Lavinia Emily Blackthorne

Heey, ik ben Lavinia Emily Blackthorne, maar de meeste mensen noemen me gewoon La.
Ik woon in Bridgeport, Alabama, Amerika, samen met mijn broer (Mark van achttien) en zusje (Rosalie van twaalf). Ik hou echt van die stad en mensen.
Ik ben op het moment zestien jaar en ben jarig op 21 augustus. Ik zit nu al weer twaalf jaar op school, echt veels te lang als je het mij vraagt, en ik mag nog lekker twee jaartjes gaan. Ik zit namelijk in 4 vwo.

Ik heb paars haar, dat natuurlijk niet geverfd is, ahum. Het is lang en steil, ik zou graag wat meer krullen hebben, maar ja.
Ik heb een erg bleke huid, zo erg dat een Twilight-fan dacht dat ik een vampier was, erg fijn. En elke keer als ik dan wil zonnen om bruin te worden, verbrand ik gelijk. Dus de hele missie om ook maar een tintje te krijgen, heb ik na een paar mislukte pogingen opgegeven.
Verder heb ik grote, groene ogen, waar ik erg gek op ben! Ik heb de hoge jukbeenderen en volle lippen van mijn moeder overgenomen en de lange benen en rechte tanden (nooit een beugel gehad, yeah!) van mijn vader.
Ik ben echt jaloers op de sproeten van mijn broer en zusje, ik wil zo graag sproeten. Maar ik ben natuurlijk weer het enige kind dat ze niet krijgt. Ik krijg gewoon een saai, leeg gezicht, haha.

Ik ben best wel verlegen bij nieuwe mensen, maar geloof me, als ik me eenmaal op mijn gemak bij je voel moet je oppassen! Ik kan dan de meest gekke dingen doen. Waar ik erg blij mee ben, is dat het me elke dag steeds minder interesseert wat andere mensen van me denken.
Mensen zeggen dat ik erg behulpzaam ben, dus dat zal dan vast wel waar zijn. Moet je nagaan wat voor een vertouwen ik in mijn medemens heb, als ze wat over mij zeggen, geloof ik ze. Natuurlijk niet alles, maar dit zal vast wel kloppen.
Wat ik minder vind aan mezelf is dat ik een erg kort lontje heb en dat ik alles meteen zeg wat in me opkomt. Daar heb ik helaas wel eens problemen mee gehad, dus ik moet er echt op gaan letten dat ik dingen voor mezelf ga houden. Verder kan ik best gemeen uitvallen, maar ik meen het meestal niet.

Thuis heb ik een lieve hond, Felicia. Ze is een echte border collie en heeft dan ook veel aandacht nodig, die ik haar graag geef. Mark en Rosalie zijn ook helemaal gek van haar, eigenlijk iedereen die haar ontmoet. Felicia is een gekke, maar aardige hond en ik zou haar niet graag kwijtraken.
Ik loop vaak uren met Felicia, gewoon om me even af te sluiten van mijn leven. Soms is het echt een gekkenhuis en dan is het fijn als ik lekker ga rennen of wandelen met Felicia.

Ik ben enorme fan van Little Mix en geloof me, ik ken al hun songteksten uit mijn hoofd! Dankzij Little Mix ben ik zelf ook gaan zingen, niet voor publiek ofzo (ik moet er niet aan denken!), maar bijvoorbeeld als ik alleen ben of als ik zeker weet dat niemand mij kan horen.
Ook ben ik helemaal gek van lezen, vooral fantasyboeken verslind ik binnen enkele dagen. Maar denk niet dat ik een nerd ben hoor, ik vind het alleen altijd geweldig hoe je helemaal kan opgaan in een boek. Dit blijkt vaak bij mij te gebeuren, want als ik eenmaal in een boek zit, moet je echt je best doen om mijn aandacht te krijgen. Maar zoals ze zeggen de aanhouder wint en uiteindelijk krijg je dan ook mijn aandacht!

En dan nu het wat minder leuke van mijn leven. Mijn ouders zijn allebei een paar maanden geleden overleden in een auto-ongeluk, hierdoor ben ik een tijdje depressief geraakt. Dankzij de hulp van mijn broer en zus is het me gelukt om er weer bovenop te komen. Ik heb speciaal voor mijn ouders een tattoeage onder mijn nek laten zetten, zodat ik ze een soort van altijd bij mij heb. Het laat me er ook aan herinneren dat alles wat ik liefheb in één klap weg kan zijn en dat ik moet genieten van de dingen die ik nu heb.
Eerst wilden de mensen van jeugdzorg ons scheiden door ons naar pleeggezinnen te sturen, we hebben namelijk geen andere familieleden waar we bij konden in trekken. Het is ons gelukt om de rechter te overtuigen dat wij met z´n drieën in ons ouderlijk huis konden blijven wonen.
Vroeger waren Mark, Rosalie en ik niet zo heel erg gek op elkaar, maar nu zijn we een echt onafscheidelijk team. Samen hebben we al meerdere problemen overwonnen en ik geloof dat dit nog vaker gaat gebeuren.
Doordat Mark en ik veel moeten werken om de kost te kunnen verdienen, heb ik niet veel vriendinnen. Ze zijn eigenlijk eerder kennissen, dan vriendinnen. Dat mis ik wel, om iets gezelligs te gaan doen met vrienden.

Dit was wel zo´n beetje wat interessant genoeg is om je te vertellen over mijn leven. BYEE!!