Hoofdstuk 2: Ongeluk

Wanneer we er zijn doet Tom zelf de deur open.

‘’Nog iets gehoord?’’ vraag ik bezorgd.

‘’Nee, helemaal niks. Ik krijg iedere keer de voicemail.’’



Ik hoor de telefoon beneden overgaan. Tom’s moeder neemt op.

‘’Met Véronique Van De Voort.’’

De persoon aan de andere kant van de lijn zegt iets en ik zie haar schrikken.

‘’Ja, zijn zus staat hier naast mij. Ik zal haar even geven.’’

Ik gris de telefoon uit haar hand. ‘’Sam?’’ vraag ik hoopvol. Maar in de plaats van zijn stem hoor ik een vrouw aan de andere kant van de lijn.

‘’Sorry mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u. Uw tweelingbroer is zojuist binnengebracht op de IC. Hij is aangereden door een vrachtwagen. Kunt u zo gauw mogelijk naar het ziekenhuis komen met je moeder. Hij vraagt naar jullie.’’

Het moet even tot me doordringen. Charlie die alles had gehoord, ziet dat ik er niks uit weet te brengen. Ze pakt de telefoon van me over.

‘’Sorry mevrouw, mijn vriendin moet even van de schok bekomen. Het is goed hoor, we pikken haar moeder op en dan komen we eraan.’’ zegt ze en legt af.

Ik barst in tranen uit. Charlie geeft me een knuffel en wrijft over mijn rug.

‘’Dankje Char, dat had ik even nodig. Maar nu moeten we eerst mijn moeder inlichten.’’

Eenmaal thuis zien we mijn moeders auto voor staan. We lopen meteen naar binnen. Mijn moeder was tv aan het kijken. Oh, als ze wist wat we te vertellen hadden, zou ze niet zo rustig zijn.

‘’Mam?’’ vraag ik.

‘’Oh, hoi schat. Je hebt gehuild. Wat is er aan de hand?’’ zegt ze. Ze staat op en spreid haar armen om me een knuffel te geven.

‘’Sa-a-am….’’ snik ik. ‘’Wat is er met je broer?’’ vraagt mama bezorgd. Charlie neemt het van me over. ‘’Mevrouw, we hebben slecht nieuws. Sam is aangereden door een vrachtwagen toen hij op weg naar Tom was. Hij ligt op de IC. Het enige wat we meer weten is dat hij naar jullie vraagt.’’ Mijn moeder moet even slikken.

‘’Nou ,waar wachten we op? Laten we gaan.’’ zegt ze.

Als we bij het ziekenhuis aankomen, lopen we meteen door naar de Intensive Care. Er zit een verpleegster aan de infobalie. Mama gaat even vragen waar hij ligt. Wanneer ze terugkomt heeft ze tranen in haar ogen. ‘’Hij wordt op dit moment geopereerd. We zullen moeten wachten.’’ We gaan met z’n drieën in de wachtzaal zitten. Ik stuur Tom een SMS dat hij ook mag komen. Na 2 uur wachten komt er een dokter uit de operatiekamer. Hij geeft ons een hand. ‘’Familie Van Roy?’’ vraagt hij vriendelijk.



‘’Ja, meneer. Ik ben Natalie Van Roy en dit is mijn dochter Emily. Naast mij zit haar beste vriendin Charlie.’’ antwoordt mijn moeder met moed in haar stem.

‘’OK ga even zitten, mevrouw. Ik heb niet zo goed nieuws. We hebben uw zoon geopereerd en… Zijn hart stopte plotseling met kloppen. We hebben hem gereanimeerd maar niks hielp. Het spijt me mevrouw, maar we hebben uw zoon niet meer kunnen redden.´´