Hoofdstuk 1: Wat is er gebeurd

Ik word wakker van mijn wekker die weer eens denkt dat hij de buren ook moet wekken. Maar het kan me vandaag even niks schelen. Het is zomervakantie en ik vertrek morgen naar Londen. Ik zal me even voorstellen; ik ben Emily, 17 jaar en muziek is mijn grootste passie. Ik speel gitaar en schrijf mijn eigen liedjes. Ik vindze zelf niet zo goed,, maar Sam, mijn tweelingbroer, blijkbaar wel. Hij hij heeft ze opgestuurd naar de Londen Academy of Performing Arts (of LAPA). Ze vonden mijn liedjes goed en hebben me uitgenodigd om eenzomercursus te komen volgen. Stel je voor: een onzeker, Nederlands meisje dat gewoon naar Londen mag! Diep vanbinnen ben ik wel trots op mezelf want zo'n kans krijgt niet iedereen. Ik heb gehoord dat alleen de besten naar die cursus mogen.

Morgen is mijn laatste dag in Hoorn. Mijn kamer is al leeggeruimd, want alles moest mee. Mijn moeder natuurlijk vet chagrijnig, maar zoals ik al zei: het kan me niks schelen. Trouwens dat moet ik ook nog zeggen: ik ben een Directioner. De jongens zijn allemaal even getalenteerd maar alsik moet kiezen is mijn favoriet Harry. Ze noemen hem misschien een player, maar ik weet heel zeker dat hij niet zo is. Mijn vriendinnen snappen helemaal niks van mijn opwinding over hem. Oh, wat zou ik hem graag willen ontmoeten...

OK, genoeg gezwijmeld voor vandaag. Ik moet weg! Mijn beste vriendin Charlie wacht op me en ik ben al veel te laat. Zij en ik kennen elkaar al sinds het kinderdagverblijf en zelfs toen waren we al beste vriendinnen. Ik loop naar beneden, de keuken in. Mijn moeder zit sinds kort in een kookclubje met nog allemaal vrouwen van haar leeftijd. Ik plaag haar er vaak mee want ze kan dus totaal niet koken. Ik geef haar een kus en trek mijn jas in de gang aan.
''Mam, ik ben naar Charlie!" roep ik naar mijn moeder. Ze staat een taart te bakken die waarschijnlijk weer gaat mislukken.
"Is goed, schat.'' hoor ik haar gestreste stem. Ik moet even lachen als ik de deur achter me dichttrek. Wat is is toch leuk met een klunzige moeder. Mijn vader is gestorven aan lymfklierkanker toen Sam en ik nog heel klein waren. Ik wil net op mijn fiets stappen als mijn telefoon afgaat.
''Met Emily.''
''Hey sis! Sam hier.''
''Wow, dat had ik nog niet door, kleintje...'' antwoord ik sarcastich.
''Haha, wat zijn we weer chagrijnig vandaag. Kun jij tegen mama zeggen dat ik bij Tom blijf slapen?"
''Voor jou altijd, joh. Nee hoor, is goed. Ik zal het doorgeven. Anders nog iets?"
''Nee eigenlijk niet. En anders zou ik jou er niet mee lastigvallen...'' zegt hij poeslief.
''Haha, nou doei!'' zeg ik en ik druk af.

Het duurt niet lang voor ik bij Charlie op de stoep sta. Charlie woont aan de rand van Amsterdam, dus ik ben er zo. Als ik voor haar huis stop, gaat de voordeur open en Charlie komt naar buiten. Bootz is ook van de partij. Hij is haar Berner Senner. Lief.maar af en toe een beetje lomp.‘

’Oh sorry, Em! Ik moest van mijn moeder eerst gaan wandelen met hem anders mochten we niet weg. Zet je fiets maar achterom, dan kun je ook mee!’’ Ik doe wat ze zegt en loop achter haar aan.



Na een grote wandeling in het bos te hebben gemaakt, brengen we Bootz naar huis en vertrekken richting hartje Amsterdam. Zodra we in de stad zijn en onze fiets hebben weggezet, lopen we naar de H&M. Charlie is een beetje shopverslaafd. Maar dat is juist goed, want zo loop ik er nooit als een slons bij. Ook nu heeft ze meteen iets gevonden.



‘’Kijk Em! Deze past perfect bij je figuur.’’ en ze houdt een zalmroze cocktailjurk omhoog.

‘’Die is echt mooi, maar ik weet niet of ik er wel in pas…’’ zeg ik twijfelend.

‘’Kom op Emily Van Roy, doe niet zo onzeker en pas hem gewoon aan!’’ zegt ze bijna bevelend.

‘’’Het is al goed, ik pas hem wel.’’ De jurk paste en wanneer ik ook een paar kledingstukken van Charlie heb moeten keuren lopen we naar de kassa. Wanneer we aan de beurt zijn en ik wil afrekenen, schrik ik. ‘’Char, ik ben mijn portemonnee kwijt. Hij zat net nog in mijn tas en nu is hij weg.’’

‘’Dat is niet zo erg, ik betaal!’’ zegt ze en haalt haar creditcard boven.

‘’Dat hoeft echt niet, Charlie…’’ antwoord ik, maar ze onderbreekt me.

‘’Het is een cadeau, die moet je krijgen, niet kopen!’’

Na nog een paar uur in de P.C. Hoofdstraat te hebben gelopen hebben we allebei zoveel geld uitgegeven waarvan de kindjes in Afrika een maand van kunnen leven. Ik krijg plots een SMS binnen van Tom, de beste vriend van Sam:



Weet jij waar Sam is? Hij zou al lang hier moeten zijn. Is hij bij jou? :o

Ik schrik even en mijn ogen worden groot. Ik stuur snel terug:



Nee, hij zou bij jou blijven slapen. En hoezo is hij niet bij jou? Er is toch niks gebeurd?!

Nee, dat mag niet! Charlie die de hele tijd mee heeft gelezen fronst haar voorhoofd. Ik begin te panikeren.



Heb je hem al proberen te bellen?

Stuur ik nog, waarop Tom antwoordt:



Ja, en hij neemt niet op! Wat nu?

Ik moet naar huis, denk ik.



Ik kom meteen naar jou toe. Ik neem Charlie mee. Probeer hem ondertussen nog eens te bellen.

OK, zie je zo.

Stuurt hij.



‘’Char, hier klopt iets niet…’’ zeg ik, bijna huilend.

‘’Kom op dan, we gaan het uitzoeken!’’ zegt ze vastberaden en we lopen naar onze fietsen.