|| 013

Skylar Jane Nelson

Ik zat samen met Daan in het vliegtuig richting Parijs. Mijn vader kon helaas niet mee naar het vliegveld om gedag te zeggen, daar was hij echt te zwak voor. Ik hoop echt dat alles goed met hem gaat terwijl ik in Parijs zit. Hij zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken om hem, maar natuurlijk doe ik dat wel. Maar ik probeer ook wel plezier te hebben met Daan. Hij heeft dit allemaal speciaal voor mij geregeld, ik kan hem niet zomaar laten zitten.
'Heb je er zin in Sky?' Vroeg hij terwijl we achteruit gezakt in de vliegveld stoel zaten. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en sloot mijn ogen even.
'Ja, ik ben heel erg blij dat je dit allemaal voor me doet. Ik heb er heel veel zin in.' Een glimlach verscheen op zijn gezicht waardoor er ook een glimlach op mijn gezicht kwam. Wat kon ik ook zonder hem.
'Geloof me, dit word een van de beste vakantie die je ooit zult krijgen.' Met die laatste woorden viel ik in slaap met mijn hoofd op Daan's schouder. Ik hoop maar dat hij gelijk heeft.
---
'Sky, word wakker. We zijn in Parijs, doe je ogen open.' Ik werd wakker van Daan die in mijn oor zat te roepen en me helemaal door elkaar schudde. Toen ik mijn ogen open deed zag ik Daan's helder blauwe ogen in de mijne kijken. Het voelde een beetje ongemakkelijk dus ik keek snel uit het raampje van het vliegtuig. Ik zag dat we geland waren en alle mensen die in het vliegtuig zaten stapten al uit.
Ik pakte mijn bagage, die ik mee in het vliegtuig had genomen, uit het kastje boven onze stoelen en samen met Daan liep ik het vliegtuig uit. Toen we buiten stonden voelde ik gelijk dat het heel erg warm was. Gelukkig maar dat ik wat korte broeken heb meegenomen en geen dikke winter kleding, wat een beetje raar zou zijn want het was eind Juli. We besloten, nadat we onze koffers hadden, gelijk door te gaan naar het hotel.
Het hotel was niet echt heel erg luxe, maar het was wel erg mooi. We hadden kamer nummer 324, het was een hele mooie kamer met een groot balkon met een mooi uitzicht. Ik had net mijn koffers helemaal uitgepakt dus ging ik op mijn bed liggen.
'Wat doe je? Kom op, we gaan uiteten, kleed je aan.' Daan kwam in een keer heel enthousiast de kamer ingelopen. Hij had zichzelf heel erg chic aangekleed en zijn haar zat echt heel goed. Ik moest even staren voordat ik iets uit mijn mond kreeg.
'Rustig 'moeder', ik ga mezelf al aankleden. God Daan, volgende keer wat rustiger alsjeblieft.' Ik gaf hem nog even een knipoog voordat ik de kamer uitliep om wat kleren te pakken. Ik besloot om niet al te chic te gaan, want zo ben ik gewoon niet. Eerst nam ik snel nog even een douche en trok daarna mijn outfit aan. Ik liep de kamer weer in waar Daan bezig was met zijn mobiel.
'Wauw Sky, je ziet er echt goed uit.' Ik voelde mijn wangen rood kleuren en ik wist niet wat ik moest zeggen.
'Nou, jij ziet er ook niet verkeerd uit Daan.' Hij glimlachte naar me en stak zijn arm naar me uit. Ik haakte mijn arm om de zijne en samen liepen we het hotel uit. Een paar minuten lopen en we kwamen bij een leuk uitziend restaurantje. Natuurlijk konden we geen Frans spreken, nor verstaan, dus we moesten alles in het Engels doen. Daan vroeg om een tafel en samen gingen we zitten. De tafel was naast een raam dus we konden nog een beetje buiten kijken. De straten waren mooi verlicht, Parijs was gewoon echt heel erg mooi.
---
Na het eten liepen we terug naar het hotel. Het was een hele gezellige avond, we hebben goed met elkaar kunnen praten en kunnen lachen. Ik heb de kant gezien van Daan die ik nog nooit gezien heb. Hij is echt een geweldige vriend. Na deze avond denk ik dat ik misschien wel wat meer voor hem voel dan alleen maar als vriend. Misschien kan deze vakantie wel betekenen dat hij echt samen met mij verder wil gaan. Of ik zit helemaal mis. Ik ga niet veel hopen want misschien zit ik er wel helemaal naast.
Voor het hotel stopte Daan in een keer, dus natuurlijk liep ik tegen hem aan en viel bijna op de grond. Nog net op tijd greep Daan me bij mijn armen en was ik dus niet gevallen. Toen ik weer recht vooruit keek, keek ik recht in Daan's helder blauwe ogen. Net als vanmiddag in het vliegtuig, maar deze keer keek ik niet weg. Deze keer wilde ik niet wegkijken. Voordat ik het wist voelde ik zijn lippen op de mijne. Misschien kon deze vakantie toch nog wat betekenen voor ons.

oh. my. god. Het spijt me zo erg, ik heb echt al meer dan 4 maanden niks meer geschreven. Maar word alsjeblieft niet boos op me want ik heb een hele goede reden. De laatste 4/5 maanden waren de ergste maanden van mijn leven. Ik heb het zo ongelooflijk moeilijk gehad, echt waar. Ik zal jullie besparen met het ergste deel, tenzij jullie het willen weten, maar dat denk ik niet. Laten we het erop houden dat ik in een depressie beland ben en ik, nog steeds, moeite heb om eruit te komen. Dat is de reden dat ik zo weinig schrijf, het spijt me zo erg. Maar zoals ik al zei in mijn vorige hoofdstuk, ik beloof dat ik dit verhaal afschrijf. Sorry dat dit ook echt een heel slecht stukje was, ik wilde gewoon wat schrijven om jullie niet teleur te stellen. Het spijt me echt heel erg.
xx