4. Kiss in the rain

'Zwemmen in de regen?' vroeg Percy. Zijn toon verraadde dat hij er nog niet uit was of hij het nu een goed idee vond of juist helemaal niet.
      'Zwemmen in de regen,' beaamde Oliver met een tevreden grijns.
      'Dat is één van de beste ideeën die je tot nu toe gehad hebt, alleen is de winter nog steeds nog niet echt voorbij. Regen zal geen probleem zijn, dat is het meestal niet hier in Engeland, maar ik ben niet bepaald bereid nu in een zwembad te springen.'
      Olivers gezicht ging een cascade van reacties door. Het eindigde bij ontevredenheid, met een zielige pruillip die Percy maar heel moeilijk kon weerstaan.
      'Waarom gaan we niet gewoon in de tuin liggen in de regen?' stelde Percy voor, hij kon niet geloven dat het zijn stem was die de woorden uitsprak.
      'Dat is nog niet zo'n slecht idee, Perce,' glimlachte Oliver. 'Maar het zwemmen in de regen blijf je me verschuldigd.'
      'Daar kan ik perfect mee leven,' beloofde de roodharige jongen.

'Weet je Perce?'
      'Weet ik wat?'
      'Het regent,' glimlachte Oliver.
      Het water knetterde inderdaad op het dak. Samen luisterden ze naar het vallen van de druppels, die samen één geluid maakten, maar toch als individu konden bestaan. Oliver nam Percy's hand vast en keek hem hoopvol aan. Zijn vriend knikte alleen maar, op dat signaal opende de Schot de deur en trok hen beiden de dikke druppels in. In geen tijd waren ze beiden kletsnat, maar toch gingen ze in het zompige gras liggen. Percy voelde de regen op zijn gezicht en sloot zijn ogen, voor heel even maar. Hun handen bleven met elkaar verbonden.
      'Ik denk dat we beter naar binnen gaan, voor we allebei ziek zijn,' glimlachte Percy toen het echt koud begon te worden. Hij trok Oliver terug overeind en zette een stap terug naar de deur, maar de Quidditchspeler werkte niet mee.
      'Wat is er?' vroeg hij zich af.
      'Er is nog iets dat we moeten doen,' glimlachte Oliver. Percy verbeeldde zich even dat hij dé Oliver Wood zag blozen, maar het zou het koude water op zijn zachte wangen wel geweest zijn.
      'Wat dan?' vroeg de roodharige jonge man verward.
      Oliver trok hem aan zijn hand dichter naar zich toe, voor Percy het goed en wel besefte, lagen Olivers zachte lippen op de zijne. Hij ging gretig in op de zachte bewegingen. Een explosie tintelingen verspreidde zich tot in ieder puntje van zijn lichaam.
      De regen sloeg hard op hen in, maar ze merkten er niets van.