Wrangle

Ruim je troep toch eens op!!! Dat doe ik altijd al! Maar wat ligt hier dan?! Vergeet ik eens 1 dingetje op te ruimen...
Zo begon elke dag voor Severus, zijn ouders die ruziemaakte en niemand die aan hem dacht. Verdrietig liep hij naar buiten. Zo ging het al tien jaar lang elke dag. Hij wou dat ze ook eens aan hem dachten. Vandaag werd hij tien notabene! En niet eens een taart of een cadeautje. Niks! Zo liep hij verzonken in zijn eigen gedachten, tot hij opeens stemmen hoorde. Snel verstopte hij zich achter een struik. Hij was zonder er bij na te denken naar het buurtspeeltuintje gelopen. ''Kijk Tuuntje'' riep een meisje met felrood haar. Ze liet een kever zweven. Severus keek naar het meisje, het was Lily Evers, een meisje waar hij stiekem een oogje op had. Ze was een heks en hij een tovenaar. Hij wou dat hij het haar kon vertellen, maar die stomme zus van haar hing steeds in haar buurt rond. ''Nee Lily, niet doen, wat hebben papa en mama nou gezegd, dat mag niet!'' Kijk daarom kon hij het haar niet vertellen. ''Maar Tuun, kijk nou toch eens, ik doe er toch niemand kwaad mee?'' ''Ja maar het hoort niet!'' Riep Petunia. Zij was nou een echte dreuzel. Zonder dat iemand het hoorde ging Severus iets verzitten zodat hij beter zicht had op de meisjes. Dit was beter dan het geruzie van zijn ouders aanhoren. ''Maar Petunia, ik kan er toch ook niks aan doen?!'' Riep Lily terug. ''Echt wel'' Riep Petunia gefrustreerd uit ''Wat zullen anderen wel niet van je denken, dat soort dingen horen niet voor de laatste keer!'' Boos stampend liep ze weg. ''Maar Petunia!'' Snel rende Lily haar zus achterna ''Ik kan er niks aan doen!'' ''Het zal wel'' hoorde ze uit de verte. Verdrietig ging Lily op een schommel zitten. ''Nu!'' dacht Severus ''Dit is het moment!''. Geruisloos stond hij op en liep zachtjes naar het snikkende meisje. Opeens keek ze op. Geschrokken. ''Wie ben jij? Waar kom je vandaan? Waarom hoorde ik je niet aankomen? Ga weg!!!'' ''Maar, maar...'' stamelde Severus. Gillend rende Lily weg. Nu was het Severus beurt om op de schommel te gaan zitten. Waarom was het misgegaan? Misschien doordat hij zo aankwam sluipen. Dat moest hij toch echt afleren. Maar het ging zo vanzelf. Somber schommelde hij een beetje heen en weer. Hij had het verpest. Helemaal verpest.