Intro

Intro


Een diepe grom komt uit een struik net buiten het hutje van Mica. Zelf slaapt ze nog, het zwijn heeft al een beetje de omgeving verkent wanneer Mica eindelijk wakker wordt. Het zwijn kijkt op wanneer hij haar hoofd naar buiten ziet komen. Haar pijlenkoker heeft ze om haar middel in plaats van om haar schouder. Op haar bruine broek valt de groene pijlenkoker meer op dan op de grijsgroene cape die ze draagt. Haar boog wel op zijn gebruikelijke plek, namelijk over haar schouders. Even gaapt ze, en het andere moment slaakt ze een gil, ze ziet het zwijn en kruipt terug haar hutje in. Het bange meisje sluit de dunne deur en nog geen seconde later boren twee enorme slagtanden zich in het hout. De kop schut heen en weer en Mica kijkt doodsbang toe. Even denkt ze aan wat er zou gebeuren als het beest haar te pakken zou krijgen, ze zou het niet laten gebeuren.

Ze MOET iets doen, de boom waar de hut tegenaan gebouwd is lijkt te hoog voor het zwijn. Maar als het zwijn er nou tegenaan blijft beuken schoot haar te binnen, zou de boom een keer omvallen. En als ze geen geluk had zou de boom op haar vallen. En rennend zou ze niet ver komen, het beest is vele malen sneller dan haar. De deur werd uit zijn geheel getrokken en richtte zich nu op Mica, ze moest nu echt snel iets verzinnen. Ze rent op het beest af en duikt net boven de slagtanden weg, met een koprol komt ze neer op het zachte mos. Nog half rollend pakt ze een pijl en haar boog van haar schouder, ze heeft nog niet aangelegd of het beest heeft zich al in haar richting gedraaid. Uit wanhoop laat ze de pees los en met weinig maar toch genoeg kracht boort de pijl zich in de linkervoorpoot van het dier. Het verliest zijn evenwicht en valt om. Dood is hij nog lang niet, en overeind komen was ook niet echt moeilijk. Maar wanneer het beest weer rechtop stond was het meisje alweer weg.


Ondertussen rende het meisje tussen allerlei takken en struiken, ze dacht telkens aan dat het beest haar te pakken zou hebben. Als ze die gedachten niet kwijtraakte zou het beest haar sowieso te pakken krijgen, gelukkig kende ze dit bos al een aantal jaar en kon zich dus overal oriënteren. Ze was bijna aan de rand van het bos, ze was er vaak genoeg geweest. Vanaf daar kon ze het kasteel Aventis zien, het was een mooi kasteel vond ze. Al een aantal jaar woonde er de Prins Johan IV, zijn vader leefde in het kasteel van de koning omdat de koning hem vaak nodig had. Johan IV had genoeg bediendes om zich te vergezellen maar toch voelde hij zich zonder zijn vader vaak eenzaam. Ze twijfelde… als het beest haar achternazat was ze er geweest wanneer ze geen hulp zou halen, en ze wilde ook wel weer terug naar haar rustige plekje in haar hutje. Haar enige hoop was om de prins om hulp te vragen en het beest te laten doden, maar zou de prins haar nog wel terug laten keren naar waar ze vandaan komt… of zou hij haar naar een weeshuis brengen omdat ze geen echte thuis had. Ze besloot eerst in het dorp naar een herberg te gaan om even uit te rusten en op adem te komen. Ze had er niet eens bij nagedacht dat ze ontzettend moe was van de rit naar de rand van het bos, ze had een behoorlijke afstand gerend en dat kostte behoorlijk wat moeite.


Ze sloop het dorpje langzaam binnen, er waren niet echt grenzen waar het dorp echt begon maar ze kon er wel een schatting van maken. Het was al donker en ze wist dat alleen bij de herbergen licht zou branden, of de kroegen natuurlijk. Waar tot na middernacht dronkenlappen dagelijks terugkomen om zich krom te zuipen, al wilde ze daar niet naar binnen lopen… ze was toch pas vijftien… de mensen zouden haar uitlachen. In de verte zag ze een bord met daarop de tekst ‘’Herberg De Aventum’’
Dat moest wel een herberg zijn! Dacht ze bij zichzelf, als het woord herberg al in de naam zat zou het zeker een herberg zijn. Al had ze nog een laatste probleem waar ze niet van tevoren aan gedacht had… ze had geen middel om mee te betalen aan de herbergier. Ze zou natuurlijk kunnen helpen in de herberg met schoonmaken of de afwas, wat toch al normaal is hier.


Ze verschool zich voor de deur van de herbergier, haar beslissing een laatste keer overwegen. Haar lichaam was donker terwijl je haar schaduw niet meer kon zien dankzij het licht dat naar buiten scheen vanuit de herberg. Ze duwde zachtjes de deur open, krakend ging hij open en ze zag een hoop tafels met gezellige groepjes kletsen. Even keek ze rond om te kijken waar iemand liep die haar de weg wijs zou kunnen maken in deze kleine herberg. Ergens achterin liep een klein meisje met een dienblad rond, er stonden een hoop grote houten mokken op. Volgeschonken voor de vaste klanten.
Moet ik erna toelopen? Dacht ze bij zichzelf, ze dacht alweer terug naar buiten te gaan. Het meisje met het dienblad had het al door en zette de dienblad op de keukentafel, zei tegen de herbergier dat ze zo terug was en liep op een rustig drafje in haar werkoutfit naar het twijfelende meisje toe.
‘Kan ik je helpen?’ Vroeg het meisje vriendelijk. Mica wuifde het aanbod weg en wist meteen al dat ze de verkeerde keus had gemaakt.
‘Ik ken je niet vanuit het dorp zelf…’ zei het dienstmeisje ‘En je ziet er ook niet uit als iemand die zich constant zat zuipt.’ Bij dat laatste keek Mica op, ze wilde niet bevooroordeeld worden, ook al was dit met goede bedoelingen van het dienstmeisje.
‘Mijn naam is Lily trouwens, als ik je nog ergens mee kan helpen…’ Lily twijfelde even, het was misschien een buitenstaander, maar ze was van nature vriendelijk en wilde het meisje gewoon helpen. ‘Je weet me te vinden, en anders kun je Hans natuurlijk ook vragen waar ik ben.’
Met die woorden liep ze terug de herberg in en pakte het dienblad beet en liep weer door naar de vaste klanten om ze hun mok met Bier te geven.
‘Lily, geef mij er maar ook zo een.’ Riep ze naar Lily, even keek ze op maar glimlachte al snel.

Mica zocht even naar een leeg tafeltje maar die waren er niet veel, bijna de hele herberg zat vol rond deze tijd. Je moest er al vroeg bij zijn wilde je in zulke knusse herbergen nog wat plek vinden, gelukkig waren er meer dan genoeg kamers voor de gasten. Mica ging naar een van de enige lege tafels en schoof een kruk voor Lily naar achteren en ging zelf op een van de andere zitten. Lily zette een mok met bier en voor zichzelf een glas wijn neer.
‘Bedankt voor je aanbod van net Lily. Je kan me helpen ja, ik zoek een slaapplek alleen ik heb geen middel om de herberg te betalen…’ al snel moest Lily lachen en reageerde vrijwel meteen. Ze nam snel even een slok van haar wijn, terwijl Mica een teug van haar mok met bier nam.
‘Iedereen kan hier betalen, geld of niet, daarvoor heb je je handen.’ Glimlachte ze naar het nog steeds naamloze meisje. Ze was best wel benieuwd naar de naam van de nieuwkomer, ze heeft altijd al snel een band met klanten… maar deze lijkt écht sterk.
‘Als je het zo bekijkt… dan kan ik inderdaad betalen ja.’ Ze keek nog steeds vragend naar Lily.
‘Moet ik een goed woordje voor je doen bij Hans?’ Vroeg Lily ‘Hoe heet je eigenlijk?’
‘Mijn naam is Mica.’ Antwoordde Mica.