A ranger/traitor 209

“Al nieuws van onze boodschapper?” vroeg de koning van Clare.
“Nee, nog niet, maar hij kan nu elk ogenblik terugkomen,” antwoordde koning Otkar.
BAM. Sean was zo snel overeind gekomen dat zijn stoel tegen de grond sloeg.
“Dat zei u gisteren ook al, en eergisteren en de hele week daarvoor. Wanneer gaat het eens eindelijk door jullie dikke schedels heendringen? Hij komt niet terug! Net als de drie mannen voor hem ook niet terug zijn gekomen!” De koningen keken elkaar aan, maar zeiden niets. “Die Skandiërs hebben hem vermoord, net als zijn voorgangers. Als we er tenminste van uitgaan, dat hij effectief naar hen toe is geweest. Want het zou me niet verbazen, als hij geen zin had om te sterven en hem gesmeerd is!”
“Maar hoe moeten we de Skandiërs dan zover krijgen dat…” begon de koning van Traloon.
“Met een zwaard natuurlijk!”
“Maar…”
“Luister eens even! Ik heb gisteren het bericht gekregen dat er in Clonmel een dorp overvallen is door die Zeerovers. Het is helemaal in de as gelegd. De mensen hebben op tijd een veilig heenkomen kunnen zoeken, maar ze zijn alles kwijt! Ik wil hier niet zitten nietsdoen tot er nog meer doden vallen!” Hij keek de tafel rond. “Als jullie niet durven. Goed. Dan ga ik aan het hoofd van Clonmels leger daarheen. Alleen.”
“Koning Sean,” zei Crowley, “Dat is gevaarlijk. U kunt niet…”
“Ik weet dat het gevaarlijk is. Maar ik ben bereid dat risico te nemen om mijn onderdanen te beschermen. Dat is wat een koning hoort te doen! Vraag het aan elke willekeurige boer in heel Hibernia en hij zal me gelijk geven.” Alle aanwezigen hapten naar adem. Ze onderkenden al weken het gevaar dat de Skandiërs vormden, maar dit… dit was een bedreiging die ze maar al te goed kende. Als Sean erin zou slagen de Skandiërs te verdrijven, wat hield hem nog tegen om zich daarna tot koning van heel Hibernia uit te roepen? En wie zou hem NIET als koning willen? Was dit echt een woede-uitbarsting geweest of een zorgvuldig geplande meesterzet?