4. Het eiland

Het geïmproviseerde bootje deinsde kalmpjes op en neer. Hade staarde strak voor zich uit terwijl Clarissa bijhield hoeveel sirenes zij inmiddels gepasseerd waren. Het had een spookachtig uiterlijk in dit licht, die rondzwevende lichamen. Zo nu en dan vroeg Clarissa zich af of het nou een sirene of een lijk was dat zij zag; ze leken beide even doods. Een laagstaand zonlicht schitterde over de goudgloeiende golven, in de verte waren de lichamen verstopt onder de ondoorzichtbare spiegel. Hier was het licht echter minder fel en verlichtte de stralen juist de bleke gezichten. De bijna holle oogkassen van een levenloos lichaam leken kleine lichtpuntjes te bevatten, als ver weg brandend hellevuur, die haar volgden. Omdat het leek dat de hellepoortogen bleven haar na kijken, schoof Clarissa toch maar wat meer naar het midden van het vlot, weg van de waterrand.
Het vaartuig schommelde een klein beetje, wat Clarissa lichtelijk ongerust maakte. In dit water vallen en de sirenes wekken was het laatste wat zij konden gebruiken. Een verdrinkingsdood had het meisje nooit aangestaan.
Ondanks dat de bewegingen best duidelijk voelbaar waren, verroerde Hade niks. Ze bleef strak naar de overkant staren, waar een toren op een eiland groeide.
Nog voordat de zon hoog en helder scheen, bereikten de meiden het eiland. In de stilte van de schaduwen verborgen zij hun vaartuig.
Clarissa strekte haar benen op het gras. Ze was moe wegens haar gebrek aan slaap. Gelukkig bleek Hade nog volledig alert te zijn. Terwijl trollen langs de kantelen marcheerden kromp de schaduw zodanig dat Clarissa plots in schaduw stond. Hun gezichten gingen telkens tegelijk van links naar rechts en terug... naar waar Clarissa's armen het zonlicht raakten. Vlug trok Hade Clarissa de schaduw in, precies op tijd, geen enkele trol merkte de meiden op. Zwijgend keken zij hoe de trollen verder gingen met hun ronde. Toen de laatste van de trollenwacht uit zicht verdwenen was, besloten de meiden dat het veilig was om verder te gaan. Hade ging voorop in de zoektocht naar de zwakke plek in de verdediging. Voor Hade was het niet de eerste keer dat zij ergens binnen probeerde te dringen. Ze kwamen langs een stuk muur met wat grovere stenen. Hade keek goedkeurend naar boven; hier kon ze wel tegen op klimmen. Ze wilde net de eerste steen vastpakken toen Clarissa haar plots tegen hield.
"Kijk uit!", schreeuwde zij.
"Hoezo?"
Clarissa trok Hade weg van de paddenstoelen. Ze wees naar de vrolijk gekleurde schimmel. De paddenstoelen vormden een bijna perfecte cirkel, hoewel dat vanaf het oogpunt van de heldinnen niet goed zichtbaar was. De roodgestipte paddenstoelen liepen in een lange rij om heel de burcht.
"Het is een heksencirkel, trollen hebben er geen last van, maar wij kunnen er niet zomaar in"
Het was bekend dat als een mens of elf in een heksenkring stapte, je zou moeten dansen in eeuwigheid. Je zou pas kunnen stoppen met dansen met behulp van een heks, wat in de meeste gevallen betekende dat je opgegeten werd.