Hoofdstuk 2

Even later kwamen er twee andere wachters aan, al snel hadden de drie wachters een houten kar gehaald om de lichamen af te voeren. De twee nieuwe wachters sleepte de lichamen zonder moeite in de kar terwijl de eerste wacht de herberg in liep.
‘Kan iemand mij uitleggen wat er daarnet is gebeurd? Het enige wat ik meekreeg was een jongen die naar buiten rende, mij aanvalt die ik neer moet steken wil ik zelf blijven leven.’ hij lachte bij dat laatste, hij vind het nooit zo erg iemand te vermoorden, laat staan roekeloze kwajongens. Even keek hij naar het grote en sterke meisje bovenop de tafel, een snelle blik op de boog en terwijl hij ‘blind’ doorliep botste hij op tegen Hans.
‘Wat doe jij hier nog wacht, wij hebben al tegen de prins gezegd dat we jullie hier niet motten. OPROTTEN!’ Riep Hans, nu was hij het echt zat, al weken kwamen die wachters steeds binnen om elk zaakje te controleren.
‘Ik doe wat ik wil mijnheer, en u hoeft hier prins Johan niet bij te betrekken, ik kom alleen even wat rum drinken met mijn krijgsmaten. Na een nacht op de wacht staan heb ik altijd wel dorst.’ Hij keek hans met een felle blik aan en liep naar een van de lege tafels.
‘Jij veroorzaakt nog eens onrust meisje, ik mot jou hier niet. Betalen heb je al gedaan door een van die jongens af te schieten, als je een baantje zoekt mag je best voor wat leedvermaak komen zorgen hoor.’ Bij dat laatste knipoogde hans en zo snel als hij kon kroop hij weer terug zijn hok in. Ze wist dat dit ging gebeuren, dat ze ook hier buitengesloten werd. Ze had nog maar één iemand die haar kon helpen: Prins Johan IV.
‘Hoe wil ik de nacht doorbrengen? Kan ik niet één nacht blijven en daarna maken dat ik wegkom?’ Riep ze nog naar Hans, alleen zonder een antwoord kon ze nu eigenlijk niet veel. Ze wilde net de deur uitlopen of Lily kwam al achter haar aan gerend.
‘Mica, wacht!’ Riep Lily nog net naar Mica, ze rende tot net naast Mica. Even nam ze haar rust om op adem te komen, ze ademde een keer diep en rechte toen haar rug.
‘Ik wil dat je blijft, je mag niet zomaar weglopen!’ Bij dat laatste sprongen bijna de tranen in haar ogen, ze had eindelijk iemand waarmee ze overweg kon en die liep zomaar de deur uit. Mica wilde er niets meer van horen en liep door, ook haar gaf het een verdrietig gevoel, ze kon zelf ook goed met Lily overweg.
‘Mica alsjeblieft… blijf op z’n minst even staan om te praten.’ Dat laatste kwam er bijna smekend uit. Abrupt stond Mica stil, keek om en met een vragende blik vroeg ze waarom ze zou blijven.
‘Welke reden heb ik nog om hier te blijven? Iedereen sluit me buiten, mijn enige hoop is Prins Johan IV…’ ze sloeg haar ogen neer en dacht na, zou er geen andere oplossing zijn?
‘Die is er vast wel!’ Schreeuwde Lily nu bijna van het huilen, als ze ook maar iets kon doen om Mica te laten blijven zou ze het zeker weten doen.
‘Ik zit er niet eens op te wachten om hier te blijven… ik heb nog zoveel te doen en ik kan hier niet zitten ronddwalen.’
Ze liep door, met Lily naast haar. In de verte doemde de schaduwen op van het gigantische kasteel, toen ze omkeken zagen ze de zon al langzaam opkomen.

Bijna waren ze de heuvel opgeklommen, er liep geen duidelijk pad over de heuvel waardoor je bij het kasteel kon komen. De poort kon je vanaf het dorp al zien, bij een aanval zou de port opgehaald worden waardoor het door de omliggende rivier bijna een onoverwinbaar fort werd. Juist deze locatie hadden ze slim gekozen; een rivier om de heuvel, er konden steile wanden worden afgegraven tegen het kasteel en dan hadden ze het nog niet eens over de opgeslagen olie in de wachttorens, die zo over de belagers heen zouden gooien samen met een fakkel.
‘Daar is het, de ingang van het kasteel!’ Riep Lily uit, alsof ze er nog nooit geweest was, natuurlijk was ze dat wel. De keer dat de herberg overvallen was eisten ze een schadevergoeding van de toenmalige koning, aangezien het zijn rekruten waren.
‘En de poort staat nog open ook.’ Zei Mica met een grote glimlach over haar gezicht, ze zou het hier naar haar zin krijgen. Uiteindelijk…

Eenmaal in het binnenhof van het kasteel zagen ze een tiental gebouwen staan, eigenlijk was het groter dan het van buiten leek. Van buiten leek alles een stuk kleiner, op elkaar gepropt en bijna geen ruimte om te lopen. Integendeel zelfs, er kon zelfs een hele groep soldaten heen en weer marcheren tussen de meeste gebouwen.
Toen ze eenmaal het hof van Prins Johan IV bereikte zagen ze zijn secretaris zitten, alle aanmeldingen van de krijgsschool op orde aan het brengen. Netjes in alle archieven stoppen.
‘Is prins Johan IV aanwezig?’ Vroeg Mica op de meest formele toon die ze ooit had aangenomen, ze probeerde als een van de edele dames te klinken die ze eerder in het dorp tegen was gekomen.
‘Nee, en hij zal waarschijnlijk voorlopig niet terugkomen ook.’ Reageerde hij kortaf. Iets zat hem dwars, Mica probeerde nog te achterhalen maar liet het er al gauw bij zitten.
‘Vast het chagrijn van het dorp.’ Grapte Mica stilletjes naar Lily die meteen begon te giechelen. Eigenlijk was er niet veel meer dan het bureau van de secretaris en de deur naar de koningskamer, waar de koning al zijn bezoek ontving. In dit geval prinsenkamer, aangezien Johan nog niet echt koning was.
‘Kunt u ons niet vertellen waar Prins Johan IV zich nu bevindt?’ Vroeg Lily nog uit een wanhopige poging te achterhalen waar Johan nu zou zijn.
‘Dat vind ik nog niet zo’n heel probleem… eigenlijk moet het hele dorp het weten maar er is niet iemand die nu naar het dorp wilt, met al deze vechtpartijen laatste tijd. Het wordt tijd dat Johan terugkomt.’
Het gebeurde zelden dat mensen niet Prins voor zijn naam zeiden, hij was bekend als een geweldige man en mensen spraken hem ook daarom graag met zijn titel aan.
‘Johan is op zoek naar een groep krijglustige Havaianen, raar hoe ze langs onze grenspoorten zijn gekomen… alleen bestaat onze koning er niet veel aandacht aan. Maar die Havaianen zijn zeker geen lieverdjes, bijna geen enkele Havaiaan die hier rondloopt wilt jou in leven laten!’
Dat liet de meisjes toch even nadenken, het gevoel dat Mica al die tijd misschien tussen een aantal gevaarlijke kerels heeft geleefd.
‘Maar geen zorgen, ze zitten hier normaal niet in de buurt. Veel te veel mensen voor hun, en als je het mij vraagt ben ik het helemaal met ze eens.’ Dat baarde Mica nogal wat zorgen, alsof de secretaris iemand weg wilde hebben, hij vond het te druk en hij was chagrijnig… alsof hij ergens op stond te wachten.

‘Klingelingeling!’
‘Havaianen aan de zuidkust,iemand evacueer het dorp!’ Maar voordat de wachter zijn verhaal kon afmaken klonk er al het zware geluid van een grote kruisboog, na de schreeuw van de wachter was het stil…
‘Eindelijk…’ De secretaris stond op, liep weg van zijn bureau en bleef even voor de meisjes staan. De deur viel dicht en de meisjes keken snel achterom, maar voordat Mica zich om kon draaien had de secretaris Lily al vast, met een groot mes op naar nek. Er was niet veel wat Mica nu zou kunnen doen, ze zal moeten wachten aangezien ze geen van haar wapens bij heeft, die liggen nog steeds in haar schuilplaats.