V

Tessa is blij dat ze nu even niet naar huilende gezichten hoeft te kijken, al zijn deze mensen absoluut niet vrolijk. Ze zitten op de picknicktafel op haar oude schoolplein en een van de meiden heeft een schrift op haar schoot gelegd. Ze strijkt het blonde haar voor haar ogen weg en kijkt de overige aanwezigen aan.
‘Ik weet niks,’ zegt ze vervolgens en er gaat een zucht door het groepje. De andere drie meisjes kijken haar aan.
‘Er is toch niks mis met “Lieve Tessa”?’ vraagt ze hen. ‘Ik wil daar wel mee beginnen.’
Tessa kijkt toe hoe Sofia haar pen op het papier zet en die woorden bovenaan de pagina zet. Ze ziet ook dat ze daarna langs haar ogen strijkt en vastberaden glimlacht.
“We zullen je nooit vergeten”?’ oppert Maxime. “We hebben samen zo veel meegemaakt en zo veel lol gehad. Zonder jou is het nooit meer hetzelfde”.’
Dat wordt opgeschreven.
‘Jemig, wat standaard,’ vindt Leila. ‘Alsof Tessa dat leuk vindt om te horen.’
Tessa staart naar het schrift in Sofia’s handen. Ze vindt het wel leuk om te horen. Lief. Haar vriendinnen betekenen heel veel voor haar en ze is blij dat ze hen ontmoet heeft, maar op dit moment vindt ze het niet erg om hen niet te kennen. Ze begrijpt wat ze aan het doen zijn en draait haar gezicht weg.
‘Tja, we kunnen het niet vragen, hè?’ zegt Sofia, die met haar mouw langs haar ogen veegt. Als dat niet helpt, staat ze op en Tessa kijkt haar na.
Archontes kijkt haar in de ogen, maar Tessa schudt alleen haar hoofd. Het valt haar op dat Jolien als enige niets gezegd heeft. Ze waagt het erop om naar haar stille vriendin te kijken, maar ziet niets opvallends aan haar. Er lopen geen tranen over haar wangen en ze staart strak de verte in. Het doet Tessa meer dan het zien van Sofia’s tranen. Het verdriet van Jolien lijkt zo pijnlijk dat zelfs tranen geen troost bieden en ze voelt zich schuldig. Ze heeft inmiddels geleerd dat het geen zin heeft om een poging te doen terug te keren naar haar vriendinnen en dat durft ze ook helemaal niet meer. Dat zou niet goed zijn.
Niemand zegt nog iets. Als de bel gaat, staan ze zwijgend op en het is Maxime die Sofia’s spullen bijeen raapt en haar tas over haar schouder hangt. Leila loopt een andere kant op, maar Maxime en Jolien vertrekken samen richting het schoolgebouw.
Tessa is alweer op de kleurloze plek die haar zo verblindt heeft en slaakt een zucht. Ze wil heel veel vragen aan Archontes, maar doet het niet. Ze voelt zich weer leeg en gevoelloos, maar vindt dat niet erg.
‘Je hebt het goed gedaan,’ zegt hij en als Tessa naar hem opkijkt, ziet ze een uitdrukking op zijn gezicht die ze nog niet eerder heeft opgemerkt. Hij glimlacht oprecht en even lijkt het erop alsof hij haar wil aanraken. Hij lijkt daar toch vanaf te zien en daar baalt ze wel van, al betwijfelt ze of ze dat wel zou kunnen voelen.
Ze kijkt beschaamd weg, verward door gevoelens die zo-even nog niet bekend waren. Ze weet niet wat ze daarop moet zeggen, al is ze dankbaar voor die woorden.
Uiteindelijk vraagt ze: ‘Word ik nu een engel?’
Archontes geeft niet meteen antwoord. Hij staart, het lijkt wel peinzend, in het verre niets van kleuren en tinten die ze niet kan thuisbrengen.
‘Uiteindelijk zal je hetzelfde doen als wat ik nu doe.’
Tessa knikt, want dat had ze al begrepen. ‘Hoe lang ben jij hier dan al?’
‘Heel lang.’
Tessa vraagt zich af of hij überhaupt nog weet hoe lang en of zij dat zelf ook zal vergeten. Zal ze zich haar leven kunnen blijven herinneren of wordt dat een grote waas naarmate ze hier langer is en meer doden begeleid… naar… Waar gaat ze eigenlijk naartoe?
Ze werpt een vragende blik op Archontes, maar die laat deze keer nergens uit blijken dat hij begrijpt wat er schuilgaat achter haar gezichtsuitdrukking. Ze kijkt daarom weer naar de kleuren om haar heen. Het is prettig om daarnaar te kijken en ze merkt dat ze zich hier al vertrouwd voelt. Dat is gek, want ze heeft het gevoel dat ze een paar minuten geleden nog thuis was bij haar moeder, een broodje smeerde en zich haastte om naar school te gaan. Misschien is ze de tijd al aan het vergeten…
‘Waar ben ik nu eigenlijk?’
Tessa kijkt om zich heen en ziet dat ze nu alleen is. Archontes is weg. Wel ziet ze hetzelfde gat in de kleurrijke omgeving als ze eerder heeft gezien. Alsof er een stukje van haar eigen werkelijkheid overvloeit in een andere.
Als Tessa er naartoe loopt, ziet ze zichzelf. Haar haren liggen netjes langs haar gezicht, dat er kalm en rustig uitziet. Het is onbeschadigd, onaangetast. De huid is glad en ondanks dat ze er zo stil bij ligt, ziet ze er warm uit. Haar ogen zijn gesloten en haar handen liggen op haar borst. Ze draagt een jurk die ze niet kent en om haar hals hangt een dunne ketting, waarvan de hanger precies tussen haar sleutelbeenderen ligt.
In de hanger zit een foto. Van haar en haar ouders, toen alles nog goed was en zij gelukkig samen waren.
Terwijl ze kijkt, merkt ze dat ze zichzelf nauwelijks herkent. Alsof ze naar een stuk speelgoed kijkt dat ze al jaren vergeten is. Het doet haar niets en ze sluit zich voor het beeld af.
Tessa draait zich weg bij het gat en loopt haar nieuwe wereld in, nieuwsgierig naar wat die wereld zal zijn.