Zestien jaar later

de ochtendzon glipte zachtjes tussen de rafelende gordijnen die voor het kleine raampje hingen. Het licht dat door het gordijn doorgedrongen was, scheen tegen het kleine bed in de hoek van de kamer. Ik opende vermoeid mijn ogen en sloot ze door de felle zon. Verolgens open ik ze opnieuw en nu had ik minder last van de zon.
' Keyte, ontbijt staat klaar,' riep er een vrouwlijke stem van beneden die weer eens klaagelijk klonk. Ik schoof de dekens van me af en schoof mijn benen naar de rand van het bed en zak weer onderuit.
Half vermoeid keek ik voor me uit.
'Keyte, trek gewoon wat aan en kom naar beneden,' riep de stem weer en dit keer kwam ik zuchtend overeind en liep naar de vervalen kast in de hoek van het kamertje.
Ik trok de kleding aan die ik de dag daarvoor ook aan had en liep met een nors gezicht de trap af naar beneden. 'Keyte, aankleden duur niet meer dan vijf minuten en een beetje optijd komen is ook wel een optie,' zei mijn moeder die in de keuken stond. De geur van brood vulde mijn neusgaten en ik schoof gelijk aan tafel. Even had ik niets in de gaten of mijn ooms en tantes kwamen de kamer in gelopen en schoven zelf ook aan de lange tafel, die gedekt was met heerlijkheden.
Uiteindelijk kwam mijn nichtje de kamer in gelopen en ging naast me aan tafel zitten.
Mijn moeder ging uiteindelijk aan de uiteinde van de tafel zitten.
'mogen we genieten,' zei ze en we schepte onze borden vol. Na een paar happen genomen te hebben, legde Caine zijn bestek neer en keek de rest rond.
'Ik ga vanmiddag naar de benedenwereld om mijn ouders een bezoekje te brengen,' zei hij en ik keek hem aandachtig aan. 'Mag ik mee?' vroeg ik uiteindelijk, maar mijn moeder was degene die er weer mee ging bemoeien.
'Nee, Keyte je weet dat je gezondheid slecht is, je hebt astma en al dat stof..' Moeder kon haar zin niet afmaken of Luke was degene die het nog erger maakte. 'En er valt niks te beleven beneden, aarde, metaal en andere rotzooi. Het is daar een dooie boel.'
'Maar...' stotterde ik.
'Maar wat?' begon Lea nu met een stemverheffing.
'Ik wil oma zien,' zei ik en ineens was het helemaal stil. Iedereen keek me met een geschrokken uitstraling aan. Ik had niets in de gaten dat ze zo geschrokken waren door het feit dat ik mijn oma nooit gezien heb.
ik keek mijn moeder aan die tranen in haar ogen had. 'Mam het was... Het spijt me,' trooste ik, maar mijn moeder schudde zijn hoofd.
'Ga naar je kamer,' zei ze zacht en ik gehoorzaamde haar door naar mijn kamer te gaan.