16. Vanuit Linde

Ik rende eerst naar de atletiek toe, om toch nog even naar de uitslag te kijken. Ineens hoorde ik allemaal geschreeuw, ik zag de jongens staan met een meisje van de club en Nils stond tegen haar te schreeuwen. Pas toen ik me besefte dat ze hier voor mij waren vluchtte ik snel naar buiten. Ja, natuurlijk zagen ze mij, maar dat deed mij er niet toe.. Ik moest gewoon weg hier. Ik rende voorbij ze, ook al riepen ze me nog na. Ja, natuurlijk zou ik het liefst naar Rein toe gaan. Ook wel naar Nils, maar ik wil het niet toegeven.. Nils is gewoon de leukste jongen die er bestaat. Ik rende zover als ik kon, niet wetend dat de jongens achter me aan zaten. "LINDE WACHT NOU!!!!" Geschrokken draaide ik me om. Owen en Daan kwamen aan rennen, gevolgd door Rein en daar achteraan Nils nog. Ik rende een aantal straten door en liet me achter een boom zakken. Ik hoorde dat de jongens langs kwamen rennen en vermoeid stond ik na een tijdje op. Waarom was het allemaal zo ingewikkeld. Waarom wilde ik eigenlijk dood?! Ik begon te snikken en sjokte maar richting huis. Net toen ik m'n straat in liep hoorde ik snelle voetstappen achter me, geschrokken keek ik om. Nee, het waren de jongens niet. Ik liep weer verder en het meisje haalde me in. "Ben jij Veerle?" Ik schudde m'n hoofd en keek haar vragend aan. "Dan ben je dus Linde!" Ik knikte en snapte nog steeds niet waar ze heen wilde. "Weet je toevallig waar de jongens zijn?" Ik schudde mijn hoofd en sloeg m'n ogen neer. "Ik heb ruzie met ze. Ik wil ze eigenlijk nooit meer zien, behalve dan als ze oprecht hun excuses aanbieden.. Ik merk het wel. Dit is aan hun." De mond van het meisje zakte open. "Hey politie!" Haar blik gleed langs me heen naar achter mij. Ik draaide me om en zag de politie auto voor mijn huis stoppen. "Shit! Kom mee.." Ik trok haar mee en rende weg. "Volg mij." riep ik tijdens het rennen. Ik rende een tuin in en trok het meisje mee in de bosjes. Daar zakten we neer. "Wow, het is een soort hut!" Ik knikte trots. "Dit is mijn geheimen plek." Ze keek bewonderend om zich heen. "Waarom vluchtte je voor de politie? Wordt je gezocht?" Ik knikte en stamelde een beetje. "Zoiets.." Het meisje keek me vragend aan. "Hoe heet je eigenlijk?" "Shana." glimlachte ze. "Nou Shana... Ik wil je het best vertellen, maar zeg het alsjeblieft tegen niemand.." Ze knikte. "Ik heb op school geen vrienden, totdat ik Nils leerde kennen. Maar Rein, Owen en Daan gingen zich met ons bemoeien en Rein vindt mij dus leuk, maar Nils ook en ik vind Nils leuk. Maar ik ben boos op Nils want hij noemde me een slet en dat heeft ene Tessa ofzoiets hem verteld. Nils was dus de enige die ik had en die heeft me hart gebroken en door hem heb ik ruzie met iedereen en heb ik de jongens gezegd dat ik ze nooit meer wil zien en dat ik dood wil omdat ik toch niemand heb en daarom zoekt de politie me denk ik, want ik ben weggelopen." Shana staarde voor zich uit. "Linde, je moet geen zelfmoord plegen. Die jongens zijn het je dan niet waard. Maar alsjeblieft blijf. Je hebt ook nog je familie die van je houdt. En ik houd in deze korte tijd ook al van je. Je bent echt heel aardig." Ik glimlachte. "Dat is lief van je. Jij bent ook echt aardig en misschien heb je gelijk. Ik moet maar naar huis gaan en desnoods praat ik het uit met de jongens... Maar dat komt nog wel, eerst naar huis." "Goed zo!! En dat met de jongens komt toch vanzelf wel? Dat is nu even niet het aller belangrijkste. Je moet gewoon naar huis." Ik knikte. "Wil je anders mee?" Shana trok haar schouders op. "Ik heb toch niks beters te doen, dus het lijkt me wel leuk ja!" We stonden op en liepen weer in de richting waar we vandaan kwamen. De politie auto stond er nog steeds. Ik zuchtte en Shana gaf een duwtje in mijn rug. "Ik durf niet.." De tranen rolden weer over mijn wangen. Shana sloeg haar arm om me heen en leidde me verder. "Is het hier?" Ik knikte en liep voor Shana uit naar de deur toe. Voorzichtig belde ik aan. Ik telde de seconden die voorbij gingen voordat de deur open ging. Het waren er twaalf. "LINDE!!!" Stefan trok me naar binnen en knuffelde me. Ik snikte toen ik hem rook. Hoe heb ik ooit durven denken dat ik hem achter liet.. Ik trok Shana mee naar binnen en stelde haar aan Stefan voor en andersom. Op dat moment vloog de tussendeur open en stonden papa, mama, Guus, Veerle, Rein, Nils, Daan, Owen en twee politie agenten voor ons neus. "Hó, ook goedemiddag." Ik keek geschrokken om me heen en deinsde voorzichtig naar achter. "Kom even mee naar binnen, Linde."