29. Mixed feelings.

Samen met Maikel zat ik in de bus. Het was akelig stil tussen ons, maar ik durfde geen gesprek te beginnen. Ik dacht aan de eerste keer dat ik Maikel gezien had, in de trein. Ik was benieuwd waar hij toen heen gegaan zou zijn, aangezien ik naar Forks ging, maar hij dus blijkbaar niet.
“Weet je nog, die eerste keer in de trein?” Vroeg Maikel.
Ik was blij dat hij begon met praten en ik glimlachte. “Ja.” Antwoordde ik. Toen der tijd wat ik niet zo verlegen. Toen praatte ik gewoon met hem. Wat was dat toch met mij?
“Ik vond het toen al gezellig met jou.” Glimlachte hij.
Ik keek hem aan. “Ik ook.”
Maikel keer weer zo moeilijk als hoe hij in houd had gekeken eerder die dag. “Is er iets? Heb ik iets verkeerd gezegd?” vroeg hij.
Ik schrok een beetje van zijn vraag. Máikel die iets verkeerd had gezegd? “natuurlijk niet!” antwoordde ik.
Hij keek opgelucht. Ik besloot over iets anders te beginnen.
“Waar ging jij eigenlijk heen, die dag dat wij elkaar ontmoette?” vroeg ik hem.
“Naar huis.”
“maar…” vragend keek ik hem aan. “Ik moest toch dezelfde kant op? Waarom bleef jij dan in de trein zitten?”
“Als je één station verder was gereden, had je vanaf daar met de bus naar Forks kunnen gaan, dat was sneller” knipoogde hij.
Ik voelde me rood aanlopen. Wat een sufkop was ik soms ook.
Maikels pov.
Oké, dat was een klein beetje gelogen. Eerlijk gezegd was ik overdonderd geweest door de uitstraling van Verona, waardoor ik niet doorhad bij welke halte we waren.. Maar dat zei ik niet. Verona liet duidelijk te kennen dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde bij mij, dus ik wilde het haar niet nog moeilijker maken. Ik zag dat ze nu al rood aanliep, al wist ik niet waarom. Het was weer stil tussen ons. Het voelde raar bij Verona. Aan de ene kant was ik graag bij haar, zag ik haar graag. Aan de andere kant voelde ik me een beetje weggestoten. Ik wist dan ook niet zo goed wat ik moest zeggen, behalve dan dat we bij de goede bushalte waren en dat we uit moesten stappen. Toen we uitgecheckt waren en weer op vaste vloer stonden ging de telefoon van Verona.
“Uhm.. sorry.” Verontschuldigde ze zich. Met grote snelle stappen met haar mooie lange benen liep ze weg om haar telefoon op te nemen.
Ik bleef bij de bushalte staan om haar de privacy te gunnen. ik zag hoe enthousiast ze reageerde op het telefoontje en ergens diep in mij vond ik dat jammer. Ik wist ook wel dat ik haar pas een paar keer gezien had, maar ze had nog nooit zo blij gereageerd als ze mij zag. Al vond ik dat gelijk al een stomme gedachte bij mezelf. Misschien had ze wel een heel lief vriendje in Engeland die vertelde dat hij hierheen kwam. Misschien was het wel haal moeder, dat kan natuurlijk ook. Ik hoopte het minst dat ze zo reageerde op één van de Cullens, als wist ik niet zo goed waarom. Op een of andere manier stonden de Cullens niet goed bekend in dit dorpje. Ze werden als een koude, afstandelijke familie gezien. Niemand wist wat er in die familie omging, maar Verona misschien wel, aangezien zij blijkbaar beste vriendjes met ze was. Ik zag hoe ze rustig terug kon lopen en ik stond er weer versteld van dat zo’n mooi meisje zo verlegen kon zijn. Ik glimlachte naar haar, in de hoop om haar op haar gemak te voelen.
“Dat was mijn broertje.” Glimlachte ze. “Hij komt me opzoeken!”
Ik zag hoe blij ze was en ik voelde me stom dat ik me jaloers had gevoeld. Ik was ook blij voor haar en ik nam haar mee naar een tentje waar we lekker konden lunchen.

“AAAAHHH Verona I’m so glad you asked me to come! I’m so excited! I’ll see you very soon!” ~ Tom.