4.

Hogwarts was prachtig. De middeleeuwse stijl straalde ondanks zijn bakstenen muren, ouderwetse tapijten, lelijke kandelaars en griezelige harnassen toch warmte en gezelligheid uit. Wat moest het fijn zijn om hier als elfjarige toe te komen. Jong en naïef. Wat moest het fijn zijn om dit je thuis te noemen, en je afdeling als je familie te zien.
Ik volgde James op de voet door het kasteel terwijl Anderling achter me aan liep. Onbewust bedacht ik me dat het voor haar nu zo makkelijk zou zijn om me hier en nu te vermoorden. Om me als een lafaard in de rug aan te vallen. Ik weerstond de aandrang om steeds over mijn schouders te gluren alleen door me te richten op al het moois dat het kasteel te bieden had. We wandelden zeker een kwartier voordat we halt hielden voor een simpele, dubbele deur. James wenkte me naar binnen en nieuwsgierig liep ik achter hem aan.
Aan de grote prikborden met roosters en de gezellige inrichting nam ik aan dat dit ooit de lerarenkamer was geweest. Nu leek het echter meer gebruikt te worden als vergaderzaal voor de orde van de feniks. In het midden stond een lange, rechthoekige tafel waar zeker veertig stoelen rond stonden. Her en der lagen kaarten met allerlei tekens op verspreid, documenten lagen in warrige hoopjes op de tafel en verscheidene kopjes en glazen stonden nog halfvol op hun plek.
‘Ik stel voor dat je aan het hoofd van de tafel gaat zitten.’ verbrak Anderling de stilte.
Gehoorzaam liep ik naar de stoel die ze aanwees, maar toen ik me bukte om te gaan zitten, hoorde ik mijn gewaad scheuren. Ik zuchtte vermoeid.
‘Zou ik misschien mijn stok terug mogen? Ik zou mezelf echt graag even verkleden.’
‘Denk je nu echt dat we zo stom zijn?’ snauwde James.
Ik rolde met mijn ogen. ‘Voor zover ik weet zijn jullie op dit moment ernstig in het voordeel. Dus tenzij jullie erkennen dat ik sterker ben dan jullie twee samen, zie ik het probleem niet.’
Anderling keek me bedachtzaam aan. Als ze me mijn staf niet gaf, zou ze toegeven dat ze zwakker was dan mij. Ze zou toegeven dat ze bang was. Maar als ze me mijn stok wel gaf, zou ze me een te groot voordeel geven. Want eerlijk is eerlijk, ik was ook sterker dan hen samen. Uiteindelijk, na me zeker een minuut in stilte onderzocht te hebben, knikte ze. James zuchtte geïrriteerd, maar haalde wel mijn stok uit zijn mantel.
Ik knikte als bedankje en wees naar mijn gescheurde gewaad. Al snel was deze vervangen door een simpele, skinny jeans en een rood topje. Ik stopte mijn stok in mijn zak en legde mijn handen voor me op tafel.
Hoewel Anderling toch zelf toestemming had gegeven om me mijn stok terug te geven, was ze zichtbaar opgelucht toen hij weer uit het zicht verdween.
‘Iets te drinken tijdens het wachten?’ Anderling zwaaide met haar toverstok en er verscheen een oude, stoffige fles en drie glazen.
Ze schonk de glazen vol en voorzichtig nipte ik van de koele vloeistof. Het was mede, heerlijk. Anderling dronk haar glas in één teug leeg. Mijn aanwezigheid hier deerde haar duidelijk meer dan ze liet voorkomen.
De deur ging open en Albus, die een bericht had doorgestuurd aan alle andere genodigden, glipte naar binnen. ‘Iedereen die weg kan komen, zal er over een kwartiertje zijn.’ melde hij.
Anderling knikte goedkeurend en schonk voor hem ook een glas mede in. De tijd tikte maar traag voorbij, alsof moeder natuur me een lesje wou leren. Beetje bij beetje druppelde iedereen naar binnen. Als eerste de leraren van deze school, ik herkende alleen de oudere generatie zoals Stronk, Banning en Pleister. Allen keken ze me vol afschuw aan in het voorbijgaan. De leden van de orde kwamen kort daarna ook binnen. Tussen hen zag ik al meer bekende gezichten, helaas brachten deze ook allemaal slechte herinneringen met zich mee. Lilly Potter, Percy Wemel, Hugo en Roos Wemel, Teddy Lupos en die man met zijn spitse neus en borstelige wenkbrauwen die zo’n moeilijke, Afrikaans klinkende naam had.
Ten slotte kwam de minister van toverkunst Peter Schobbejak, samen met enkele schouwers naar binnen. Allen keken ze me verachtend aan, alsof ik een kauwgom was die maar niet van hun schoen wilde. Alsof ik een probleem was dat ze zo snel mogelijk wilde elimineren.
‘Ik denk dat iedereen er is.’ zei Albus.
‘Goed, Haily. We zijn op je verzoek in gegaan om iedereen tegelijk te verzamelen. Ik stel voor dat je ons geduld niet langer op de proef stelt en ons eindelijk de reden van je komst met ons deelt.’ Knikte Anderling.
Ik knikte en ging wat rechter zitten. Mijn ogen gleden over de tafel, naar de aanwezigen die stuk voor stuk nerveus op het puntje van hun stoel zaten. Niemand hier was écht geïnteresseerd in mijn verhaal. Ze wachtten gewoon ongeduldig af tot ik het zou verpesten en ze me in koele bloede konden vermoorden. En ik kan je niet vertellen dat ik het niet verdiende. De zenuwen stroomde door mijn aderen en nerveus prutste ik een beetje aan mijn nagels, die ik de voorbije dagen kort had afgebeten.
‘Ik ben hierheen gekomen om me te verontschuldigen en me bij jullie aan te sluiten en Krempel te verslaan en ik hoopte dat ik hier een tijdje kon blijven en jullie me willen helpen en..’ Mijn nerveuze geratel werd abrupt verbroken door James, die hard op de tafel klopte.
‘Hou op! Je maakt ons allemaal bloednerveus en ik versta er werkelijk geen woord van!’ snauwde hij.
Ik sloot even mijn ogen en ademde diep in om tot rust te komen. Mijn hart maakte overuren, pompte het bloed in een razend tempo door mijn aderen. Ik moest kalmeren, moest de situatie meester worden. Ik mocht dit niet verprutsen. Ik had maar één kans. één kans om hen te overtuigen en mijn leven te veranderen.
Als ik faalde zou ik het niet overleven.


Zijn jullie al nieuwsgierig? :p