20.

Allison Wright P.O.V.

De lift waar Liam en ik instonden, maakte wat rare schokbewegingen toen we aankwamen op de begane grond. Maar gelukkig ging hij gewoon naar behoren open en konden we zonder enige problemen het benauwende vierkante kamertje verlaten. Eenmaal aangekomen bij de eetzaal zag ik de rest al aan een ronde tafel, ergens in het midden van de zaal, zitten. Ik haalde diep adem en probeerde me zo nonchalant mogelijk op te stellen. Twee jongens afgewezen in nog geen kwartier, goed bezig Ally. En met diezelfde jongens moest ik nu aan een tafel gaan zitten eten, alsof er niets gebeurd was.
Ik beet op mijn tong, zo hard totdat ik net geen bloed proefde, en zette mijn mooiste glimlach op. Zayn had zijn blik afgewend, maar Louis schonk me een glimlach terug. Naast hem was nog plek, maar ik had niet echt de behoefte om daar te gaan zitten. Liam leek me, zonder enig woord uitgewisseld te hebben, te begrijpen en nam naast Louis plaats. Nu was het enige plekje dat nog leeg was tussen Liam en Harry in, wat op zich geen probleem was. Maar ik zat nu recht tegenover Zayn, waardoor ik genoodzaakt was hem aan te kijken.
“Ligt het aan mij, of is de sfeer nogal...” Vanessa zocht naar de juiste woorden.
“Bedrukkend,” maakte Amy voor haar af.
Niemand reageerde. Iedereen zat emotieloos voor zich uit te staren, terwijl Vanessa en Amy op een antwoord wachtte.
Harry was de eerste die iets zei. “Zullen we maar gaan eten?,” mompelde hij. Hij schoof zijn stoel naar achter en liep naar het lopend buffet.
De rest volgde zijn voorbeeld, behalve Zayn. Even twijfelde ik of ik ook moest blijven zitten. Zodat ik hem kon zeggen dat het me speet. Maar het lukte me niet. Het was alsof er een hand voor mijn mond werd gedrukt. Alsof iemand me verbood ook maar een woord te spreken.
Zayn leek hetzelfde te willen doen. Zijn ogen spraken boekdelen, maar zijn mond opende zich niet. Ik zuchtte, sloeg mijn ogen neer en besloot de rest achterna te lopen.
De rest van de avond ging als een waas aan me voorbij. Er gingen zoveel verschillende emoties door mijn lichaam heen, dat ik nauwelijks doorhad wat er om me heen gebeurde. Liam had een aantal keer aan me gevraagd of het met me ging, maar zelfs toen we alleen op onze kamer waren had ik hem niet verteld dat ik Zayn die middag had afgewezen. Ik had het gegooid op mijn zus. Maar verder ging het goed met me. Ik wilde slapen. Even alles vergeten. Morgen was weer een nieuwe dag.


Zayn Malik’s P.O.V.

Rode druppels gleden van het mes af, op de grond. De handen van de jongen die naast mij stond waren besmeurd met hetzelfde bloed en voor mijn voeten lag het lijk van een prachtig meisje. “Wat heb je gedaan?,” vroeg ik verontwaardigd.
“Ach man, zeur toch niet zo,” zei zijn stem. De anderen jongens stonden met een glimlach toe te kijken hoe het leven langzaam uit haar lichaam gleed.
“We moeten hier weg,” hoorde ik één van hen zeggen. “Nu.”
Ik schudde hevig mijn hoofd. “Maar we kunnen haar hier toch niet zomaar achterlaten?”
“Zayn, ze is dood,” zei de jongen naast mij. Zijn stem was koud, kil. Alsof het hem niets kon schelen. “Er valt niks meer aan te doen.” Hij gaf haar een schop in haar zij. “Zie je, het beweegt niet meer.” Het? Ze was geen het. Ze was een persoon. Een ziel. Maar die ziel bevond zich nu niet meer hier op aarde.
“Wat heb ik gedaan?” Ik bevond me in een shock. Ik wist me geen houding te geven. Ik was in paniek en ik wilde er alles aan doen om het ongedaan te maken, maar ik kon er niets meer aan veranderen. Ze was dood. Haar ziel had haar lichaam verlaten.
“Nou, nou, nou,” zei de jongensstem. “Niet zo uit de hoogte doen. Ik ben degene die dat mes in haar hart heeft gestoken. Niet jij.” Hij was hier trots op? Hij was trots dat hij het scherpe mes door haar tere lichaam had gedrukt? Hij was trots dat hij haar van het leven had beroofd? Hoe was dat in godsnaam mogelijk?
Mijn benen werden zwak. Het liefst was ik nu op de grond gevallen. Naast haar gaan liggen. Ik kon dit toch niet mijn hele leven met me meedragen?
Het geluid van een voorbijrazende auto deed me doen opschrikken. “Shit,” mompelde één van de jongens. “Rennen.”
Iedereen begon zich uit de voeten te maken, maar ik bleef staan. Ik kon me niet bewegen. Het bloed dat zich steeds verder naast haar uitbreidde deed me bijna doen braken. En de alcohol die zich in mijn lichaam had verspreid maakte het daar niet veel beter op.
“Zayn, verdomme,” riep de jongen met het mes in zijn handen. Hij pakte me bij mijn arm en trok me mee het grasveld af.
Ik rende met de anderen mee, maar mijn benen werden steeds zwaarder. Ik kon niet meer. Ik wilde niet meer.

Met zweet op mijn voorhoofd schoot ik omhoog van mijn mobieltje die afging. Ik keek door de lichte gordijnen naar buiten. De ochtendzon begon al te rijzen, maar het was nog steeds aardig donker buiten. Wie had mij zo vroeg nodig?
Het was een onbekend nummer, dus ik besloot niet op te nemen. Gelijk toen ik dat besluit had genomen gingen mijn gedachtes terug naar de droom. Dit was een van de weinige keren dat ik niet over Ally droomde. Sinds de eerste dag dat ik haar zag droomde ik bijna elke nacht over haar. Ik wilde het niet. Echt niet. En ik probeerde me er tegen te verzetten. Aan andere dingen te denken. Alles behalve aan haar. Maar hoe meer ik dat deed, hoe vaker ze voorkwam in mijn dromen.
Ik had blij moeten zijn dat ik nu niet over haar droomde. Maar dat was ik niet. Nachtmerries waren nog erger dan over haar dromen. En al helemaal als het waargebeurde nachtmerries zijn. Die ene waargebeurde nachtmerrie die ik het liefste wilde vergeten.