O7 | Percy Weasley

"Geen probleem." Het antwoord klonk nogal zuur, omdat ik redelijk gekwetst was. Het enige wat ik wilde doen was helpen, maar natuurlijk werd dat weer eens niet gewaardeerd. Ik las de tekst in mijn boek nog een keer door. Natuurlijk kende ik alles al, maar herhaling kon nooit kwaad. Dan sloeg je alles veel beter uit, wat je leerwerk bespaarde. Op de een of andere manier was ik steeds afgeleid door dat project wat Dumbledore verzonnen had. Hoe kwam ik aan iemand die het me kon leren? Als het op theorie aankwam dan scoorde ik U's, maar in de praktijk wedde ik dat ik er nog niet eens B vanaf kon brengen. Dat kon dus wel voor problemen gaan zorgen. Ik keek nog even kort naar Oliver, die naast me nog steeds met zijn veer in het tafelblad aan het krassen was. Hij stopte even om zijn boek aan de kant te leggen, maar stootte daarbij zijn potje inkt om. Mijn kant uit. Voor ik het wist waren mijn aantekeningen doorweekt van zwarte inkt. Ik knipperde twee keer met mijn ogen en keek naar mijn aantekeningen, die er een paar minuten eerder nog vlekkeloos uit hadden gezien.
"Kijk wat je hebt gedaan." bracht ik ontzet uit, maar mijn stem bleef rustig. Hoe ging ik alles nog bijhouden als al mijn aantekeningen onleesbaar waren? Ik keek Oliver, die direct zijn excuses aanbood.
"Zonder mijn aantekeningen kan ik niet meer goed leren, en daarbij bevatte dit stuk perkament de beginnotities voor mijn werkstuk." Ik was voordat de les begon nog naar de bibliotheek geweest, om al het een en ander op te zoeken over technieken om te vliegen en dingen die ermee te maken hadden. Na enig zoekwerk was ik er echter achtergekomen dat je de meeste informatie vooral uit eigen ervaring moest halen. Dus heel erg veel was ik niet opgeschoten, om eerlijk te zijn. Ik moest echt op zoek naar iemand die goed was in vliegen.
"Dat project over vliegen?" Ik keek hem aan en antwoordde met een simpele, maar beleefde 'ja'.
"Oh. Het was niet mijn bedoeling, echt niet. Ik ben nogal onhandig soms." Ik probeerde mijn aantekeningen schoon te maken, maar toen de vlek zich alleen maar verspreidde besefte ik me dat het geen zin had. Ik keek weer voor me uit en zette mijn bril wat rechter op mijn neus. Ik baalde echt van die aantekeningen. Oliver wist duidelijk niet meer wat hij moest zeggen, maar hij borg zijn potje inkt voor de zekerheid nog wel even op. Handig idee, als je het mij vroeg. Toen professor McGonagall had aangegeven dat de les tot zijn einde was gekomen, ruimde ik al mijn spullen op. Mijn aantekeningen deed ik mijn tas, ook al waren ze vrijwel nutteloos in deze toestand. En dat allemaal omdat er eindelijk een keer iemand naast me was komen zitten. Ik pakte mijn tas van de grond en liep het lokaal uit.

Pas op de gang besefte ik me dat ik die inkt ook gewoon weg kon halen met een simpele toverspreuk. Waarom was ik daar niet eerder op gekomen? Dit was echt niets voor mij. Zo rampzalig was het eindelijk dus toch niet afgelopen. In een al iets betere stemming liep ik naar de bibliotheek. Ik had eerst een tussenuur voordat ik weer les zou hebben. Die tijd kon ik dus mooi spenderen door alvast wat dingen te doen voor school. We hadden nog niet veel huiswerk opgekregen, maar hetgeen wat we al hadden opgekregen kon ik alvast gaan maken. Ik zocht een rustig plekje en naam plaats. Vervolgens haalde ik de juiste boeken tevoorschijn en ging daarna aan de slag.