H3: Geen gevoel

Haar handen sloegen op het harde materiaal. Keer op keer voelde ze pijn door haar knokkels naar haar achterhoofd schieten en voelde ze hoe haar huid langzaam verder openscheurde. Ze ervaarde de pijn als welkom en ging op in het moment, de muziek, haar verwondingen.
Haar gevoelens werden langzaam uitgezet en haar gedachten gingen op nul. Ze dacht niet meer aan haar verleden, haar heden of haar toekomst. Ze dacht niet meer op wat er was gebeurd of ging gebeuren, wat had kunnen zijn en wat er nu niet is.
Wat er komen gaat.
Ze voelde dat iets met een verme klap haar rechter schouder raakte. Zonder er verder over na te denken draaide ze haarzelf om, beschermde haar gezicht en bovenlichaam met haar armen en schopte haar voet omhoog. Ze was niet snel genoeg en Clint ving haar klap op, greep haar onderbeen vast en sloeg haar tegen de mat.
Op dat moment wist ze weer waar ze was, dat er wat was.
Wit kroop voor haar ogen toen ze haarzelf omhoog probeerde te duwen. Twee sterke armen tilde haar op en Clint drukte haar tegen zich aan. Zo bleven ze staan, terwijl Natasha stukje bij beetje de realiteit weer op een rijtje begon te krijgen.
Deze momenten, waarop ze zichzelf verloor en haar instincten het overnamen als iemand haar wou helpen, kwamen de laatste maanden vaker voor dan gewoonlijk. Ze had Steve’s neus twee maal gebroken en Tony zo hard in zijn kruis getrapt dat hij drie dagen niet normaal kon lopen.
Sommigen vonden het hilarisch, maar Natasha voelde zich schuldig. Iemand pijn doen zonder reden was niet haar stijl.
Niet meer.
‘Dankje.’ Mompelde ze in Clints shirt en Clint trok zich terug. Hij nam haar gezicht in zijn handen en keek haar aan zonder wat te zeggen.
Ze wist wat hij deed. Hij controleerde haar ogen, las haar gezicht, keek naar de kleine dingen die niemand anders aan Natasha opviel. Hij boog zich naar voren en drukt zijn lippen zacht tegen de hare. In die kus lag al zijn bezorgdheid, al zijn zorgen en verlangen naar een andere situatie. Ze beantwoorde zijn zoen met diezelfde gevoelens en tranen gleden over haar wangen.
Toen Clint zich terugtrok nam hij Natasha bij haar pols en trok haar mee naar twee stoelen in de hoek van de zaal. Hij zette Natasha in de ene stoel, pakte zelf de verbanddoos en kwam tegenover haar zitten.
‘Steve is onderweg vanuit Canada, hij zou snel weer hier zijn.’ Begon hij.
Een doodnormaal gespreksonderwerp, alsof er niks was gebeurd. Ze was hem dankbaar.
‘Ja, ik weet het.’ Ze kromp in elkaar toen Clint haar wonden begon te verzorgen en er langzaam verband omheen wikkelde. Haar knokkels waren opengescheurd en haar handen waren ruw en pijnlijk. ‘Heeft hij gewonnen?’
‘Ja, maar niet gezegd wat ze verloren hebben.’ Gromde hij.
Steve Rogers, ook wel captain Amerika genoemd door vrijwel de hele wereldbevolking, was één van de eerste superhelden op aarde. Hij was een deel van hun groep, the Avengers, en moest een paar dagen eerder naar Canada om een groep handelaren te lokaliseren en in te rekenen.
Ze handelde niet in wapens, ze handelden niet in drugs, maar ze handelden in genetisch gemanipuleerd kinderen. Kinderen die zo sterk waren dat ze staal konden breken met hun tanden, auto’s in tweeën konden trekken met hun handen en iemands ruggengraat konden breken met een enkele trap in hun maag.
De kinderen moesten afgemaakt worden als vee.
Clint was klaar met het verbinden van haar handen en zette de verbanddoos tussen hen in op de grond. ‘Wat wil je gaan doen? Het is pas twee uur, misschien kunnen we een wandeling maken door de stad?’ Stelde hij voor.
Natasha pakt voorzichtig zijn handen om de hare niet pijn te doen. Tranen kropen nog steeds over haar gezicht, maar het waren geen tranen meer van verdriet. Ze voelde blijdschap.
Hij begreep haar en wist precies hoe ze haar weer op de rails kon krijgen.
‘Ik wil een ijskoffie halen.’ Haar glimlach was oprecht en haar geluk op dat moment ook.