5. School

Ik droomde over de afgelopen zomer in België. Het weer was zo warm dat het leek alsof je in Spanje zat. Ik werd wakker gemaakt door het gezoem van mijn wekker. Ik duwde mezelf uit bed en keek door het raam. De regen had de sneeuw al weg gespoeld, maar het lag gevaarlijk glad. Ik nam mijn grijze skinny en een lang shirt dat net onder mijn kont kwam. Ik kamde mijn haren en kleedde me aan. Ik nam mijn witte Uggs en trok ze aan. Ik liep nar de keuken en begroette mijn moeder.
‘Je vader gaat vragen of hij hier een advocatenkantoor mag openen, das ga ik vandaag mee met Carlisle naar het ziekenhuis.’ Ik knikte en Alex kwam de trap aflopen. Ik nam een appel en begon ervan te eten. Alex nam een grote kom met cornflakes. Ik keek op mijn mobiel het scheen half acht te ijn.
‘We moeten om acht uur klaarstaan voor Edward, oke?’ Hij knikte en begon gulzig van zijn cornflakes te eten.
Mijn appel was op en het klokhuis gooide ik in de vuilbak. Een toeter van een auto maakte me bewust dat het tijd was. Ik gooide mijn zwarte Eastpak over mijn rug en gaf mijn moeder een snelle kus op de wang. Ik sloot de deur achter me en zag Edward tegen zijn grijze Volvo leunen.
‘Is het erg als Alex meerijd? Hij moet ook naar Forks High.’
‘Neen, natuurlijk niet.’ Hij glimlachte naar mij en Alex. Zijn ogen waren vandaag goudkleurig, honing met oker. Ik stapte in de goed verwarmde auto en Edward reed snel door.
‘Ben je gek, of zo? Er ligt ijs op de weg en jij rijd tegen de 90 kilometer per uur!’ ik was eerlijk gezegd mijn leven nog niet beu.
‘Nou, oké.’ Het leek wel of het tegen zijn zin was. Ik trok er me niks van aan.
‘Jade! Ik wil lekker snel rijden!’ zeurde Alex aan mijn hoofd.
‘Alexander, wil je dood?’ Alex keek me alleen maar zuur aan. Edward lachte enkel.
‘Wat zit jij nou te lachen?’ vroeg ik hem zuur.
‘Waar jullie eigenlijk ruzie over maken.’ En hij schoot weer in de lach. Ik zuchtte, gaf het op.
‘Jongens, allemaal hopeloos.’ Mompelde ik tegen mezelf.
‘Dat zou ik toch maar eens overdenken als ik jou was.’ Edward keek met een zelfzekere lach. Ik deed alsof ik dacht.
‘Jongens, allemaal hopeloos.’ Herhaalde ik weer. Zijn lach verdween als sneeuw
voor de zon en hij richtte zijn blik op de weg.
‘Vrouwen, nog hopelozer.’ Zei hij toen zijn lach weer verscheen.
‘Hebben mensen als gezegd dat je onuitstaanbaar bent?’ ik keek hem aan met een wenkbrauw opgetrokken. Meteen was het stil.
‘Dat dacht ik al.’ Ik keek triomfantelijk naar de weg.
‘Je bent de eerste.’ Zei hij met een grijns op zijn gezicht.
‘Je bent me aan het plagen, niet?’
‘Eerlijk gezegd, ja.’ Ik zuchtte en negeerde hem. Ik moest moeite doen om niet te lachen.
‘Troost je Edward, zo doet ze altijd.’ Zei Alex met een grote glimlach. Ik staarde hem vol ongeloof aan.
‘Ga toch samen wonen.’ Koppig keek ik door het raampje aan mijn rechterzij.
We kwamen aan bij Forks High. Toen de auto stilstond stapte ik meteen uit.
‘Alex, we moeten eerst onze papieren halen, kom.’
‘Moet ik je de weg wijzen?’ vroeg Edward, proberend het voorval in de auto te vergeten.
‘Neen, ik weet de weg al.’ Beet ik toe en ik liep met grote passen naar het secretariaat. Eigenlijk had hij niks misdaan, maar ik was te trots en te koppig om dat toe te geven.
Mevrouw Cope gaf ons onze lessenroosters, papiertjes die elke leerkracht moest tekenen en een wegenplan voor de klassen te vinden. Het eerste uur had ik Engels van meneer Banner. Alice kwam naar me toe ‘dansen’, ze bewoog nochtans alsof ze danste.
‘Welke les heb je nu?’ vroeg ze met een grote glimlach.
‘Er… Engels van meneer Banner.’
‘Ik ook, laten we samen naar de les gaan.’ Ze nam mijn arm en trok me over de parkeerplaats naar onze klas. Alle jongens keken me aan alsof ik het nieuwste accessoire was, het liet me ongemakkelijk voelen.
Van meneer Banner moest ik me voorstellen voor de klas, natuurlijk werd ik zo rood als een tomaat. Spaans had ik samen met Edward, van mevrouw Goff. Ik negeerde hem compleet. Tijdens de middag gingen ik en Alex bij de Cullens gaan zitten. Alleen omdat Alice het zo graag wou.
Ik was net klaar met biologie toen ik naar de parkeerplaats ging. Edward stond op ons te wachten, nou eigenlijk alleen op mij, Alex was opgehaald door mijn vader omdat hij een uur vroeger gedaan had. Ik stapte in de auto en deed mijn veiligheidsriem aan.
‘Sorry dat ik zo bot was vandaag.’ Op de een of andere manier had ik echt niet
graag ruzie met Edward.
‘Kom op, ik kan wel tegen een stootje. Zit er niet zo mee in.’ Hij gaf me een bemoedigende glimlach.
‘Toch spijt het mij heel erg.’
‘Vergeten en vergeven, laat het nu maar rusten.’ Ik merkte dat we al thuis waren.
‘Morgen zelfde tijd?’
‘Ja, ik zal klaar staan met Alex deze keer.’ Ik zwaaide en Edward reed door naar zijn huis.









© Alissa Ooms 2009