Remorse

Somber liep hij weer terug naar huis. Daar trof hij zijn ouders heftig schreeuwend aan. Hij luisterde er niet naar en liep rechtstreeks naar zijn kamer en ging op zijn bed zitten. Zijn kamer was helemaal zwart en als je uit het raam keek zag je vleermuizen hangen aan de dakgoot. Hij had zich altijd al aangetrokken gevoeld door vleermuizen. Daarom kleedde hij zich ook in het zwart. Zo wachtte hij op zijn bed tot zijn moeder hem kwam halen voor het eten. Zoals altijd verliep de maaltijd in stilte. Tot opeens zijn moeder een beetje paniekerig uitriep ''Welke dag is het vandaag?'' Stilletjes antwoordde Severus '' 9 januari''. Zijn vader keek op ''Waarom vraag je dat?'' ''Weet je het dan niet meer?!''. Zijn moeder begon weer boos te worden. ''Je zoon wordt vandaag elf, daarom vraag ik het!''. Stomverbaasd keek Tobias naar zijn vrouw. ''Is dat echt waar?'' ''Ja, en dat heb je niet eens onthouden, weet je wel wat voor verdriet je hem daarmee doet?''. Severus stond op. Hij zag de ruzie al aankomen. Zijn ouders begonnen inderdaad ruzie te maken en letten niet op hem. Hij pakte zijn bord op en liep naar zijn kamer om daar zijn avondeten op te eten. Hij kon niet wachten tot hij naar Zweinstein mocht. Eindelijk verlost van zijn ouders en hun ruzies. Maar het duurde niet lang meer. Nog een half jaar en dan was hij hier weg. En Lily ook. Hij moest het haar vertellen voordat ze de brief kreeg. Hij nam zich voor om het de volgende dag te gaan zeggen. Hij kroop onder zijn zwarte dekbed en probeerde in slaap te komen. Opeens voelde hij zijn bed een beetje inzakken. Zijn moeder was op zijn bed komen zitten "He lieverd, het spijt me zo, dit was niet een top verjaardag hè.'' Nee inderdaad dat kun je wel zeggen ja dacht Severus in zijn hoofd. Hij kwam iets overeind ''Mama?'' ''Ja schat'' '''Hoe komt het dat jullie mijn verjaardag vergeten zijn?'' Zijn moeder dacht even na ''We hadden andere dingen aan ons hoofd.'' ''Zoals ruzie maken'' Er verscheen een zwakke glimlach op het gezicht van zijn moeder ''Sorry jongen, maar je moet wel zeggen als je iets niet fijn vindt aan een ander.'' ''Mama'' Vroeg hij aarzelend ''Ja'' ''Ik vind het niet fijn als jullie ruzie maken'' Terwijl hij dat zei kreeg hij tranen in zijn ogen. Nee. Niet huilen. Niet nu. Maar het hielp niet. Alles kwam eruit. Zijn moeder keek een beetje geschrokken. ''Ach lieverd toch'' En ze trok hem bij haar op schoot. Je moet toch niet hierom huilen. Severus kon geen antwoord geven. Zachtjes wiegde zijn moeder hem een beetje heen weer. ''Gaar het weer een beetje, moet ik een glas water voor je halen?'' Hoeft niet.'' Bracht hij moeizaam uit. ''Het gaat wel weer'' ''Mooi zo, is het goed dat ik weer naar beneden ga?'' ''Ja is goed'' Hij wou graag even alleen zijn. Stil liep zijn moeder naar de deur ''Ga maar lekker slapen'' Daar had hij inderdaad nu behoefte aan: slapen. Het leek alsof door het huilen alles eruit was gekomen. Daardoor zou hij best goed kunnen slapen. Hij ging liggen en viel bijna meteen in slaap.