Season 1 Chapter 6

Na ongeveer een half uur aan een stuk door rennen afwisselend met snelwandelen, durfde we tot stilstand te komen.
‘Jij bent erg goed met je boemerang’ zei Liam.
‘Ik trainde altijd veel met mijn broeders en zusters als het dag was hier op de planeetwanneer wij niet hoefde te schijnen. Er zijn slechts een paar sterren die erg goed overweg kunnen met hun boemerang en ik was er daar een van. Zijn jullie een beetje goed met jullie pijl en boog?’ vroeg ik. Vera keek om zich heen en haar oog viel op een appelboom.
‘Zie je die appels daar?’ vroeg ze. Ik draaide me om en zag inderdaad een eind verderop een appelboom staan.
‘Welke moet ik raak schieten?’
‘De onderste’ zei ik lachend. Vera spande haar boog aan en liet de pijl los. De pijl schoot door de lucht en ging dwars door de aangewezen appel heen.
‘Wow’ zei ik. ‘In een wereld met bovennatuurlijke krachten is het altijd verstandig om jezelf goed te kunnen beschermen’ zei Vera.
‘Dat is misschien steeds de fout geweest van alle sterren die hier op deze planeet zijn neergekomen. Je moet jezelf kunnen beschermen, jezelf alleen verstoppen heeft geen zin’.
‘Hoever is het reizen naar het paleis van de ijskoningin?’ vroeg ik.
‘Het ijspaleis ligt in het midden van het land van ijs’ zei Liam. ‘Ons dorp lag daarvan aan de rand, dus we reizen vanaf nu alleen nog maar landinwaarts. Het zal ons ongeveer een week kosten om bij het paleis aan te komen’.
‘Het eerste wat we tegen komen is een grote stad’ zei Vera. ‘Daar kunnen Liam en ik camouflagecrème voor je kopen en kleurlenzen om je ogen te bedekken’.
‘Dat lijkt me verstandig’ zei ik. We draaiden ons om en liepen verder richting de stad die voor ons lag.

‘Waar liggen de vuurgedeeltes eigenlijk?’ vroeg ik.
‘Rondom het land van ijs’ zei Liam. ‘Het zijn er in totaal 14 en de ene is groter dan de andere. Vuursturen is verboden door de ijskoningin om een opstand van de vuurgedeeltes te voorkomen’.
‘Dus eigenlijk worden ze gewoon onderdrukt door het ijsvolk?’ vroeg ik.
‘Eigenlijk wel, maar als ik jou was zou ik me maar focussen op de jeweetwel en niet op de vuurgedeeltes’ zei Vera.
‘We zijn er’ zei Liam. We stonden op een berg die uitkeek over een prachtige stad. ‘Welkom in Fugili’. Alle huizen waren van ijs en er liepen veel verschillende mensen rond. Iedereen had lichtblauwe kleding met veel bond aan en bij de vrouwen zag ik de grootste hoeden.
‘Vrienden van ons wonen in dat huis daar’ zei Vera en ze wees naar een groot huis. ‘Het is een gezin van twee ouders en een zoon en daar zijn we voorlopig wel veilig’. Liam en Vera liepen de berg af en terwijl ik mijn capuchon op deed liep ik twijfelachtig achter hen aan.

Liam klopte op de deur en een lange jongen deed de deur open. Hij had ijs blauw haar en een blauw leren pak met daaronder grote bruine laarzen.
‘Liam, Vera!’ riep hij blij en hij omhelsde de tweeling.
‘Geronimo, we zijn blij om je weer is te zien’ zei Vera. ‘Zouden we even mogen binnenkomen?’ vroeg Liam. Geronimo knikte en liep weer terug naar binnen. Toen we binnen waren, deed hij de deur op slot en keek naar mij.
‘En wie is jullie vriend hiero?’ vroeg Geronimo. ‘Dit is’ begon Vera maar op dat moment kwam er een vrouw naar de hal toe gerend.
‘Vera, Liam wat ben ik blij om jullie weer te zien!’ riep ze en ze pakte de tweeling stevig vast. ‘Harold en ik maakten ons zo ongerust toen de ster zo dicht bij jullie neerkwam, we waren bang dat jullie vermoord zouden worden door de jeweetwel’ zei de vrouw.
‘We zijn hier ook met een reden Jacqueline’ zei Liam. Liam en Vera keken naar mij en Jacqueline volgde hun blik. Langzaam deed ik mijn capuchon af en Geronimo en Jacqueline slaakte een kreet.
‘De ster’ fluisterde een man die ineens achter Jacqueline stond. ‘Dit is Fabian’ zei Vera. ‘En hij is inderdaad de ster. We zijn op weg naar het ijspaleis voor bescherming, maar we hebben een aantal spullen nodig in het dorp aangezien we snel van huis moesten vertrekken’. ‘Zou Fabian even hier mogen blijven totdat wij terug zijn van boodschappen doen?’ vroeg Liam.
‘Hallo ik ben geen klein kind hoor’ zei ik lachend. ‘Nee maar je tekens en je ogen zijn een beetje te opvallend voor hier in de stad’ zei Geronimo. ‘Niet iedereen is te vertrouwen weetje’. Ik knikte en keek toen weer naar Liam en Vera.
‘We zijn over een uurtje terug’. Vera deed de deur open en stapte met Liam de deur uit. En daar zat ik dan, ondergedoken bij een gezin die ik pas net 5 minuten kende.