ik ren zo hard als ik kan het donkere gladde parkje, langs het kerkhof en voorbij de haven naar... Waar ren ik heen?