3. Not Like Other Girls| Happy new hair

Op weg naar huis hebben Stef en ik het erover dat ik maar eens mijn haar anders moet doen. Ik heb het nu een tijdje normaal gehad maar ik wil het nu weer anders. ‘ Ik wil nu graag platina blond met rood boven,’ zeg ik tegen Stef terwijl ik over het fietsenpad slinger. ‘ Ga je dat zelf doen dan?’ vraagt Stef. ‘Ik ben het wel van plan, het lukt me die andere keren ook dus waarom nu niet?’ ‘Ik weet niet, ik vraag het maar,’ zegt Stef terwijl ze een beledigd gezicht trekt. Ze rijden een fietser voorbij die naar zijn mp3 aan het luisteren was. ‘Ok, kom je dan om 4 uur naar mij toe?’ vraag ik aan Stef. ‘Is goed, ik neem wel wat tijdschriften mee zodat we ons niet vervelen.’
‘Ok, tot vanmiddag,’ roep ik als ik de straat naar mijn huis insla. Ik fiets mijn oprit op en zet mijn fiets in de garage. Ik pak mijn tas van de fiets en loop direct door naar mijn kamer. Ik zet vast mijn verfspullen klaar en ga nog even tv kijken. Ik hoor onder de bel gaan en hoor dat mijn moeder open doet. Ik ren naar beneden en trek Stef zonder iets te zeggen naar boven toe. Ze pakt uit haar rugzak een aantal Girlz! en gooit ze op mijn bed. Dan gaat ze naar mijn grote spiegel toe (waar inmiddels al veel teksten van mij met lippenstift opstaan), pakt de spullen uit mijn nachtkasje en zet ze erop. ‘Zo, nu kunnen we beginnen,’ zegt Stef terwijl ze zich naar me omdraait. Ik ga voor de spiegel staan pak mijn kwast en wat wittere haarverf. Ik verf mijn haar helemaal en schrijf met de kwast een tekst op de muur. Dan ga ik naast Stef zitten terwijl ze me quizzen voorleest. Als het droog is knip ik het zelf in model en doe boven op mijn hoofd roze haarverf. Daarna wacht ik weer tot het droog is, gelukkig duurt het niet lang want we zijn inmiddels door de quizzen heen. Ik spoel mijn haar uit en bekijk het resultaat. Ik vind het wel mooi. Morgen zullen de kinderen in de klas het opmerken en er wat over zeggen maar niet lopen roddelen in tegenstelling tot die brugklassers, die hebben om elk klein ding wat te zeggen hoe belachelijk het is. Nee, zelf lopen ze anderen achterna en kunnen bijna niks zelf beslissen maar als het om anderen gaat is het altijd leuk volgens hen om je achter je rug om uit te lachen. Niet dat het me iets doet maar ik erger me eraan hoe fantastisch die kinderen zichzelf vinden. Ik ben inmiddels klaar en dus ga ik Stef’s haren doen. Bij haar mag ik niks doen zoals bij mij, dat is dan wel weer zoiets als niemand zoiets doet als ik. Ik maak in Stef’s haar krullen en maak het aan beide kanten vast met speldjes. Ik ruim alles op en zie dat het alweer 6 uur is, we gaan naar beneden en vraag of Stef mag blijven eten. Gelukkig heb ik een milde moeder die het niet echt uitmaakt hoe ik mijn haar heb omdat ik er zelf mee moet lopen. Daarom heb ik vaak ander haar, vooral omdat ik het leuk vind maar ook omdat ik van mijn moeder zelf mag weten wat ik ermee doe. Ik ben wel niet zo gek om me kaal te scheren. Waarschijnlijk zou ik het wel durven maar ik zie het nut er niet van dus dat hoeft voor mij niet. ‘Het eten is klaar,’ zegt mijn moeder terwijl ze met een grote pan naar de tafel loopt en het op een onderzetter zet. ‘Ik dacht wel dat Stef zou blijven eten dus ik heb maar vast extra veel gemaakt voor het geval dat mijn gedachten zouden kloppen,’ lacht mijn moeder als ze ziet dat ik een grote hap neem van de spaghetti die ze heeft gemaakt. ‘Fijn dat het smaakt,’ ‘Natuurlijk smaakt het, dat is meestal bij alles wat je maakt,’ zegt Stef. Ik gooi een spaghetti sliert in haar haar. ‘Heey slijmbal, als je klaar bent zeg het dan even hé,’ zeg ik met een glimlach terwijl ik mijn sliertje terug geworpen krijg. We praten met zijn drieën verder tot Stef naar huis moet en ik huiswerk ga maken. Jammer genoeg zeurt mijn moeder daar wel over, het was ook te mooi om waar te zijn.