Season 1 Chapter 8

Mensen sloegen verschillende kreten en sommige doken hun huizen in met de deur goed op slot. Andere keken om zich heen en gingen in de gevechtshouding staan.
‘We moeten zo snel mogelijk weg’ zei Geronimo. ‘Ik ken het ijsvolk en dit gaat een hevig gevecht worden. Daarbij mogen ze ons niet zien. Waarschijnlijk weten ze allang dat de ster op de planeet is en zullen ze elk spoor oppikken’. We liepen over het pad en renden zo snel mogelijk over het grote plein. In de verte waren al hoefstappen van bokken te horen. Het geluid van gerinkel van glas door ingeslagen ramen overspoelde de hele stad. De eerste bokkenrijders verschenen vanuit een steegje en iedereen die de tegen kwamen, sloegen ze terplekke dood. Een man van middelbare leeftijd kwam in actie en rende op de bokkenrijders af. Hij sprong de lucht in en een straal van dampend ijs kwam uit zijn hand gespoten. De bokkenrijder bevroor terplekke en viel van zijn bok af.
‘Wow’ zei ik. Dit was de eerste keer dat ik iemand ijs zag sturen. Meerdere mensen kwamen in actie en steeds meer bevroren bokkenrijders vielen bewusteloos van hun bok af.
‘Zo te zien zijn de bokkenrijders wel even bezig met vechten’ zei Geronimo.
‘Waarom noem je nou ineens hun naam?’ vroeg ik.
‘Ze zijn toch al in de stad’ antwoordde hij vervolgens. ‘Dat maakt nu toch niet meer uit’. Geronimo dook een steeg in en wij achtervolgden hem.

We renden door verschillende steegjes om de hoofdpaden van de stad de omzeilen.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg Vera.
‘We moeten weg uit de stad, maar wel de richting op van het paleis van Madelief’ zei Geronimo.
‘Hoe kunnen de jeweetwel nu ineens in de stad zijn?’ vroeg Liam.
‘Misschien zijn ze ons gevolgd?’ vroeg ik.
‘Dat kan niet, geen enkele bokkenrijder die ons gezien heeft is nog in leven’ zei Vera.
‘Jullie hebben met ze afgerekend?’ vroeg Geronimo.
‘Fabian’ zei Liam. ‘Hij en zijn boemerang zijn dodelijk’.
‘Eindelijk is een ster met vechtlust dus’ zei Geronimo. Toen ineens renden we het laatste steegje uit en waren we aan de rand van de stad. Voor het eerst durfden we even een paar tellen stil te staan.
‘Stil is’ zei Liam. We bleven muisstil staan en de hoefstappen van de bokkenrijders kwamen steeds dichterbij. Toen ineens verschenen er een paar om de hoek.
‘ZE ZIJN ONS GEVOLGD’ riep Geronimo.
‘Gaan we vechten?’ vroeg ik in paniek.
‘We moeten laten zien dat we sterker zijn dan zij’ zei Geronimo. Hij rende de bokkenrijders tegemoet en vuurde een grote ijsstraal op ze af. Liam en Vera trokken in één beweging tegelijkertijd hun boog van hun rug en spanden er een pijl op. Ze lieten hem beide tegelijkertijd los en beide pijlen vlogen in de twee bokken die voorop liepen. De bokken vielen dood neer en de ruiters vielen op de grond. Snel stonden ze op, maar voordat ze in actie konden komen, gaf ik mijn boemerang een zwaai en schoot hij door de lucht en sneed de kelen door van de ruiters die dood neervielen. Geronimo bevroor nog een paar bokkenrijders en zette het toen weer op een lopen.

‘We hebben de eerste lading vermoord volgens mij’ zei Liam hijgend. ‘Maar ik weet zeker dat ze met veel meer zijn’. Ik keek achterom en zag de volgende lading alweer aankomen.
‘Je hebt gelijk Liam’ zei ik. ‘De andere zitten alweer achter ons’.
‘KIJK UIT!’ riep Vera. Vanaf de zijkant kwamen nu ook bokkenrijders aangestormd.
‘We moeten afwijken van onze route!’ riep Liam. ‘Ik ga wel voor!’ Liam rende naar links en wij achtervolgden hem. We gingen dwars door de struiken en bomen door en ik voelde verschillende keren dat mijn voet verzwikte. Maar ik moest door blijven rennen. Een bijl miste op een haar na mijn hoofd.
‘We moeten vechten’ zei Geronimo. ‘We kunnen niet voor eeuwig blijven vechten’. Hij stopte en draaide zich om. We waren nu al een kwartier aan één stuk door aan het rennen en vanaf alle kanten kwamen nu bokkenrijders aangestormd. Liam en Vera gingen beschermend om mij heen staan. Geronimo stond niet heel ver weg van mij en de bokkenrijders kwamen steeds dichterbij.
‘Doe je ogen dicht’ fluisterde ik. ‘Hoezo?’ vroeg Vera.
‘Nu!’ Iedereen deed zijn ogen dicht en ik spreidde mijn armen. Het hele bos werd verlicht door het licht dat mijn lichaam uitstraalde. Ik hoorde de bokkenrijders krijsen en allemaal vielen ze van hun bokken af. De gedesoriënteerde bokken liepen tegen bomen aan en de bokkenrijders waren totaal blind.
‘We moeten gaan!’ riep ik. ‘Hoe deed je dat?’ vroeg Vera met grote ogen. ‘Ik ben een ster’ zei ik droog.
‘Schijnen is mijn ding’.