Day 5

De afscheidsmiddag was zo prachtig geweest.
Een aantal goede vrienden en vriendinnen hadden een afscheidslied voor Annie gezongen.
Daarna had Rose haar nog een leuk aandenken gegeven.
Het was een fotoalbum waar al de foto's instonden van Annie en haar vriendinnen.
Een paar jongens hadden Annie hun nummer gegeven en Annie beloofde aan iedereen om contact te blijven houden via WhatsApp.
En nu brak dan de dag aan. Annie had haar tassen en dozen al ingepakt. Haar moeder keek zo treurig.
Het deed Annie verdriet om haar zo te zien. Blijkbaar wilde zij ook helemaal niet verhuizen naar de grote eenzame huis.
Rose hielp Annie met sjouwen. 'Waarom neem je dat leuke jurkje eigenlijk niet mee?' vroeg ze aan Annie.
'Hij is voor jou' zei Annie. 'Echt waar?, krijg ik je lievelingsjurkje?'. 'Ja' zei Annie.
'Oh, dank je Ann!'. Rose gaf Annie een knuffel. 'Ik wou dat ik met je mee kon gaan naar Wales'.
Annie glimlachte droevig. 'Dat gaat niet Rosie. Jij hebt je eigen familie hier'.
'Ik weet het' zei Rose. 'We blijven voor altijd contact houden!'. 'Ja, natuurlijk. En jij mag ook wel eens komen logeren in Wales'.
Rose gaf Annie nog een knuffel.
'Annie!' riep moeder. 'Kom je?, de verhuiswagen is ingeladen'.
Annie en Rose renden de trap af.
Annie opende het witte tuinhekje en keek voor het laatst naar het gezellige rijtjeshuis.
'Dag huis' fluisterde ze. 'Kom, stap in de auto schat' zei moeder.
'Wacht, ik wil nog een laatste afscheidsknuffel' zei Rose. Annie omhelsde haar beste vriendin voor het laatst.
'Dag Rose, ik ga je missen'. 'Ik jou ook, en hou je goed in Wales'.
'Zal ik doen' zei Annie terwijl ze in haar moeders pastel roze auto stapte.
Terwijl de auto de Cherry Lane uitreed zwaaide Annie uit het autoraampje naar Rose die haar uitzwaaide.
'Doei Rose! gilde Annie'. Daarna draaide ze het raampje dicht en liet ze zich neerzakken in de autostoel.

De reis duurde best wel lang. Bijna 2 uur zat Annie in de auto.
Haar moeder had haar geprobeerd op te vrolijken, maar Annie was niet in een vrolijke stemming.
Ze bekeek een modeblaadje wat in de auto lag.
Daarna haalde ze het fotoboek uit haar rugtas dat Rose haar had gegeven.
Ze opende het en bekeek de grappige foto's van haar, Rose, en de andere vriendinnen.
Annie zuchtte. Zou ze op haar nieuwe school ook zulke goeie vriendinnen krijgen?.
Rose was altijd haar allerbeste vriendin geweest. De anderen gaven alleen maar om haar omdat ze populair was.
Annie keek uit het raam en zag heuvels, heuvels, en nog eens heuvels.
Ze was weg uit de grote stad en aangekomen in Wales, het meest heuvelachtige gebied van Engeland.
De auto reed door een klein dorpje. Een paar meisjes in lange rokken keken verwonderd op naar de roze auto.
'Zag je dat mam?' vroeg Annie. 'Nee Ann, ik let op de weg. Wat was er?'.
'O gewoon, 2 meisjes in afschuwelijke kleding. Dit is zo anders da de stad!'.
Haar moeder knikte. 'Ja, en er zijn hier ook weinig winkels'.
'Ik snap niet hoe overgrootmoeder dinges het hier kon uithouden' zei Annie.
'Zijn we er eigenlijk bijna?'. Ja, het ligt achter die heuvel daar'.
'Ik moet toegeven dat hier wel mooi is'.
Annie keek uit het autoraampje. 'Hmm, de zon gaat schijnen mam. Mag het dak open?'.
'Vooruit' zei moeder. Ze drukte op een knopje waardoor het dak wegschoof.
Annie voelde meteen lekker de wind in haar haren en ze stak haar armen genietend in de lucht.
'Oh my!, mam?, is dat het huis?'. 'Ja, dat is ons nieuwe huis'.
Annie sloeg haar hand voor haar mond.
Het huis was groot, wit, en.......... prachtig.