001

Als de bel gaat propt iedereen zijn of haar boeken in de tas waarna ze het lokaal verlaten. De een net iets sneller dan de ander. Ik veeg de uitleg van het bord waarna ik naar Mevrouw Williams kijkt of beter bekend als Anna. Ze kijkt me met een glimlach aan en zegt dat ik naast haar plaats kan nemen.
'Hoe vond je dat het ging Kayla?' 'Ik vond het redelijk goed gaan. De klas luisterde goed en als iemand niet luisterde probeerde ik hem of haar altijd te corrigeren. Het gaat met de dag beter en ik ben echt ontzettend blij met een baan als lerares.' 'Dat zie ik inderdaad Kayla. Je geniet van het lesgeven en wil het beste voor de leerlingen. Wat vind je van het vak dat je geeft?' 'Ik vind Engels een geweldig vak om te geven. Het is toch de taal van ons land maar ook een wereldtaal.' 'Dat is goed om te horen. Ik ben ook ontzettend blij met je. Ik heb met andere leraren over jou gepraat en ik ga jou een vast contract geven. Welkom in ons team.' 'Maar Anna dat is geweldig bedankt.' Ik schudt Anna haar hand waarna ze opstaat en naar de deur loopt. 'Fijn weekend Kayla.' 'Fijn weekend Anna.' Ik pak mijn spullen van het bureau en stop ze in mijn tas. Ik was echt ontzettend blij met mijn tas. Ik had hem van mijn ouders gekregen nadat ze een weekje in Rusland waren geweest. Het was een echte ouderwetse schooltas van leer.

Het was zoals altijd druk in London. London is een stad die voor mijn gevoel nooit slaapt. Als het nou zes uur in de ochtend of tien uur in de avond is druk is het altijd. Omdat mijn auto op dit moment kapot is ben ik verplicht om met de metro naar ons huis aan de andere kant van London te gaan. Een jaar geleden had ik de leraren opleiding afgerond. De school waar ik stage liep had me meteen een baan aangeboden maar dit aanbod had ik afgeslagen. Het was immers wel de school waar mijn 15 jarige zusje Jasmine op zat.
Aangezien ik niet zo groot ben probeerde ik me zo snel mogelijk tussen alle mensen door te wurmen. 'Sorry het spijt me.' Was de zin die ik telkens herhaalde als ik tegen iemand aanbotste. Een enkeling zei iets terug zoals het maakt niks of kijk eens uit joh. Vriendelijk waren ze niet echt in London. Niet dat ik altijd heel vriendelijk was. Als ik haast had dan was ik net als iedere ander haastig mens minder vriendelijk. Toch probeerde ik altijd vriendelijk te blijven net als nu. 'Sorry het spijt me echt maar ik moet mijn metro halen.' 'Het maakt niks uit het was ook mijn schuld ik keek ook niet echt uit.' Ik kijk de jongen voor me nog even snel in zijn groene ogen waarna ik hem een glimlach schenk en doorloop.

'Ik ben thuis!' Roep ik als ik de voordeur achter me dichtsla en mijn jas aan de kapstok hang.' 'In de keuken.' Hoor ik mijn moeder vanuit de keuken roepen. Ik pak mijn tas snel van de traptrede waar ik hem net neergezet heb en loop richting de keuken. 'Hey mam.' Ik druk een kus op haar wang waarna ik aan de keukentafel ga zitten. Ik leg de tas voor me op tafel waarna ik er een stapel toetsen uit haal. Rode streep hier, rode streep daar, het punt uitrekenen en de volgende toets.