Season 1 Chapter 7

Ik zat op een fluwelen bank waarover blauwe draden liepen. Ik pakte mijn kop thee van de tafel en nam er een slok van. Het was muisstil in het huis waar in momenteel zat en Harold, Jacqueline en Geronimo staarden naar mij. Ongemakkelijk ging ik in een andere positie zitten en zuchtte diep.
‘Mag ik je een paar vragen stellen?’ vroeg Jacqueline toen tenslotte.
‘Ga je gang’ zei ik lachend. ‘Waarom ben je hier op deze planeet?’ vroeg ze vervolgens. ‘Nadat elke ster die hier terecht kwam, vermoord is door de bokkenrijders, waarom zou je hier dan nog heen willen komen?’
‘We hebben geen keuze’ vertelde ik. ‘Als de opperster aan de hemel beslist dat het tijd voor je is om verder te gaan, wordt je onttrokken uit de hemel. Daarna is het maar de vraag waar je terecht komt. Ik koos er niet zelf voor, maar nu ik de situatie van deze planeet zie, weet ik dat ik hier hard nodig ben’.
‘Ik vind het verstandig dat je hulp hebt gezocht’ zei Harold. ‘Voor zover ik weet heeft geen één ster dat eerder gedaan. Meestal gaan ze op in het niets totdat de jeweetwel hem of haar vindt en dan is het einde verhaal voor de ster’.
‘Zijn de jeweetwel echt zo sterk?’ vroeg ik. ‘We kwamen ze onderweg hierheen tegen en toen rekende ik zo met ze af’.
‘Onderschat ze niet!’ zei Geronimo. ‘Dat waren waarschijnlijk hun zwakste leden. Je had zeker de naam gezegd of niet?’ Ik keek naar beneden en knikte toen langzaam. ‘Daar sturen ze altijd hun zwakste leden heen’ zei hij vervolgens. ‘Voor de echte grote gevechten, sturen ze hun beste leden’ zei Harold. Je wilt al helemaal niet met de leider van de jeweetwel te maken krijgen. Zijn naam is Hugo van den Loonsche Duynen. Ik zie zijn vergrijsde hoofd zo nog voor me. Het was oorlog tussen het ijsvolk en het vuurvolk. En we waren zojuist aangevallen en verslagen door het vuurvolk. Op dat moment besloten de jeweetwel om in actie te komen. Het enige bezit wat we nog hadden, werd meegenomen door hen. Maar wij waren bang en te zwak om ons te verzetten. Als ik ook maar een klein beetje meer kracht had gehad in die oorlog’.
Harold keek naar beneden en een traan rolde over zijn wang. ‘Dan was Sabrina er nu nog geweest’ zei hij met een zachte stem.
‘Wie is Sabrina?’ vroeg ik voorzichtig.
‘Dat was mijn zusje’ zei Geronimo. 'Vermoord door het vuurvolk. Ze hebben hun verdiende loon nu. Ze rotten weg in hun eigen as’ zei hij verbitterd. Het was duidelijk dat dit gezin een grote haat had aan het vuurvolk.
‘Dingen gaan beter sinds ijskoningin Madelief het voor het zeggen heeft. Haar wachters hebben onze stad weer opnieuw opgebouwd. Deze wereld is veel beter zonder het vuurvolk’ zei Jacqueline.

‘Maar jullie plan is dus om naar de ijskoningin toe te gaan?’ vroeg Harold.
‘Ja we hopen daar genoeg bescherming te krijgen en ik hoop dat ze ons wilt helpen met een plan om voor eens en voor altijd af te rekenen met de jeweetwel’ zei ik.
‘Dat vind ik een geweldig plan’ zei Geronimo. ‘Eindelijk is een ster die wel wijsheid in zich heeft’. Op dat moment werd er op de deur geklopt.
‘We zijn er weer!’ hoorden we de stem van Vera roepen. Geronimo stond op en liep naar de deur toe om Vera en Liam binnen te laten.
‘Hier is je crèmepje en je contactlensjes’ zei Liam lachend. ‘We hebben ook een eetvoorraad waar je u tegen zegt en verschillende handige dingen die we waarschijnlijk wel nodig zullen hebben’ zei Vera.
Ik pakte het zakje aan en liep naar een spiegel toe. Ik bracht de lenzen in en camoufleerde mijn tekens in mijn gezicht. ‘Heel erg bedankt voor jullie gastvrijheid’ zei Liam. ‘We zien elkaar hopelijk snel weer’.
‘Gaan jullie alweer?’ vroeg Geronimo aangeslagen.
‘We hebben nog een lange reis voor de boeg’ zei Vera. ‘Hebben jullie toevallig behoefte aan een extra mankracht?’ vroeg Geronimo.
‘Wil je mee?’ vroeg ik.
‘Een bezoek aan de ijskoningin brengen én de ster beschermen, ja dat lijkt me wel wat’ zei hij.
‘Welkom in ons team dan’ zei ik.
‘Spullen heb je waarschijnlijk niet nodig, want Vera en Liam hebben zo te horen spullen bij voor een heel weeshuis’. Geronimo trok zijn jas aan en nam afscheid van zijn ouders.
‘Doe voorzichtig en red deze wereld van die verschrikkelijke jeweetwel’ zei Jacqueline tegen ons. ‘Gaan we voor zorgen!’ riep ik over mijn schouder. Geronimo deed de deur dicht en we liepen het grote pad op. Een man met middelbare leeftijd kwam het hoofdplein opgerend wat aan het pad grensde.
‘ZE ZIJN ER! ZE ZIJN ER!’ riep hij. Terwijl klonken er allerlei alarmen.
‘DE BOKKENRIJDERS ZIJN IN DE STAD!’.