Secret One - Ziall

Onbegrepen. Één woord, maar het heeft zoveel betekenis. Loslaten is niet de oplossing, bedenk ik me net. Het loslaten is het moeilijkste begrip dat er bestaat.
Hoe kan je het loslaten, als je al niet eens weet hoe zoiets werkt? Loslaten is een begrip dat steeds vaker voor gaat komen in ieder leven dat er op aarde rond loopt. En nou juist dat ene woord kan verschil maken. In wat voor zin dan ook. Je moet de moeite nemen om het uit te zoeken. Je eigen gevoelens op een rijtje zetten, noemen ze dat soms. Niet de dingen uit te weg gaan, want dat maakt het nu alleen maar moeilijker voor jezelf. Dit zijn de onopgeloste geheimen van de mens. En met mens, bedoel ik mezelf. Moeilijke tijden zullen toch een keer aanbreken voor elk persoon in de wereld. Daar is dit er nu één van.
Ik weet nog goed dat ik gezegd heb dat ik nooit verliefd zou worden. Dat er nooit dezelfde gevoelens zouden zijn, als ieder ander mens zou voelen.
En nu ik net denk dat me dat gaat lukken, vrees ik daar nu voor. Stilte. Hemelse stilte doet me denken aan een heerlijk zacht windje die je haren recht overeind doen blazen. Dat gevoel is overheersend. Het maakt me rustig, en mijn gedachten maakt het dat meteen ook. Ik denk niet dat mijn gedachten ooit zullen veranderen, in een positieve manier. Ik ken hem al jaren. En nu pas gieren deze gevoelens door me heen. Kleine fluisteringen doen me laten opkijken. In een gezicht die ik liever een tijdje uit mijn hoofd had gebannen. Op een gegeven moment weet ik dat het niet zou lukken, dat het voor een paar seconden misschien zou blijven.En nu verschijnt dat gezicht precies naast mij. Hij schuift - bewust of onbewust - nog dichter tegen mij aan.
"Hé Niall," fluistert Zayn vlakbij mijn oor. Rillingen vinden overal plaats waar ik ze liever niet wil voelen. Toch zijn ze er, en overal. Ik draai mijn gezicht een kwartslag om direct Zayn's ogen te vinden. "Oh, ehh.. Hey Zayn. Wat brengt jou hier?" vraag ik, op fluistertoon.
"Ik wil van de rust genieten.. Sorry, praten is moeilijker dan ik had gedacht." Mijn ogen dwalen af naar de jongen naast me, waarna er een kleine glimlach mijn lippen siert. Het geluk staat deze dag echter niet aan mijn kant, kan ik wel merken. Daar denk ik liever even over na. Jammer genoeg is dat niet de enige reden dat ik geen gevoelens wil voelen. Het heeft geen zin om ze te voelen, als je toch weet dat er na een paar maanden een stel uit elkaar gaat. Of na een paar jaar getrouwd te zijn. Je wilt wat anders, of de partner is vreemdgegaan. Het leven bestaat niet alleen uit positieve elementen. Het merendeel daarvan bestaat uit negatieve belevenissen, ontrouw, de werkelijkheid. Ik wil me daarvan bewust laten lijken, maar zo soepel gaat dat eenmaal niet. Ik kan het gewoon nog niet. Niet nu, tenminste. Maar ik kan het tegenover mezelf niet ontkennen - Zayn blijft spoken in mijn gedachten. En niet zo'n klein beetje ook.
"Wat is er, Zayn?" onderbreek ik mijn innerlijke strijd, om een nieuw gesprek aan te gaan. Hij kijkt op, blijkbaar was hij in gedachten verzonken toen ik dat vroeg. Nooit geweten dat zijn ogen zo mooi zouden stralen van zo dichtbij. Ik besluit om er niet meteen een punt ervan te maken.
En hij is één van mijn beste vrienden. "Ik ehm.. Het is uit met Perrie," zegt hij, na een klein poosje van stilte. Prachtige zonnestralen verlichten de mooie blauwe hemel alleen maar meer hierdoor. Tijdsverschil merk ik niet eens meer. Alleen ik en Zayn bestaan nog. Alsof niets anders er meer toe doet.
"En mag ik vragen waarom?" beken ik eerlijk. Ik drink het laatste beetje water uit mijn flesje leeg waarna ik het naast me neer leg. Het lijkt wel alsof ik zenuwachtig ben aan het worden. Zayn's ogen daarentegen staan verward, alsof hij niet weet wat hij moet zeggen. Ik neem de belangstelling om het gesprek over te nemen naar een andere kant. "Omdat.. Niall, ik kan dit niet, oké? Ik wil er niet over praten." Voordat er ik over na kan denken, besluit Zayn om op te staan. Zijn gelaatstrekken verraden niks over waar hij naartoe zou gaan.
"Hoelang kennen we elkaar nu al? Bijna vier jaar. Je kan alles tegen me zeggen. Dat weet je toch?" onderbreek ik zijn looppas. Hij draait zich even om.
Ik probeer niet naar zijn perfecte gezicht te staren, om niet opnieuw in zijn ogen te verdrinken. Nee, voorlopig doe ik precies wat mijn hoofd zegt.
"Daar heeft het niets mee te maken." Hij zet een paar stappen naar voren, precies in dezelfde richting als waar ik me nu bevind.
"Je bent mijn beste vriend, echt. Het ligt niet aan jou. Ik weet honderd procent zeker dat het dit keer mijn schuld is. Ik weet niet hoe, maar het is gewoon zo,"
zegt hij enkele seconden later. Klaar. Einde. Over en uit. Dat was het dan. Mijn buik doet pijn aan de gedachtenis dat dit het einde zou betekenen.
En dit keer loopt hij wel weg. Zou hij van zijn problemen weglopen, omdat hij het niet wil zeggen? Ik weet het niet. Het antwoord is tot nu toe alleen bij hem.

Het is prachtig weer in Londen. Een strakblauwe hemel kleurt de dag weer mooi in, zo ook die van mij. Alleen vandaag klopt het niet helemaal.
Het ligt niet aan het weer, nee, het weer is geweldig vandaag. Zo loop ik met beide handen in mijn zakken door het drukke park heen. Mensen die met hun kinderen voor het eerst naar de speeltuin gaan, of klevende stelletjes die altijd maar aan elkaar geplakt zitten. Anderen lopen het parkje uit, hand in hand.
Ik sta op het punt om tegen ze te zeggen dat het geen ware liefde is, dat ze wel weer iemand vinden die hun gelukkiger maakt. Maar nee, alles wat ik zou zeggen.. Het zou niet eens helpen. Er is maar een klein groepje dat op hetzelfde moment het parkje komt uitgelopen, zonder ook maar klef te zijn, zonder dat ze elkaars handen moeten vasthouden. Dat bevalt me wel. na dit gezien te hebben, loop ik stug verder, door een paar bossen heen. Ik wilde naar huis.
En dat is zacht uitgedrukt ook. De benauwdheid neemt langzamerhand toe. Of dat komt dat het warmer is in de bossen dan daarbuiten, of dat het komt door mijn hart dat tien keer sneller bonkt dan normaal.. Één en al een raadsel. Weer minstens een minuut voorbij, dankzij mijn hoofd die zo nodig moet denken.
Ik krijg er genoeg van. Ik wil doen wat ik zelf wil, en niet wat mijn hoofd zo nodig de baas wil spelen in eigen huis. Zo werk ik niet.
Na een aantal minuten gelopen te hebben, kom ik aan bij het gezamenlijke huis van de jongens en mij. Zorgelijk bijt ik hard op mijn onderlip.
Zou ik wel naar binnen gaan? Ja. Het is een nu of nooit kwestie. Over een kleine minuut stap ik daadwerkelijk de drempel over.
"I'm home!" roep ik. Geen antwoord. Krijg ik wel vaker als er een onrustige sfeer hangt in het huis. De moed zakt al halverwege mijn schoenen, als ik dan toch voetstappen hoor. "Niall?" Een verbaasde Zayn komt pal recht voor me staan. Mijn gedachten slaan op hol, als ik zie hoe hij zich gekleed heeft.
"Zayn.." Even weet ik niets te zeggen. Als Zayn weer een poging doet om een stap naar voren te zetten, sla ik mijn armen innig om hem heen.
We stopten allebei met praten. Dit is genoeg voor ons, even niks zeggen, gewoon elkaar vasthouden totdat iemand weer iets kwijt wil.
"Niall, kijk me is aan," vraagt hij. Geen seconde twijfel ik daar aan. Ik laat hem los, om daarna een stap achteruit te zetten. Zo kan ik hem aankijken.
Het bezorgt hem een grote grijns, als mijn ogen de zijne ontmoeten. "Ik had het je eerlijk moeten vertellen. Je hebt gelijk, het spijt me," zegt hij beteuterd, voordat hij weer in mijn ogen staart.
"Ik weet hoe het voelt om iets te verbergen. En nu is het mijn beurt om mijn hoofd te legen, en dat aan jou te vertellen."
Ik weet niet hoe snel zijn ogen zich naar de grond richten. Zijn hoofd laat hij langzaam zakken, vrijwel meteen heeft hij zijn kin op zijn borst gelegd.
Twee vingers leg ik op zijn kin, om het omhoog te tillen. Daar sta ik dan, het goede moment om Zayn te vertellen dat ik helemaal hotel de botel van hem was.
"Niall, je hoeft niet-"
"Alle kleine details van mijn lichaam houden van alle kleine details van jou. Je bent mijn einde en mijn begin, zelfs ik als verlies win ik alsnog," zeg ik glimlachend. het maakt nu niet meer uit of hij op dit moment mijn adem wegneemt, dat mijn hart sneller aan het kloppen is, en dat ik dit nu zojuist vertel.
Verwachtingsvol kijk ik Zayn aan. Ik probeer overduidelijk mijn teleurstelling te verbergen als ik nog steeds geen reactie heb vernomen.
"Vergeet maar dat ik dit gezegd heb. Sorry, ik had er niet over moeten beginnen. Ik bedoel, waarom zou-" Ik word afgekapt door twee armen die om mijn nek worden geslagen. Ik voel duidelijk zijn adem tegen mijn hals aan prikken. "Cause all of me, loves all of you.." vervolgt Zayn het liedje. Hij overbrugde de laatste centimeters, en laat dan eindelijk onze lippen samensmelten. Teder drukt hij ze op de mijne, waar hij zijn handen laat afglijden naar mijn heupen.
Ik voel me in één klap gelukkig, en ik pak Zayn's hand in één klap vast, om onze vingers te laten verstrengelen. "Ik hou van je, Niall Horan."
"En ik van jou, Zayn Malik."

----
Yay, een happy end! Ik ga misschien one shots schrijven die geen happy end hebben, maar dat zullen jullie vanzelf wel zien!