3

5 juli

het was 5 juli, exact 8 jaar na de crash waarvan ik de enige overlevr ben is gebeurt. Het is ook exact 8 jaar nadat ik ijn ouders verloren ben. Ik was vroeg opgestaan. Had nette kleren aan getrokken en zat samen met Bo aan het ontbijt. 'vind je het echt goed dat Monica hier komt wonen?' vroeg hij. ik knikte, 'en ook dat je een baby krijgt' zei ik. Hij glimlachte even naar mij, maar ik glimlachte niet terug. 'weet je zeker dat ik niet meemoet?' vroeg hij. 'ja, ik wil niet dat je meegaat, ik wil het zelf doen' zei ik.

Ik stond voor het gebouw waar ik vandaag heen moest. Bo had me afgezet. 'succes meid, en bellen als er iets is of ik je moet komen halen' zei hij. Ik knikte, en zwaaide naar hem toen hij wegreed. Ik slikte even en liep toen het gebouw binnen. Gelijk kwam er iemand naar mij toe, die naar de uitnodiging vroeg. Ik gaf haar de uitnodiging, toen ze mijn naam zag slikte ze even. 'ik zal je plek aanwijzen' zei ze waarna ze een grote ruimte in liep en ik har volgde.

Er waren al best wat mensen. Er was ook een groep bewakers die bij de uitgang stonden en een jongen in de gaten hield. De jongen had ook krullen, net als de jongen waarna ik 8 jaar geleden zwaaide op het vliegveld. Hij zag dat ik naar hem keek. Zachtjes zwaaide ik naar hem, waarna hij zachtjes terug zwaaide, en ook een blik van herkenning over zijn gezicht ging.

De vrouw vroeg of ze nog iets kon doen waarna ik mijn hoofd schudde. Ze klopte op mijn schouder en liep toen weg. Niemand had verwacht dat ik ook werkelijk zou komen. Ik voelde hoe mensen mij aan staarde. Ik keek rond, en zag dat bijna iedereen naar mij keek, inclusief de jongen met krullen.