Hoofdstuk 4

‘Wat gebeurd hier?’ Schreeuwt Mica bijna, een seconde geleden klonk een hoorn, terwijl nu een mes op Lily’s nek ligt. Verder was er niemand in het vertrek, alleen Mica, Lily en die secretaris. Ze vroeg zich af wat de man in zijn schild voerde. Zou hij, nadat hij Mica en Lily had vermoord zich bij de Havaianen aansluiten en helpen het koninkrijk ten val te brengen. Of wilde hij gewoon nog iets doen voordat hij zelf ook vermoord zou worden. Allerlei gedachtes schoten door Mica’s hoofd, ze wist niets te doen.
‘Daar zul je binnenkort achter komen meissie.’ Zei de secretaris op een slangachtige toon, een duistere stem beloofde niet veel goeds, dat wist ze zelf ook maar al te goed. Er was niet echt iets waarmee ze Lily, of haarzelf mee zou kunnen helpen. Ze kon nog steeds niet geloven dat de man die nog geen minuut geleden aan zijn bureau zat in een seconde een mes op de nek van haar beste en enigste vriendin had weten te leggen, ergens had hij dit geleerd, en iets zei haar dat de man niet van hier was. Hij zag er ook niet uit als dat hij van hier kwam, hij was een stuk donkerder getint. Mensen uit deze streek waren een stuk lichter van kleur, natuurlijk zaten ze wel in het noorden maar niet zo hoog dat je er zo uit ging zien. De man was ook niet echt heel jong, hij was oud en versleten, ze schatte hem een jaar of vijftig. Dat verbaasde haar alleen maar meer hoe snel de man was.
‘Ik wil het eigenlijk nu wel weten, het begint een weetje warm te worden en ik wil hier niet levend verbranden.’ Zei ze op een eigenwijze toon. Ze moest op een of andere manier de man uit de tent lokken, en als er iets was waar oudere mensen niet tegen konden was het kinderen die hem een beetje zaten te pesten.
‘Ik zou maar heel snel je mond houden, mocht je willen dat je vriendin blijft leven zou ik het maar doen.’ De man leek geïrriteerd en bloedserieus, Lily zou niet de eerste zijn die hij had vermoord. Lily’s ogen werden groot, ze wist nauwelijks wat er gebeurde en zij was degene die hier bijna gefileerd werd!
‘Zou u..’ even slikte Lily, ‘dat mes van mijn nek af willen halen..?’ De mondhoeken van de man gingen steeds verder omhoog, hij vond dit blijkbaar leuk. En om te benadrukken dat hij haar echt zou vermoorden als het nodig zou zijn zette hij een beetje kracht op het mes. Lily merkte al snel dat het mes vlijmscherp was, haar nek werd warm, haar bloed stroomde in een klein straaltje naar beneden.
‘Stop! Alsjeblieft!’ Gilde Lily uit. De man verminderde langzaam de kracht waarmee hij op de keel van Lily drukte.
‘Zo… je snapt dus wel dat jullie hier niet levend uit gaan komen he?’ Hij grinnikte. Af en toe had hij het nodig even iemand te vermoorden, agressie moet er soms even uit, en waarom dan niet door iemand te vermoorden?
‘Maar wij hebben u niets aangedaan! Waarom wij nou?’ Lily kraamde nog steeds paniek uit en omdat haar stem steeds oversloeg was er van het meeste niets te verstaan. De man werd het gegil van Lily blijkbaar zat en drukte weer zachtjes met zijn mes in de snee die hij daarnet had gemaakt.
‘Wil jij de eerste zijn?’ Vroeg de man dit keer beleeft. Hij ging over Lily’s schouder hangen en keek haar glimlachend aan. ‘Nou? Wat is je antwoord?’
‘Ik ga wel als eerste.’ Zei Mica zelfverzekerd. Het meisje dat haar al die tijd geholpen had verdiende het niet om te sterven, misschien had Lily meer geluk en zou er nog net op tijd redding voor haar zijn. Misschien niet en zouden ze alsnog beide sterven. Mica liep heel rustig naar de man toe, ze kneep haar handen tot vuisten en liep met tranen naar de man toe.
‘Kom op Mica, opgeheven hoofd je lot tegemoet.’ Fluisterde ze in zichzelf. Ze praatte zichzelf moet in, maar of het veel zin zou hebben wisten ze geen van beide.
‘Mica doe dit niet, misschien.’ Lily werd al meteen afgekapt door de man die haar nog al te stevig vasthield. Heel langzaam liet hij Lily los, bang dat een van de meiden hem neer zou halen hield hij gelijk het mes voor zich. Mica liep nog altijd naar de man toe.
Daar stond ze dan, recht voor de man die in een minuut een einde aan haar leven zou maken. Misschien had ze dit verdient, misschien was dit waarom ze nooit tevoorschijn had moeten komen. Ze vervloekte zichzelf dat ze gewoon een ander plaatsje had moeten zoeken in plaats van per se naar haar oude stekje terug te willen keren. Ze draaide zich om en ging vlak voor de man staan. De man was een stuk kleiner dan haar en moest zijn armen in de lucht steken wilde hij haar kil doorsnijden.
‘Kun je niet even op je knieën gaan zitten? Zo lukt het namelijk nooit…’ Dit keer vroeg hij het vriendelijk, maar nog altijd met argwaan. Mica glimlachte, ze was misschien niet groot maar deze man was toch kleiner. Ze zou het hem zo moeilijk maken als ze kon, maar veel ertegen viel er ook niet te doen. Al snel kwam ze erachter dat de man behoorlijk hard kon trappen, Mica kreeg een goed harde trap in haar knieholte waardoor ze vrijwel meteen door haar knieën zakte. Al snel voelde ze koud ijzer op haar nek, ze merkte dat het zijn mes was dat kil aanvoelde., ook al drukte er nog bloed van Lily af. Lily keek machteloos toe naar het tafereel wat zich voor haar afspeelde. Even leek alles zich in slow motion af te spelen. De deur achter hen werd ingetrapt, een grote forse jongen op zijn paard had een kruisboog in zijn hand. Zonder aarzelen vuurde hij hem af in de richting van de secretaris. Het was een makkelijke keuze, of hij raakte Mica waardoor de secretaris alsnog doodging. In dat geval was Mica sowieso dood. Of hij schoot raak en alles was meteen over, die keuze kon hij snel maken en vuurde gelijk wanneer hij de kans had het wapen af. Wat hij raakte werd al snel duidelijk door een akelige gil, al snel werd duidelijk dat het de secretaris was die een pijl in zijn schouder had. En het geluk was aan Mica’s zijde, de arm waarmee de secretaris het mes vasthield werd behoorlijk hard geraakt en op het moment dat hij werd geraakt liet hij meteen het mes los. Mica wurmde zich snel los van zijn andere arm, die onderhand ook niet veel kracht uitoevende.
Daar stonden ze. Lily die Mica omhelsde omdat ze bijna dood was en nu beide voor hun gevoel veilig waren. De twee mannen die er net voor zorgde dat de meisjes veilig waren gaven elkaar een stevige schouderklop nadat de jongen met de kruisboog van zijn paard afstapte, heel even wierp hij een blik naar de meisjes.
‘Jij wordt ook nog eens een meester met die kruisboog van je Garyan, en niet alleen met je kruisboog.’ Zei Rohan met nog steeds zijn hand op de schouder van de oh zo trotse jongen. Hij glimlachte, blij dat zijn meester eindelijk trots op hem was. Maar het aller trotste was hij op zichzelf.