Season 1 Chapter 9

‘Hadden we ze niet beter allemaal kunnen vermoorden toen ze daar verblind op de grond lagen?’ vroeg Liam.
‘Dat had teveel tijd gekost en het is nu belangrijk dat we die tijd gebruiken om een voorsprong te nemen zodat je ons niet makkelijk meer kunnen achtervolgen’ zei ik.
‘We laten onze voetstappen achter hier in dit bos’ zei Geronimo. ‘Heel moeilijk is het niet om ons te volgen’.
‘Waar zijn we eigenlijk?’ vroeg ik. ‘Ik heb geen idee’ zei Vera. ‘We zijn sowieso van onze route afgeweken door de aanval’.
‘Er is daar iets in zicht aan het einde van dit pad’ zei Geronimo. ‘Als ik zie wat het is dan weet ik waarschijnlijk wel waar we zijn. Ik stel voor dat we weer een stuk gaan rennen om de afstand tussen ons en de jeweetwel zo groot mogelijk te houden’. Ik knikte en begon langzaam sneller te lopen totdat ik uiteindelijk aan het rennen was.

Al snel waren we bij het einde van het bos en het landschap begon te veranderen. Op de grond lag een laag ijs en in de verte waren wat huizen te zien.
‘Stop!’ riep Geronimo ineens. ‘Ik weet waar we zijn en geloof me, hier wil je niet terecht komen’.
‘Waar zijn we dan?’ vroeg ik. ‘Dat doet er niet toe’ zei Geronimo vervolgens.
‘Aangezien ik alles moet weten van deze planeet, wil ik het graag zien’ zei ik en vervolgens rende ik richting de huizen.
‘Fabian!’ riep Vera nog, maar ik luisterde niet. Ik moest weten wat daar in de verte lag.

Langzamerhand kwam ik dichter bij de huizen en kreeg ik een beter beeld van het dorp. De meeste huizen waren verwoest en werden nog half ondersteund door zelfgemaakte pilaren. De ruiten waren ingeslagen en achter de ramen zaten mensen in zwart met rood gekleurde kleding. Ze keken vol angst naar mij toen ik langs de huizen liep. Op verschillende plekken waar zo te zien vroeger huizen hadden gestaan, waren twee pilaren gezet met een plastic golfplaat erboven. Onder de golfplaat zat een vrouw met een baby in haar armen. De baby huilde, waarschijnlijk omdat hij honger had. In het gezicht van de vrouw zaten zwarte vegen en tussen de zwarte vegen, zaten grote littekens.
Ik keek verder het dorp in en kippenvel schoot over mijn hele lichaam. Het waren niet maar een paar huizen die ingestort waren, maar vrijwel alle huizen. Overal zaten mensen op straat en aan de rand van het pad zaten mensen te bedelen. Achter me hoorde ik Liam, Vera en Geronimo zachtjes fluisteren. Wat ook opviel was dat er op verschillende huizen plekken bedekt waren met ijs.
‘Waar zijn we?’ kon ik eindelijk uitbrengen.
‘Fabian, hier voor je zie je een deel van de vuurdistricten’ zei Geronimo. ‘En dit, is hun verdiende loon’. Woest draaide ik me om en staarde Geronimo aan.
‘Hoe kun je dat nou zeggen’ zei ik. ‘Kijk naar die vrouw met die baby! Hoe kun je nou zeggen dat dit haar verdiende loon is. Die baby die je daar ziet, die is langzaam aan het sterven. Ze heeft niet eens genoeg geld om eten voor haar zoon te kopen. Hoe kan dat nou haar verdiende loon zijn!’ zei ik nu wat harder.
‘Fabian luister naar me’ zei Vera. ‘Jij kan hier niets aan veranderen. Er was een oorlog vroeger dat weet je. En bij een oorlog heb je nu eenmaal een winnaar en een verliezer. En dit zijn de verliezers en nu moeten ze hun lot accepteren, hoe hard en wreed dat ook lijkt’. Ik bleef stil en staarde naar de vrouw met de baby.
‘Ze hebben mijn zusje vermoord’ zei Geronimo. ‘Ik kan echt geen medelijden met ze hebben. Langs het dorp loopt een pad, als we dat volgen, komen we uiteindelijk weer bij het ijsvolk terecht’. Hij draaide zich om en liep weer terug richting het bos.
‘We moeten weer gaan Fabian’ zei Liam. ‘De jeweetwel kunnen hier ieder moment zijn’.
Ik sloot mijn ogen en draaide me om. Ik wist dat het eigenlijk fout was om deze mensen hier zomaar achter te laten, maar het was waar wat Vera zei. Ik kon niets aan deze situatie veranderen. Maar op een dag, als alles veilig zou zijn, zou ik dat toch gaan proberen.