4. Sneeuw

Ik werd wakker door mijn broertje die op mijn bed kwam springen.
‘Het sneeuwt! Het sneeuwt!’ mijn goede humeur zakte meteen weg onder de verbittering. Ik zou vandaag dus nog meer op de grond onder mijn voeten moeten letten dan anders. Ik liep naar mijn kleerkast en nam mijn zwarte legging, zwarte skinny en een dikke, rode sweater met een witte opdruk. De legging moest mijn benen vandaag maar warm houden. Ik zocht mijn rode snow boots en roze skikousen. Als het sneeuwt, betekent dat ook ijzige kou. Ik liep naar mijn badkamer en ging in de douche staan. De warme stralen lieten me niet denken aan de sneeuw.
Ik zat in de auto, naast mijn vader. Hij zou meegaan om mij in te schrijven op Forks High. We woonden op een rij-afstand van 10 minuten, niet zo ver maar te koud en te ver om te fietsen. Ik zou morgenvroeg Edward moet bedanken dat hij me uit deze koude redde. We kwamen aan op Forks High. Een saai, grijs gebouw dat uit de bossen doemde. Ik stapte samen met mijn vader uit de auto en liep naast hem naar het gebouwtje met ‘Secretariaat’ er boven. Het gebouwtje was binnenin lekker warm.
‘Kan ik hier mijn dochter en zoon inschrijven?’ Alex was thuisgebleven om in de tuin te spelen in de sneeuw. De roodharige vrouw keek op vanachter haar dikke brilglazen.
‘Ja, natuurlijk.’ ze liep naar een kast, haalde er twee aan elkaar geniete bundeltjes uit en gaf het aan mijn vader.
‘Hier plakt u een pasfotootje, daar welk jaar…’ ik lette niet op wat er werd gezegd en keek naar de sneeuw die naar beneden dwarrelde. Een mistroostig gevoel overviel me.
Na een half uur was mijn vader klaar met de papieren.
‘Morgen moeten ze maar naar hier komen en krijgen ze hun lessenroosters en boeken. De rekening word naar uw huis gestuurd.’
‘Bedankt, mevrouw.’ ik zwaaide kort naar de vrouw en liep samen met mijn vader weer naar buiten.
‘Kan je morgen aan die Edward-knul vragen of Alex ook mee mag rijden?’
‘Ja pap, en het is gewoon Edward.’ Ik rolde met mijn ogen. In de auto was het stil, ik luisterde naar het rustige gezoem van de auto. Toen we thuis kwamen stond er een witte jeep voor het huis. Ik stapte uit de auto en opende de voordeur. Mijn moeder stond al klaar om de auto over te nemen om boodschappen te gaan halen.
‘Oh ja, Esmé zit in de woonkamer en Emmett is aan het spelen met je broertje.’ Ik knikte en liep de woonkamer in.
‘Hey Esmé, alles goed?’
‘Ja hoor, Jade. En, ben je je gaan inschrijven op Forks High?’ Ik knikte.
‘Het is wel en saai gebouw om eerlijk te zijn.’ Ze lachte, het klonk als zilveren belletjes. Esmé had mooie bruine lokken, een witte huid en mooie amandelvormige ogen en een hartvormig gezicht.
‘Moet je iets te drinken hebben?’ vroeg ik om de stilte te verbreken.
‘Neen, dank je lieverd.’ ze schonk me een overweldigende glimlach.
‘Ik ga even bij de jongens kijken of zij niks moeten hebben.’ Ik liep naar de glazen schuifdeur die het huis afsloot van de tuin.
‘Emmett, Alex, moeten jull…’ Een sneeuwbal vloog tegen mijn gezicht en Alex rolde op de grond van het lachen.
‘Oh, jij klein!’ Ik pakte een handvol sneeuw en trok zijn broek open, gooide de sneeuw erin en liet hem daarna los.
‘Koud, koud, koud!’ Alex liep de hele tuin rond om de sneeuw te laten smelten. Emmett kwam naar me lopen.
‘Jij bent echt wel gemeen, hé?’
‘Ik heb zo mijn momenten, je.’ Ik grinnikte nog steeds om het tafereel dat voor mij afspeelde.
Mijn moeder was na een uurtje thuis en begon meteen te koken.
‘Emmett, wij gaan naar huis. Carlisle is vast al terug van zijn dienst.’ Ze waren naar ons toegekomen omdat Esmé anders maar alleen zat en omdat emmett mij wou klieren –natuurlijk het idee van Alex.
Esmé en Emmett vertrokken naar huis.






© Alissa Ooms 2009