Proloog

Pijn. Vreselijke pijn. Het is overal. Dit is het eind. Ik voel het! Ik ga dood.
Ik proef zoute tranen in mijn mond en ik sluit mijn ogen. Iedereen had gelijk, ik had niet mee moeten gaan. Ik ben toch maar een last. Ik kan dit niet aan. Maar niet omdat ik een vrouw ben, omdat ik simpelweg nog te jong ben. Dat houd ik me voor, ik doe niet aan seksisme.
Dan schiet er een gedachte door mijn hoofd: Fili en Kili! Waar zijn zij ooit? Ik tast met mijn handen naar houvast en vind die aan een rotspunt. Ik trek mezelf omhoog en negeer de pijn in mijn been. Ik moet mijn broers vinden. Ze moeten weten wat er met me gebeurd is, ik kan ze niet zomaar achterlaten. Ik strompel weg, maar zak na een paar meter op de grond, door de enorme pijn in mijn been en zak op de grond. Dit is hopeloos. Ik begin wanhopig te snikken. Moet het zo gaan? Zonder mijn broers een laatste keer te zien? Of mijn oom? Wat heb ik ooit fout gedaan?