Home

Met trillende vingers, klikte ik mijn gordel los. Ik stond zo snel recht, dat het me begon te duizelen. Gelukkig merkte noch Alice, noch Ryan dat op. Ik kon het niet hebben dat zij me zouden tegenhouden om uit te rusten. Ik wilde naar Jasper en ik wilde dat nu. De rij mensen bewoog zich langzaam vooruit. Sommigen waren nog bezig hun koffers te zoeken uit de kofferruimte boven ons. Ik zuchtte ongeduldig en negeerde Alice die lachend haar hoofd schudde.
Toen ik eindelijk de trappen afdaalde en die eeuwige donkere wolken boven me zag, wist ik dat ik thuis was. Ik zou de eeuwige zon missen, maar hier had ik Jasper. Mijn eigen zon. Zo snel als ik kon, baande ik me een weg door de massa mensen, met Alice en Ryan net achter me.
Ik voelde hoe iemand me aan mijn pols naar achter trok. 'Rustig Dawn. We willen niet dat je flauwvalt van vermoeidheid,' fluisterde Ryan bezorgd.
Gehoorzaam ging ik wat trager lopen. Ik strekte mijn hoofd uit toen we de hal naderden. Er stonden zoveel mensen te wachten, dat het haast onmogelijk was iemand te herkennen. Maar degene die ik zocht, de persoon die mijn hele leven voorstelde, was zoveel specialer dan alle anderen mensen samen. Ik zag hem meteen en verlangde ernaar om iedereen opzij te duwen om bij hem te geraken. Zijn glimlach deed me haast smelten, trok me naar hem toe.
'Ik heb je gemist,' zei hij in mijn oor toen ik eindelijk bij hem stond. Dat perfecte geluid deed me rillen van geluk. Ik sloeg mijn armen om zijn hals en verborg mijn gezicht in zijn shirt. Ik snoof zijn heerlijke geur op en sloot gelukzalig mijn ogen. Jasper's armen krulde zich om mijn middel en drukten me dicht tegen hem aan. 'Ik hou van je,' mompelde ik.
Een fantastisch gevoel gleed door me heen, verwarmde me over heel mijn lichaam. Jasper's manier om me te laten voelen hoeveel hij van me hield.
'Mogen we ook nog bij haar?' hoorde ik een vertrouwde stem lachen.
Ik had zin om nee te zeggen, want ik was niet van plan om Jasper ooit nog los te laten. 'Heel even dan.' Ik tilde mijn hoofd op en keek naar Jasper, die bemoedigend naar me lachte. Dan draaide ik me om en begroette Emmett die me me haast vermorzelde in zijn omhelzing.
'De rest wacht thuis op jullie,' zei Edward. Hij schonk me een glimlach. 'Welkom thuis Dawn.'