Chapter 5 ~~ If you even get any closer I personally paste your socks together!

Met een klein beetje moeite heb ik een boom in de zon gevonden. Met mijn benen opgetrokken leun ik met mijn hoofd tegen de boomstam aan, doezelend in de zon. Ik wens dat ik mijn slaapkamer raam en alle andere ramen in mijn kamer open had gezet. Ik slaak een genietende zucht, die warmte had ik wel gemist. Ik sluit mijn ogen, niet dat het een verschil maakt, maar het is beter dan het uitdrogen van mijn ogen. Van de zomer was ik ook weer in het St. Holisto geweest voor controle. Geen verbetering, of verslechtering sinds de laatste keer. Gelukkig zijn ze wel weer helemaal hersteld van de allergische reactie op de vorige druppels. Nu is er godzijdank niets mis mee. Ze willen me pas in de herfst ergens weer zien, tenzij het eerder nodig is. Wel, ik kom daar ook niet graag. Ik bedoel ik mag Evan graag, maar ik haat ziekenhuizen. Ik pruts wat aan mijn nagels, luisterend naar de fluitende vogels, waarna ik hun melodietje na probeer te fluiten. Achter me klink geritsel en gerommel in het gras, maar ik heb geen zin om er aandacht aan te besteden. Toch strekken mijn vingers zich uit voorzorg uit naar mijn toverstok.
‘Als je het ook maar wacht op iets uit te halen Snape,’ snerpt mijn stem door de stilte heen, ‘ik plak persoonlijk je sokken aan elkaar en vervang je shampoo door lijm. O nee, je hebt geen shampoo. Nou, dan maak ik je wel bang door je een pot te sturen. Boeeeh, shampoo, voel je de angst al?’
‘Hoe weet je nou dat ik het ben?’ Klinkt hij zeurderig.
‘Omdat het typisch iets voor jou is, om als slijmerige flubberwurm me van achter te besluipen en me te vervloeken of iets dergelijks. Dat is namelijk is waar jullie Slytherins goed in zijn,’ snauw ik hem toe. Nu ik ook “docente” ben kan hij me weinig maken. Schoorvoetend schuiven zijn voeten over het gras heen naar me toe, waarna hij naast me neer ploft.
‘We zijn niet allemaal zo slecht als je denkt,’ mompelt hij zachtjes, ‘dat denkt iedereen alleen maar.’ ‘Waarom dan zo onaardig Snape?’
‘Geen idee,’ mompelt hij en ik voel naast me hoe hij zijn schouders op haalt.
‘Zelfbescherming, denk ik. Luister, Adams.’
‘Zeg maar Zoey,’ onderbreek ik hem, ‘ik ben nog niet zo oud.’
‘Goed, Zoey, het spijt me, oké?’
‘Heeft Dumbledore je gestuurd?’ Vraag ik achterdochtig, ‘je maakt me niet wijs dat je hier op eigen initiatief bent.’
‘Nou, geloof het dan toch maar. Helemaal eigen initiatief, verbazingwekkend hè?’
In zijn stem kun je horen dat hij lacht. Wacht, Snape lacht? Nooit gedacht dat ooit nog eens in één zin te gebruiken.
‘Lachte je nou?’ Vraag ik verbaast.
‘Misschien,’ mompelt hij.
‘O mijn god, je hebt een hart!’ Roep ik verbaast uit.
‘Hé!’ Roept hij verontwaardigd, ‘dat is zowaar beledigend.’
‘Sorry, maar ik vergeef het je. Ik was ook niet aardig tegen je, het spijt mij ook. Even goede vrienden?’
‘Graag, we zitten immers nog even met elkaar opgescheept.’
Ik lach even. Twijfelend kijk ik opzij, uiteindelijk sla ik dan toch mijn armen hem heen en trek hem in een knuffel. De verbazing slaat toe als hij ook zijn armen om mij heen slaat, dan glimlach ik en druk een kus op zijn wang.
‘Even goede vrienden maat.’