{Hoofdstuk 2}

Luca is veranderd. Ik weet niet hoe of waarom, maar het is toch echt zo. Ze loopt aan kop, huilt niet meer, klaagt niet meer, moedigt ons aan om door te gaan en fluit zelfs . Since en ik kijken elkaar af en toe aan, niet begrijpend wat er in Luca's hoofd omgaat. Wat het ook mag zijn, ik ben er blij mee. En ik weet wel zeker dat Since en Luca zelf dat ook zijn. Het miezert een beetje en een benauwde lucht hangt om ons heen. Since zei net al dat het vast zo zou gaan regenen. En als iemand daar verstand van heeft is het Since wel. Zij en haar moeder woonde aan de rand van Humshire. Echt veel was Since nooit thuis, meestal sliep ze wel ergens buiten. In een van haar boomhutten, zelden was ze in haar eigen bed te vinden. Zo vaak heb ik haar vergeleken met een elfje, zo sierlijk en lichtvoetig als ze is. Met haar fijne gezichtje en prachtige rode haren die wel goud lijken in het maanlicht. Een steek van heimwee schiet door mijn buik. Het aller liefste zou ik terug keren naar Humshire vredig zoals het ooit was. Maar de tijden zijn veranderd en niets zal ooit meer zo zijn als het was. Ik schud mijn hoofd maar de gedachte blijft hard nekkig ronddwalen door mijn geest. Het vervult hem en een plotselinge angst overvalt me. Dit is onmogelijk, we zijn bijna omsingeld door legers, en wij, wij drieën moeten het tegen al die machten opnemen? Nee, stop. Ik beveel mezelf ermee op te houden. We gaan onze planeet wel redden, wij kunnen dit. In mijn achterhoofd blijft de angstaanjagende gedachte door mijn hoofd spoken, maar ik besteed er geen aandacht meer aan.


"We zijn bijna het bos uit." Since springt vanaf de laatste tak op de grond en land sierlijk op beide voeten. Elegant gaat ze rechtop staan en kijkt ze om zich heen. "Nog een paar kilometers schat ik zo, dan komen we bij de Hindwa rivier en die zullen we een heel stuk zuidwaarts moeten volgen voordat de stroming zodanig afneemt dat we door de rivier kunnen waden om zo aan de overkant te komen. En dan moeten we nog een heel stuk door de Hindwaanse velden voordat we de heuvels bereiken en daarmee de grens van ons land." Ik kreun. Ergens wist ik wel dat we nog een heel stuk zouden moeten, maar nu Since het zo zegt klinkt het allemaal nog realistischer. "Oke, zullen we eerst even pauze houden voordat we verder gaan?" Luca en Since knikken instemmend en met een zucht laat ik me op de grond zakken. Luca volgt mijn voorbeeld en Since leunt tegen een boomstam. Ze kijkt een tikkeltje verwonderd naar haar voeten. "Wat is er Sin?" Schijnbaar had Luca het ook door. Since kijkt op en draait een rondje op haar tenen. "Dit is de eerste keer in mijn leven dat mijn voeten pijn doen van het lopen, ik ken dat gevoel helemaal niet." Ze werpt een blik op Luca en mij en gaat dan voor ons op de grond zitten. "Wen er maar aan, je zult het nog wel vaker hebben de komende tijd. Mag ik een broodje van jou Luca?" Luca werpt een blik op onze voorraad en rommelt er wat doorheen. "Ik ben bang dat alles op is." Ze slaat vluchtig haar ogen neer. "Wat? hoe is dat mogelijk? " Ik spring op en er ontstaat gelijk een gespannen stilte waarbij ik en Since naar Luca kijken. "Luca, weet jij hier soms meer van?"