-023-

( POV Iris )

Met mijn linkerhand pak ik de vensterbank vast en laat me hoofd weer voorzichtig omhoog glijden. Ik zie Melanie, Priscilla en Owen maar vooral Rein mij raar aankijken. Maar op dit moment kan het me even niet schelen. Ik tuur van links naar rechts maar zie nergens in de straat het gene waar ik na opzoek was. 'Iris wat doe jij nu dan, eerst buk je en vervolgens blijf je maar naar buiten staren' fluistert Olivier in mijn richting. 'Nou ik dacht opeens dat het misschien wel een grap is, dat Frans Bauer zometeen de straat binnen komt lopen en zo zegt: Je zit in Bananasplit, kijk daar is de camera'. Olivier naast mij schiet in de lach. 'Iris serieus? Soms ben je echt dom.Geloof me maar Rein staat hier niet voor een of andere bananasplit grap maar voor jou' grijnst hij. 'Hij is dolgelukkig dat hij je eindelijk gevonden heeft en nu ga je niet zeggen dat je de deur niet open gaat doen'. 'Nou ik was het eigenlijk niet van plan' zeg ik zachtjes. 'Wat waarom niet'? 'Weetje hoe ongemakkelijk dat was toen op de schaatsbaan?, ik knal net uitgerekend tegen Rein op waarna ik niets durfde te zeggen en er vandoor ben gegaan. Uiteindelijk laat ik dan ook nog eens niets meer van mezelf horen. Wat moet hij wel niet denken'? 'Nou ik denk dat hij daar niet eens aan gedacht heeft, anders stond hij er toch niet'. Ik knik 'Ik ben stom geweest he, ik had mezelf gewoon direct moeten melden. Dan was het ook niet allemaal zo uit de hand gelopen, ik maak gewoon altijd de verkeerde beslissingen'. 'Dat is niet waar, weetje wat pas stom zou zijn? Dat jij nu net gaat doen alsof je hem niet gezien hebt terwijl iedereen zo juist jouw zoekactie naar Frans Bauer gezien heeft'. Ik grinnik en bedenk me dat er maar 1 oplossing opzit waardoor alles in 1 klap zal gaan veranderen. Maar het gene dat ik nu realiseer en eerder niet, is dat een verandering niet alleen een negatieve kant kan hebben maar ook een positieve. Wanneer alles straks tegen valt is het erg jammer maar kan ik in ieder geval elke avond weer slapen zonder dat ik bang ben dat alles uitlekt en was het een leuke ervaring om mee te maken. 'Ik doe open' mompel ik waarna Olivier me overdreven vrolijk aankijkt 'Das geweldig, en als die kleine kabouter je iets aan doet of als nog teleurstelt krijgt hij met mij te maken'. 'HE het is geen kabouter' roep ik uit. 'Jullie zijn nog niet eens samen of je neemt het al voor hem op, moet je nagaan hoe dat straks gaat'. 'Oll please hou op' zeg ik terwijl ik me voor de tweede keer aan de vensterbank omhoog trek en opsta. 'Doe die deur nu maar open en neem gelijk die tas van je mee want straks komt Marloes al'. 'Aha ze heet dus Marloes' zeg ik grijnzend terwijl ik mijn tas van de tafel pak en de deur richting de hal open doe. Door de glanzen want zie ik ze al staan. Nog een keer haal ik diep adem en schieten allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik zet ze gauw op zij en loop door richting de deur. Nog altijd durf ik niet omhoog te kijken naar de reacties? Ik pak de deurklink vast en trek hem in een snelle beweging naar beneden waarna ik de deur open zwaai en ik wel omhoog moet kijken. Zoals verwacht vinden mijn ogen gelijk de verbaasde blik van Rein. Een aantal tellen zegt niemand iets en kijken ze me alleen maar verbaasd. Uiteindelijk begint Rein dan toch te praten 'Je hebt open gedaan' zegt hij vol ongeloof. Ik glimlach flauwtjes maar weet verder niets te zeggen. 'Ben je van plan weg te gaan'? vraagt Owen wenkend op mijn tas. Ik schud lachend mijn hoofd 'Nee ik ga bij Julia, een vriendin logeren'. 'Ohw ik dacht even dat je ging zeggen dat toen je Rein zag je meteen je tas hebt gepakt om bij hem in te trekken' lacht Owen. Gelijk geeft Rein hem een dreun in z'n zij en kijkt hem met een 'pas op' blik aan wat mij een lach op me gezicht bezorgd. 'Iris ben je boos op ons'? vraagt Melanie voorzichtig. 'Nee, niet meer. Ik was ook niet echt boos maar ik baalde er gewoon van dat jullie het zonder mijn toestemming gedaan hadden. Waarna ik dacht dat jullie een soort van plot tegen mij vormde wat natuurlijk nergens op sloeg'. 'We wouden jou en Rein alleen maar helpen' Ik knik 'Ja dat zie ik nu ook in, sorry voor de laatste tijd. Volgens mij was ik een beetje een kreng dat alleen maar aan zichzelf dacht en niet aan anderen. Het spijt me dat ik niet reageerde maar ik kon het gewoon niet. Ik was bang voor de gevolgen die dan zouden komen. Dat ik toch niet zo leuk was als Rein verwachte of dat de media erin dook dat Rein me nu dan eindelijk gevonden had. Toen ik vorige week hoorde dat jullie het dan toch verteld hadden, was het alsof mijn leven instortte. Ik dacht meteen dat de hell begon en mijn leven totaal zou veranderen. Wat natuurlijk ook niet zo is want je hebt dat zelf in de hand. Maar toen ik na een paar dagen niets gehoord had begon ik weer te geloven dat er niets zou veranderen en jullie het toch niet verteld hadden of in ieder geval terug gedraaid hadden. Totdat jullie zonet voor de deur verschenen en ik eigenlijk niet open wou doen. Olivier wijste me erop hoe slap dat is en dat ik me de afgelopen tijd als een enorme trut heb gedragen. Ik had eerlijk moeten zijn en me moeten melden zodat Rein ook niet de hele tijd down was en jullie nooit dat auto ongeluk hadden gekregen. Ik voel me er schuldig over en het was echt nooit de bedoeling geweest, als ik het kon terug draaien had ik me echt de eerste dag al gemeld. Hoe langer ik wachtte hoe moeilijker het werd om me te melden. In plaats van aan anderen te denken jullie band bijvoorbeeld of mijn familie en vrienden dacht ik aan mezelf en zei ik niets waardoor het niet alleen voor mij ingewikkelder werd maar ook voor jullie en dat spijt me, ik had dat nooit moeten doen'. 'Iris dat moet je niet zeggen, dat auto ongeluk is niet jou schuld dat had ons overal kunnen overkomen'. Rein pakt mijn hand vast en trekt me voorzichtig mee. 'Ik leen haar even van jullie hoor' zegt hij tegen Melanie en Priscilla terwijl hij mij een knipoog geeft en me mee de oprit aftrekt. 'Gast je laat me toch niet alleen met die twee'! roept Owen uit. Rein kijkt achterom en grinnikt eventjes 'Sorry maar ik wil echt even met haar alleen praten'.