7. Veranderingen

De laatste weken is er heel wat veranderd. Ik rijd nu met mijn zwarte Mini Cooper door Forks, ik heb nieuwe vrienden waardoor ik niet meer zoveel met de Cullens omga en mijn ouders hun relatie balanceert op het puntje van een mes. Kan je wel begrijpen dat ik dan geen medelijdende blikken nodig heb van een stelletje perfecte mensen. Maar eigenlijk was het wel duidelijk dat er iets aan de hand was, althans, dat dacht ik.
Ik zat naast Edward tijdens Spaans. Ik keek af en toe uit mijn ooghoek naar zijn bezorgde ogen. Daarom dat het beter was dat ik niks zei, anders zouden ze veranderen naar medelijdend. Het nasale gezoem van de bel liet weten dat het het laatste uur van de dag was.
‘Hasta mañana, estudiantes.’ Niemand luisterde naar mevrouw Goff.
‘Jade, zou ik even met je kunnen praten?’ Ik draaide me om en knikte kort in Edward zijn richting. We liepen naar de achterkant van de schoolgebouwen, ik wou niet dat Jessica of Mike iets zouden horen.
‘Wat is er mis? Je ziet eruit alsof je ieder moment tegen iedereen zou kunnen uitbarsten.’ Hij bleef me bezorgd aankijken.
‘Niks, wat zou er moeten zijn, het leven is toch lekker rooskleurig.’ Mijn toon was scherper dan ik verwachtte en ik moest tranen tegenhouden.
‘Zie je wel dat er iets is. Anders zou je nooit zo reageren. Je kunt het mij vertellen.’ Hij probeerde me een bemoedigende lach te geven, maar dat mislukte.
‘Er is niks!’ hup, daar waren de tranen. Ja, zo kom je lekker overtuigend over. Een paar koude armen vingen me op en troostten me.
‘Mijn ouders hun relatie dreigt kapot te gaan, ik wil er wel iets aan doen, maar wat?’
‘Laat het, iedere relatie heeft zo zijn moeilijke periodes. Ze komen er wel uit.’ Suste Edward me. Ik vermande mezelf en droogde mijn tranen.
‘Alex wacht op me. Fijn om met je gepraat te hebben.’
‘Het was ook voor mij fijn.’ Hij glimlachte alweer bemoedigend en ik liep naar de parkeerplaats. Alex stond tegen de auto geleund.
‘Waar bleef je nou?’ vroeg hij bezorgd, waarschijnlijk door mijn rode ogen.
‘Ik…was met Edward aan het praten.’
‘Heeft hij je gekwetst, want je ziet eruit alsof je hebt gehuild.’
‘Neen, het was gewoon…over mam en pap’ ik deed de deur van de Mini dicht en startte de motor.
Toen was het stil naast me. Alex keek naar buiten met een onleesbare blik. Ik durfde te wedden dat hij zijn verdriet opkropte op dit moment.
‘Alex, als je met iets zit, vertel het me, oké?’ Hij keek naar me, knikte kort en keek toen weer naar buiten.
Ik opende de voordeur.
‘We zijn thuis.’ Riep ik in het algemeen en Alex sloot de deur achter zich. Alex liep naar de trap en rende naar zijn kamer, voordat er weer een scheldtirade aan zou komen. Ik liep naar de woonkamer en zag mijn ouders in elkaars armen zitten, mijn moeder met huilerige ogen en mijn vader met een troostende blik.
‘Is...alles weer goed?’
‘Ja lieverd, het spijt ons zo! We waren zo een slechte ouders.’ Mijn moeder stond op en kwam naar me toe, ze sloeg haar armen om me. Ik liet mijn tranen nu rustig stromen, wetend dat niemand van school het zou kunnen zien.
‘Zie ons hier nu staan.’ Ik lachte door mijn tranen hen en knuffelde mijn moeder nog eens en veegde mijn tranen weg.
‘Ik...ga mijn huiswerk maken.’ Daar had ik de kans niet toe doordat de deurbel ging. Ik liep naar de deur, checkte mijn gezicht in de spiegel in de hal en opende de deur. Edward stond voor de deur met een schuldige blik, alsof hij een kind was die net een koekje had genomen zonder het te vragen.
‘Ik…kwam kijken hoe het met je ging.’
‘Beter, veel beter. Maar kom binnen, het vriest buiten.’
‘Neen, dankje. Ik kwam eigenlijk gewoon kijken of het al wat beter met je ging.’ En hij verdween in de duisternis. Soms begreep ik hem echt niet, het leek alsof hij iets wou zeggen maar het niet over zijn lippen kreeg.