W19

“Het is gewoon niet eerlijk. Ik heb hier nooit om gevraagd, maar iedereen haat me.”
“Niet iedereen, Bloom. Alleen de mensen die je niet kennen.”
“Maar ze geven me ook geen kans!”
“Dat vraagt tijd, Bloom. Jij moet gewoon jezelf blijven, eerlijk, soms misschien een beetje ondeugend. Gewoon jezelf, zoals je altijd geweest bent. Maak plezier met je vriendinnen als je even niet moet werken, spreek af met Sky en doe gewoon wat je graag doet. Hoe normaler jij je weet te gedragen, hoe minder bang de meisjes van je zullen worden.”
“Denkt, denkt u dat echt?”
“Ja, als je hen de tijd gunt. Jij wilt niet dat ze jou afrekenen op je krachten, maar kijk ook uit dat je hen zelf niet afrekent op hun angst. Vergeef het hen.”
“Ik, het is gewoon, ik bedoel… Als het nu gewoon puur angst was, zou ik het kunnen begrijpen, denk ik. Ik bedoel, iedereen is bang van me, zelfs u en de meiden af en toe. En soms ik ook zelf wel. Maar een clubje tegen me oprichten is iets heel anders.”
“Dat komt alleen maar voort uit angst, bang dat ze weerloos zullen zijn in de toekomst als ze nu niets ondernemen. Maar je hebt gelijk, het is niet juist, en daar zal ik hen ook op aanspreken.” Faragonda keek Bloom aan. “Bloom, zie je het nog zitten? Als je het echt zou willen, kan ik Griselda vragen het alleen te regelen en zelf hier blijven.” Bloom aarzelde even.
“Maar we moeten het leren hé?”, vroeg ze zacht. Faragonda knikte. “Ik, nou, ik wil wel proberen, maar…”
“Jullie hebben mijn gsm-nummer nog niet, is het wel?”, vroeg Faragonda met een glimlach. Ze schreef het op en gaf het aan Bloom. “Hier, voor noodgevallen.”
“Fijn”, zei Bloom opgelucht. Ze stak het stukje papier zorgvuldig weg.
“Ik hou mijn gsm bij me”, beloofde Faragonda. “Dan kan je me altijd bereiken.”
“Goed.” Bloom glimlachte nu ook.




Suggesties voor het verhaal zijn nog steeds welkom, klein of groot!