Dreams are just dreams, but please don't wake me from this one, charpter four.

Hij liep naar me toe en nam me mee naar zijn bed en ging erop zitten. ‘’Wil je het me vertellen?’’Ik twijfelde, het was Bill, maar dat betekende niet dat ik meteen mijn hele leven kon gaan vertellen. Ik besloot dat ik hem wel kon vertrouwen en zuchtte, het was niet fijn om er aan herinnerd te worden.


‘’Dat was mijn vader niet.’’ Bill keek me raar aan.’’ Mijn vader is ongeveer een jaar geleden overleden, mijn moeder werd depressief en dacht dat een nieuwe man in haar leven de pijn kon verzachten, kwam ze thuis met hem. In het begin ging alles goed, dacht ook dat ik hem aardig vond, langzaam werd hij wat agressiever en toen begon hij wel eens met slaan.’’ ‘’Jou ook?’’ Ik trok de zijkant van mijn T-shirt wat omhoog, waar wat blauwe plekken te voor schijn kwamen. Ik zag Bill verschrikt kijken. ‘’Het spijt me voor je.’’ Zei Bill toen hij met zijn vinger langs een van de plekken ging. ‘’Jij kunt er niets aan doen, en het maakt me niet meer zoveel uit, zolang hij mijn moeder maar geen pijn meer doet.’’ ‘’Wat bedoel je?’’ ‘’Hij sloeg mijn moeder eerst altijd, alleen ik heb gezegd dat hij zich maar op mij moest afreageren, hij vond het goed.’’ ‘’Gek, je hoeft niet iedereen te beschermen.’’ ‘’Wat zou jij gedaan hebben?’’ vroeg ik toen de tranen weer begonnen. ‘’Ik denk precies hetzelfde.’’ Hij sloeg zijn armen om me heen en wiegde een beetje heen en weer. ‘’Ik ga alles doen om je te helpen.’’ Ik keek hem verbaast aan, hij kon me niet helpen. ‘’Nee ik los het zelf wel op.’’ ‘’Door weer weg te lopen?’’ ‘’Als dat moet.’’ ‘’Kom je dan wel naar mij?’’ Ik ging recht zitten en keek hem aan. ‘’Wat bedoel je?’’ Hij werd rood en mompelde iets van niets. ‘’Als je in de buurt was wel.’’ ‘’Oké.’’ Zei hij beschaamd.
‘’Wil je nog wat tv kijken?’’ Ik knikte, wat moesten we anders doen, en zin om over mijn familie te praten had ik niet echt. ‘’Zoek jij maar iets leuks.’’ En hij gaf de afstandbediening aan me. Ik stopte op iets wat wel leuk leek en ging kijken, nouja kijken, ik was meer aan het genieten. Ik was bang dat ik Bill leuk begon te vinden, alleen ik had mezelf beloofd om nooit verliefd te worden op hem omdat het toch niets zou worden, als ik hem dan überhaupt ooit zou ontmoeten. Op ene keer voelde ik iets op mijn schouder, ik keek naar mijn schouder, waar Bill in slaap was gevallen. Zo lief, foei niet zo denken! Nja het was heel schattig. Ik besloot hem maar weer wakker te maken, hij zou zo spierpijn krijgen. Zachtjes schudde ik hem tot hij wakker werd. ‘’Wat is er?’’ vroeg hij slaperig. ‘’Je was in slaap gevallen, je moet naar bed gaan je hebt morgen een concert.’’ ‘’Als jij het zegt.’’ Ik stond op en Bill volgde. Ik hoorde me opeens een knal en keek om. ‘’WAT DOET DIE SCHOEN DAAR!’’ zei hij boos toen hij opstond en zijn eigen schoen opraapte. Ik kon niets anders dan lachen. ‘’Ik ben in ieder geval weer wakker.’’ Zuchtte hij. ‘’Ik bedenk me opeens dat ik geen pyjama heb.’’dacht ik hardop. ‘’Ondergoed is ook goed.’’ Zei hij lachend terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok. ‘’Zou je willen.’’ Antwoordde ik lachend. ‘’Tom heeft nog wel wat shirts, ik heb alleen mijn kleding voor het concert hier.’’ Bill liep de kamer uit. Dat is waar ook, Tom en de rest zijn hier ook gewoon een kamer verder op, raar idee. Normaal zou ik er alleen van dromen. ‘’TOM WACHT!’’ hoorde ik Bill vanaf de gang schreeuwen. De deur sloeg open en Tom kwam grijnzend binnen. ‘’Hai.’’ Zei hij toen hij me zag. ‘’Hoi.’’ Piepte ik terug. ‘’Als je het doet doe je het goed.’’ Zei hij tegen Bill die ook binnen was gekomen. ‘’Ik vroeg alleen om een shirt!’’ ‘’De meeste meiden die ik meeneem hebben ook geen pyjama.’’ ‘’TOM! WEG!’’ Bill wees naar de deur. ‘’Hoever zijn jullie al gegaan?’’ vroeg hij aan me. ‘’Wat…ik….euh.’’ ‘’Uit Bill krijg ik het toch niet.’’ ‘’Niets?’’ Ik keek Bill smekend aan. ‘’Tom laat haar met rust! We hebben niets dus ook niets gedaan!’’ ‘’Ik heb ook niets maar wel vaak wat gedaan!’’ ‘’Ik misbruik meiden niet!’’ ‘’Ik wel dan? Ze willen het zelf!’’ Ik stond er maar wat ongemakkelijk bij. ‘’Kun je een shirt geven?’’ ‘’Waarom? Ondergoed is toch ook goed?’’ Onbewust moest ik heel erg lachen en beide Kaulitzen keken me raar aan. ‘’Niets.’’ Zei ik maar. Lachend liep Tom de kamer uit en kwam terug met een ,veel te groot, shirt. ‘’Pas op hij gaat toch zo weer uit.’’ Verzekerde Tom aan me. Tom was in het echt dus ook zo, alleen nog steeds twijfel ik of hij gelijk heeft over al die meiden. Dankbaar pakte ik het shirt aan. ‘’We zullen het stil doen hoor.’’ Zei ik lachend. Normaal zou ik nooit zoiets zeggen, maar ik denk dat je met Tom zulke grappen wel kunt doen. ‘’Goed zo.’’ Bill keek me benauwd aan. ‘’Grapje.’’ Ze ik snel tegen hem. ‘’Hoe kom je aan haar? Cool en knap.’’ Ik keek hem verschrikt aan. Ik ben NIET Cool of knap of wat dan ook! Bill zag me geschrokken kijken.’’Hij heeft best gelijk hoor.’’ Nu zou ik helemaal van mijn stokje gaan. Toen Tom me ook nog eens aankeek kreeg ik het spaans benauwd. ‘’Ik ga….’’ Damn wat ga ik doen? ‘’Je omkleden?’’ Hielp Bill me.
‘’Ja dat ja.’’ En liep naar een deur die me naar de badkamer zou brengen. Ik begon me uit te kleden, ik had de deur op slot gedaan, je wist maar nooit met hun. Ik hoorde Bill en Tom nog praten. Ik was klaar met omkleden en keek in de spiegel, hoewel dit T-shirt veel te groot was bleef hij kort ik probeerde hem iets naar beneden te trekken maar het hielp niet echt, het moet dan maar. ‘’Ik vindt haar echt leuk!’’ hoorde ik Bill zeggen toen ik de deur iets open had gedaan, snel sloot ik de deur weer. Had hij het over mij? Niemand kan me leuk vinden, dat is me wel duidelijk gemaakt! Hij had het vast over iemand anders. Ik liep de badkamer uit en liep weer naar ze toe, toen ik ze weer zag kijken probeerde ik onopgemerkt hem weer omlaag te trekken. Bill pakte mijn hand en schudde zijn hoofd, jongens bleven jongens geloof ik. ‘’Tom gaat al weg.’’ ‘’Oja?’’ vroeg hij verbaast. ‘’ja.!’ Tom zwaaide en liep de kamer uit. ‘’Ik dacht altijd dat zijn shirts toch groter waren.’’ ‘’Zijn ze geloof ik ook, alleen ik denk dat meerdere meiden die hebben aangehad.’’ ‘’Slim.’’ Zei ik. Bill liep naar zijn koffer toe en begon zich uit te kleden, geshockt bleef ik kijken, toen ik me snel bedacht dat ik niet moest kijken en deed snel mijn handen voor mijn ogen. Bill lachte alleen maar. Ben klaar hoor. Toen ik mijn handen weg haalde had hij niet meer aan dan een boxer en deed mijn handen meteen weer voor mijn ogen. ‘’Sorry.’’ Stamelde hij. Maakt niet uit zei ik terwijl ik snel naar de bank liep en erop ging zitten. ‘’Is er misschien ook een deken?’’ vroeg ik toen ik om me heen keek. ‘’Euhm ,eigenlijk dacht ik dat je daar kon slapen.’’ Zei hij met een rood gezicht toen hij naar het bed wees. ‘’Hij is namelijk groot genoeg en de bank licht namelijk niet zo lekker denk ik.’’ Ik had gewoon naar huis moeten gaan! Hij zei al dat jongens niet te vertrouwen waren en nu, ik ben gewoon te naïef. ‘’Gaat het?’’ ik merkte dat er een traan uit mijn ooghoek was gerold. ‘’Ja hoor.’’ Hij liep naar me toe en bleef naar me kijken. ‘’Je bent bang?’’ gokte hij. Ik keek hem aan en knikte. ‘’Ik bedoel er echt niets mee, ik zweer het. Anders ga jij maar in het bed ik vraag wel een deken voor op de bank.’’ Bill begon hem te speacen. ‘’Sorry ik kan ook niet naar één dag verwachten dat je me vertrouwd en ik kom ook wel heel raar over om je meteen mee te nemen naar een hotel en..’’ hij bleef maar wanhopig door praten tegen zichzelf. ‘’Het is niet de bedoeling je overstuur te maken!’’ begon ik snel, ik moet hem gewoon vertrouwen, ik weet zeker dat hij te vertrouwen is. Waarom dacht ik opeens zo raar? ‘’Sorry.’’ ‘’Nee het spijt mij, ik ben niet zo goed met meiden eerlijk gezegd.’’ ‘’Gewoon altijd jezelf blijven.’’ Dat is wat ze mij altijd gezegd hadden. Ik stond op en pakte zijn hand. ‘’Laten we slapen.’’ Zei ik toen we naar het bed liepen, nog steeds niet op mijn gemak stapte ik in het bed. Terwijl Bill het licht uit deed probeerde ik goed te liggen. Toen het matras naast me indeukte wist ik dat hij ook in bed lag. ‘’euhm, al zin in morgen?’’ Het was duidelijk dat hij nog niet wou slapen. Ik draaide me naar hem toe. ‘’Ja heel erg, jij al zenuwachtig?’’ ‘’Best wel, voor de eerste keer ga ik weer voor iemand zingen.’’ Het was dat de lichten uit waren want ik was zo rood als een tomaat. ‘’Je moet gewoon zingen als je normaal doet, dat is het mooiste.’’ ‘’Maar misschien wil ik wel voor je zingen?’’ Shit, was dit een flirt poging? Het werkte wel. ‘’Als ik dat nou niet wil?’’ ‘’Heb je pech.’’ Verdomme, ik wil niet dat hij me leuk gaat vinden. ‘’Zal ik morgen met je meegaan naar je huis?’’ ‘’Lijkt me niet verstandig, mijn pa is misschien wel werken maar misschien is hij wel thuis.’’ ‘’Waarom noem je hem eigenlijk je vader.’’ ‘’Ik heb vaak al genoeg pijn en wil er door iets doms niet nog meer last van.’’ ‘’Heb je de politie nooit gewaarschuwd?’’ ‘’Mijn moeder wou dat niet, ze is bang.’’ ‘’Als je ooit wilt praten ofzo moet je me gewoon bellen, ik zal altijd opnemen behalve tijdens een concert.’’ Beloofde hij. Ik antwoordde niet, hij moest dit allemaal niet voor me over hebben, ik was het niet waard. Na een lange stilte vroeg hij aan me, hij hoopte dat ik sliep omdat hij fluisterde, ‘’ Vind je me aardig.’’ ‘’Ja.’’ Ik voelde dat hij mijn hand zocht en hielp hem door hem tegen zijne aan te stoten. ‘’Ik vind je ook, heel erg, aardig.’’ Weer een hele lange stilte, die bijna een half uur duurde. Er heerste een spanning. ‘’Ik denk dat ik verliefd ben.’’ Hij kneep in mijn hand. ‘’Moet je niet zijn.’’ ‘’Waarom niet?’’ Het leek wel of mijn longen van lood waren, ik wou niets liever dan dat ik ‘ik ook’ had gezegd, maar dat was niet goed. ‘’Ik zal alleen maar problemen geven, en je kent me niet langer dan een dag, hoe weet je dan dat je me leuk vind?’’ ‘’Als fan weet je vast wel dat ik in liefde op het eerste gezicht geloof en ook in de ware.’’ ‘’Maar dat ben ik niet!’’ ‘’Hoe weet jij wie de ware voor mij is, je kunt hoogstens zeggen dat ik niet de ware voor jou ben.’’ ‘’Ik ben te jong.’’ ‘’Hoe oud dan?’’ ‘’Zie je, je weet mijn leeftijd niet eens! Of mijn achternaam of wat dan ook!’’ ‘’Dan vertel je me dat.’’ ‘’Ik ben vijftien.’’ ‘’vijftien en achttien kan best.’’ ‘’Mijn ouders.’’ ‘’Daar moet jij je geen druk over maken.’’ ‘’Bill, ik wil dit niet oké?’’ ‘’Maar je vind me wel leuk?’’ ‘’Ja.’zei ik beschaamd. ‘’Dan heb ik hoop.’’ Zei hij blij. Hij sloeg zijn armen om me heen. Dé Bill Kaulitz had dus een oogje op me, en ik wees hem keihard af. Waarom is deze wereld zo moeilijk?