18. What happened to her?

Abby POV.

'Fred, ik kan dit niet.' bracht ik uit. 'Geen zorgen, ik zal wel het meeste werk doen...' antwoorde hij daarop terwijl hij me teder kuste. 'Nee, Fred, dat bedoel ik niet.' zei ik en stopte de kus. Ik voelde me nog slechter dan eerder toen ik zijn verontschuldigende blik zag. 'Ik ben er gewoon niet klaar voor. Ik weet dat we niet lang meer hebben, maar ik kan gewoon niet met je...vrijen als ik de hele tijd denk aan de reden waarom ik het doe. Ik wou het altijd doen met de ware en uit liefde en je bent de ware, maar ik kan het gewoon niet.' vertelde ik. Ik haatte mezelf erom, ik vernielde zijn leven en daar naast kon ik nog niet eens zijn lusten 'bevredigen'. 'Het spijt me, ik begrijp echt niet wat je in me ziet. Ik bedoel -' begon ik maar hij kuste me waardoor ik stopte met praten. 'Abby, ik begrijp het. Het zou niet goed voelen om dit te doen. Ik had niet zo moeten aandringen, het is gewoon dat ik soms niet meer nadenk als ik bij jou ben.' verontschuldigde hij zich. Hij was gewoon veel te goed voor mij, ik verdiende Fred helemaal niet.

'Heb je nog iets nieuws gelezen in het dagboek?' vroeg hij dan om het gespreksonderwerp te veranderen. Ik huiverde toen ik weer nadacht aan de enge handen die vanonder het bed kwamen. 'Ja, maar het is niet echt opfleurend.' zuchtte ik. Hij verroerde niet toen ik dat zei en ik vervolgde. 'Haar laatste pagina beschreef hoe erge dromen ze kreeg en dat ze gestoord werd. Ze kon haar dromen en de realiteit niet meer uit elkaar halen. En dat is het laatste wat ze schreef.' vertelde ik terwijl de moed me meer en meer in de schoenen zonk. 'We moeten te weten komen wat er met haar gebeurd is.' zei hij plots starend naar de muur. 'Maar dat is nu toch wel duidelijk? Ze werd Geroepen door het Duister en daarna...stierf ze.' antwoorde ik met een brok in de keel. 'Zouden Hamilton en onze ouders er niets van weten?'

'Wat?' vroeg ik verbaasd. 'Wel, ze wisten toch ook van het dagboek af, dus misschien weten ze ook wel af van haar...einde.' legde hij uit oplettend voor zijn woorden. Hij had een punt, dus we hadden nog een kleine hoop. Ik liep de kamer uit, terwijl Fred me volgde, naar de keuken. Toen besefte ik dat het nacht was en dat iedereen al in zijn bed lag. 'Iedereen slaapt.' zei Fred die net hetzelfde dacht als ik. Ik zuchtte. 'Wel, wel, wat zitten jullie hier midden in de nacht uit te steken?' hoorde we opeens zeggen. Ik draaide me om en zag Hamilton staan met een groot glas whisky in zijn hand. Het leek wel of zijn glazen met de dag groter werden. 'Hamilton, ik wil antwoorden.' zei ik meteen. Hij bleef stil en keek dan begrijpend op zijn Hamiltons. 'Je hebt de laatste pagina gelezen.' merkte hij op. Ik knikte. 'Laten we dan maar ergens anders naar toe gaan, ik wil niet dat je ouders weten dat ik je dit ga vertellen.' zuchtte hij en liep weg. Ik en Fred volgden hem.

Toen we in Hamiltons kamer kwamen, was ik verbaasd. Ik had een ruime kamer verwacht met veel rommel en glasscherven, maar in plaats daarvan kwam ik in een kleine kamer met een hoop boeken die netjes op elkaar gestapeld waren. Er was een klein kastje dat in de hoek stond, naast zijn bed, waar Hamilton naar toe liep. Hij stond met zijn rug naar ons toe, terwijl hij iets uit het kastje haalde en draaide zich toen om naar ons. In zijn handen hield hij twee glazen gevuld met whisky. Hij had gewoon een mini-koelkast op zijn kamer om de whisky te bewaren! 'Ik drink niet.' zei ik toen hij me een glas aanbood. 'Oh geloof me, nadat je gehoord hebt wat ik ga vertellen, zal je het nodig hebben.' antwoorde hij en ik nam het glas aan.