Secret Two - Ziam

Gure wind blaast door het kleine raampje mijn kamer binnen. Ik heb het open gezet om te luchten, maar in plaats daarvan komen de rillingen vanzelf.
Als ik iets zou mogen wensen, dan.. Dat de grootste geheimen van de mensen de wereld uit zijn. Dat ze leren om nooit meer een leugen aan te nemen.
Van niemand niet. Het zou één van de slechtste smoezen zijn die ik ooit hoor. Ik gun niemand dat. Elke keer trap je er weer in.
Op een gegeven moment weet je niet meer waar je toe in staat bent om het op te kunnen lossen. Ik sleep mijn benen het bed af, en ik grijp met één hand naar mijn mobiel. Rustig scrol ik door mijn timeline, als ik een paar gemiste berichten terug lees.

Yogiyah: Hi there

Is dit weer één of andere truc die iemand met me uit wil halen? Ik hoop het niet. Ik zou maar gewoon een gesprek aangaan, en kijken wat eruit zou komen.

PayneTrain: Hello?
Yogiyah: Oh, je bent er
PayneTrain: Ja, ik ben er. Maar is er iets aan de hand dan?
Yogiyah: Niks hoor, behalve dat ik een serie moordenaar ben en ik jou op mijn lijstje heb staan
PayneTrain: Ik geloof er niks van!
Yogiyah: Nah, het is ook niet waar. Dat zou ik jou nooit aan kunnen doen.

Een waterige glimlach ontstaat er op mijn gezicht. Ik draai even mijn hoofd naar het raam toe. Sneeuwvlokken dwarrelen langzaam naar beneden, waar ze hun plekje vinden op de stenenvloer. Het is werkelijk prachtig om te zien. Daardoor begint het dus zo koud te worden in mijn kamer..

Yogiyah: Ik wilde eigenlijk vragen hoe het met je gaat.
PayneTrain: Ik weet het niet zo goed, eigenlijk. Het voelt alsof..
Yogiyah: Alsof wat?
PayneTrain: Alsof ik in een tweestrijd zit. Het ene moment gaat het beter dan het andere moment. Snap je?
Yogiyah: Ik begrijp het. Ik vind het heel erg rot voor je.. Als ik er iets aan kan doen, zou ik dat meteen doen.
PayneTrain: Hoeft niet, echt niet. Ik red me wel.
Yogiyah: Zeker? Zo ver weg woon ik nou ook weer niet. Ik kan er binnen een uurtje zijn.
PayneTrain: Als je het zo graag wil.. Ik vind het oké.

Is het wel zo'n goed idee om dit te doen? Ik kijk nogmaals naar het tafereel wat er zich buiten afspeelt, om daar een mogelijk antwoord in af te lezen.
Mijn hart, daar ligt het antwoord. En wat ik op dit moment voel, is onbeschrijfelijk. Onbeschrijfelijk goed, voelt het. Ik moet het proberen, toch?

PayneTrain: Dus je bent er over een uurtje, als je nu weg zou gaan?
Yogiyah: Ja, ik denk het wel. Het komt goed, echt. Tot straks X

Er gebeurd iets. En dat iets is met mijn hart. Hij laat mijn hart smelten voor de zon. Alsof duizenden sneeuwvlokken zich in me bevinden, die naar beneden dwarrelen, samen met de puzzelstukjes van mijn hart. Hoe hij dit voor elkaar krijgt, is één groot mysterie. Maar het werkt. Het bevalt me wel, het is een teken dat het wel goed zou komen. Mijn hart mist een paar slagen. Ik ga languit op mijn bed liggen, met mijn mobiel tegen me aangedrukt. Straks zou alles beter zijn, met deze mysterieuze persoon in het vooruitzicht. Het verlossende geluid van mijn mobiel maakt weer een geluidje. Ik schiet meteen overeind.
Mijn ogen glijden over de zin tekst die iemand net getypt heeft.

I'mSomeone: Weet je echt zeker dat je hem in vertrouwen neemt? Hij gaat je hart breken, opnieuw. Wimpel hem af, nu het nog kan.
PayneTrain: Wie is dit? En waarom zeg je zulke dingen?

Ik weet niet meer wie ik moet geloven. Volgens deze persoon zal hij 'opnieuw mijn hart breken'. Wat dit te betekenen heeft, weet ik ook niet.
De laatste minuten tikken langzamer voorbij, met snellere secondes en minder snellere secondes. Ik kan het nog aan. Eventjes nog. En hij zou hier zijn.
Lachend verstop ik mijn hoofd in het kussen. Waarom voelt het nu al goed om aan deze persoon te denken? En dat terwijl hij nog niet geweest is.
Na een paar verstrekkende minuten, kijk ik op de klok. De eindeloze minuten zijn zo om gevlogen. Ik glimlach breed, op het moment dat de bel gaat.
Als een speer ren ik de trap af. Ik kan niet wachten om deze persoon te ontmoeten, ook al zou het een jongen zijn.. Het scheelde me op dit moment niks.
Snel richt ik een blik in de spiegel, om te checken of alles nog wel goed zit. Met een hele grote glimlach protesteer ik niet bij de deur, voorzichtig trek ik hem open. Maar daar blijf ik stil staan. Mijn mond hangt van verbazing open. "Zayn? Wat doe jij hier?" zeg ik verbijsterd. Men zei inderdaad dat ik niet opnieuw mijn hart moet laten breken. Diegene heeft gelijk gehad. Dit is het dan. Opnieuw moet ik nu toe gaan kijken hoe deze jongen mijn hart gaat breken.
"Op dit moment heb ik zolang gewacht," begint hij. "Je wil niet weten hoe half ik dit gemist heb." Verbaasd staar ik hem aan. In zijn prachtige heldere ogen.
Die op dit ogenblik blijven stralen in mijn ogen. De jongen tegenover me glimlacht breed. Zonder er over na te denken steek ik mijn hand naar hem uit.
"Ik wil je terug, Liam. Zie je het dan niet?" fluistert hij bij mijn oor. Vlinders ontsnappen in mijn buik. De gevoelens zijn er nog. Ik kan niet wachten om het allemaal weer mee te maken, maar dan moet hij er wel iets voor doen. Ik zet mijn aller beste grijns op, in de hoop hiermee Zayn te verleiden. Ik laat zijn hand los, en net wanneer ik naar achteren wil lopen, zet hij de eerste stap over de drempel.
"Denk je dat je mij zomaar kan krijgen? Je zal er toch iets voor moeten doen, Malik." Ik blijf dezelfde grijns op mijn gezicht houden. Toch voel ik hoe mijn wangen langzaam toch rood beginnen te kleuren. "Ahw, is Li verlegen?" probeert hij nog. "Weet je, laat ook maar zitten," en voordat hij nog antwoord kan geven, druk ik mijn lippen op de zijne.

----
En hoofdstuk nummer twee. Wat vinden jullie ervan?