28. Awkward.

Na een eerste nachtje alleen in mijn huisje had ik nu een lekker dagje voor mezelf. Om het huisje te verkennen, om in het tuintje te zitten – ten minste, zodra het zonnetje heel eventjes doorkwam – en om weer eens contact op te nemen met Tommie. Aangezien het weer was gaan regenen zat ik binnen op de bank met mijn laptopje. Tommie en ik hadden nog een paar mails uitgewisseld en ik besloot hem uit te nodigen, aangezien ik nu plek had.
Hoi lieve Tommie!
Ik woon sinds vandaag in mijn eigen huisje! Het is een heel mooi huis en hij is al helemaal ingericht. Het is groter dan mijn kamertje in London en het is heel gezellig hier in het dorp. Vanmiddag heb ik trouwens een intake voor een baantje in het ziekenhuis, zodat ik mijn huisje ook kan blijven betalen, wat wel handig is. Heb jij zin om een keertje langs te komen? Het is nu bij na kerst, misschien kan je daarna hiernaartoe vliegen? Ik koop het kaartje wel voor je. Het lijk mij in ieder geval hartstikke gezellig, dan kan je gelijk mijn echte zusje zien, al blijf jij natuurlijk voor altijd mijn echte broertje. Laat je nog even van je horen?
Kusjes van je zus!
Ik klapte mijn laptop dicht en ik sloot heel even mijn ogen, genietend van de rust. Genietend van mijn eigendom. Ik dacht aan Tommie. Hij zou het zeker heel erg leuk vinden om weer een keer te komen, maar waarschijnlijk ook heel eng. Ik glimlachte. Eindelijk zou ik hem weer eens zien. Ik keek op de klok. 12 uur alweer. ik besloot even een boterham te gaan eten. Misschien kon ik daarna even door het dorp gaan lopen, om het een beetje te verkennen. Op het moment dat ik op wilde staan ging de deurbel. Ik verbaasde me, ik woonde hier pas en dag en vandaag al mensen aan de deur?
Ik stond op en liep richting de voorkant van het huis. Even keek ik schuw door het raampje, je weet maar nooit. Maar algauw trok er een glimlach over mijn gezicht. Ik opende de voordeur en ik keek hem aan.
“Goede middag buurvrouw!” zei hij enthousiast.
“Hoi.” Antwoordde ik verlegen.
Hij keek me even onderzoekend aan. “Heb je zin om even wat te lunchen? Ik dacht je zit zo alleen in je huissie, die kan wel wat gezelschap gebruiken.”
Ik glimlachte. “Jij zit toch iedere dag alleen in je huissie? Moet toch best vol te houden zijn dan!” Meteen werd ik rood. Misschien had hij wel een vriendin! Of een huisgenoot. Misschien klonk het wel heel erg alsof ik hem belachelijk maakte. Ik schaamde me. Ik floepte er nooit zomaar dingen uit. Voorzichtig keek ik hem aan. Ik zag dat hij mij ook aan keek.
“Het kan inderdaad vol te houden zijn ja. Als je liever alleen eet dan…” hij stopte en bleef me aankijken.
“Nee, nee, gezellig als we samen eten!” ik hoorde dat ik een beetje stotterde en ik keek weer naar de grond. “Kom binnen?” de aarzeling in mijn stem was overdonderend. Ik deed een stap opzij en hij kwam naar binnen. Ik was hier zo slecht in, ik had deze situatie zo ongemakkelijk gemaakt. Ik deed de deur achter hem dicht en haalde diep adem. Ik draaide me om en keek hem aan. Hij keek een beetje moeilijk, maar ik durfde er niet naar te vragen. In plaats daarvan begon hij met praten.
“Wil je hier eten, of bij mij? Of zullen we het dorpje even in gaan?” vroeg hij.
“Uhm…” ik wist het niet. Ik had geen idee wat ik moest antwoorden. Was het beledigend als ik hier wilde eten? Of was het afstotend als ik liever bij hem wilde eten? Ik voelde het steeds ongemakkelijker worden en ik stond op het punt om in tranen uit te barsten.
Maikel pakte mijn schouder vast. “Hey, Veroon?” ik keek hem nu aan en zag zijn strakke blik terug, die mijn over vast hield. “Als je liever hebt dat ik ga, dan ga ik hoor!”
Ik dwong mezelf om me bij elkaar te rapen, om het allemaal niet nog onbeleefder te maken. Ik besloot de middenweg te kiezen. “Nee, natuurlijk niet. Zullen we anders in het dorpje gaan eten? Of je mag ook hier eten als je wil? Ik heb brood in huis en soep en nog veel meer. Maar als je liever naar jou wil mag dat ook?” Ik zuchtte zachtjes. Ik kon niet kiezen. Ik wist niet wat de beste keuze was. Nog steeds keek ik hem aan en ik zag een glimlach rond zijn mond verschijnen. Nu zuchtte ik opgelucht.
“Laten we het dorpje ingaan, dan kan ik je gelijk wat laten zien en dan hoef je niet alleen rond te trekken.”
Nu glimlachte ik ook. “Dat lijkt me heel fijn.” Antwoordde ik.

I’m not sure how to feel about her. Somehow she’s attractive, but somewhere she shedded me off. ~Maikel.