3. Buren

Toen alles in huis stond vertrokken de mannen van het verhuisbedrijf.
De deurbel ging, iets wat ik vreemd vond, doordat we hier nog maar net waren gearriveerd.
'Ik ga wel!' riep ik naar mijn ouders die aan het ruziën tegen welke muur het bed zou moeten staan. Ik liep naar de grote, donkere, eiken deur en opende die. Er stonden 7 ongelofelijk mooie en witte mensen voor de deur.
'Goededag, jij bent vast ons nieuw buurmeisje. Ik ben Carlisle Cullen en dit is mijn familie.' en hij wees naar de mensen achter hem.
'Er, kom binnen dan haal ik mijn ouders. Let niet op de dozen we zijn nog aan het uitpakken.' ik bloosde toen de jongen met bronsachtig haar me aankeek. Ik liet ze binnen en sloot de deur weer met al mijn macht.
'Mam, Pap, Alex! We hebben bezoek!' riep ik in het Nederlands.
'Nu al bezoek?' het was een retorische vraag. Mijn ouders en broertje kwamen de trap af en bekeken onze visite grondig.
'Hallo, ik ben Carlisle Cullen, dit zijn Esmé, Edward, Emmett en Alice Cullen en dat zijn Rosalie en Jasper Hale. Wij zijn jullie buren.' zijn glimlach was gemeend, open en vriendelijk.
'Zijn dat uw kinderen? Ze zijn veel te oud om dat te zijn!' Alex stond daar met zijn wenkbrouwen opgetrokken en zijn armen gekruist voor zijn borst.
'Alex, dat zijn jou zaken niet!' ik stak mijn vinger uit en keek hem dreigend aan. Maar Carlisle lachtte daarintegen.
'Ja, die opmerking krijgen we vaak. Ze zijn namelijk geadopteerd.'
'Laat me ons voorstellen. Ik ben Mark Van Gerven en dit is mijn vrouw Claire, mijn zoon Alexander en mijn lieflijke dochter, Jade.' Ik zuchtte.
'Noem me maar Alex, Alexander is zoo oncool.' Alex deed alsof hij al heel wat was. De familie lachtte met Alex zijn kuren.
'Kunnen we helpen met uitpakken?' vroeg Carlisle uit beleefdheid.
'Nou, dat moet niet hoor...'
'Alsjeblieft, we staan jullie hier anders maar op te houden.'
'Goed dan, omdat jullie het zo graag willen.' stemde mijn vader in.
'Rosalie en Emmett, jullie helpen Alex -'hij keek glimlachend naar Alex'-Edward, jij helpt Jade en Jasper en Alice jullie helpen samen met ons mevrouw en meneer Van Gerven.'
'Alsjeblieft, noem ons Claire en Mark, ik voel me al oud genoeg met onze grote kinderen.'
Edward liep achter me naar mijn kamer.
'Zo, met wat beginnen we?' vroeg hij met nieuwsgierige en tegelijk gefrustreerde, zwarte ogen.
'Mijn bed? Dat is het moeilijkste.' hij knikte en opende de grootste doos, haalde het zwaarste deel eruit. Ik keek verbaasd. Thuis hadden 2 van de verhuizers zelfs veel moeite met het grote stuk.
‘Waar wil je je bed hebben?’
‘Daar, met het hoofdeinde tegen het raam.’ Zei ik terwijl ik de rest van het bed uitpakte. Edward kwam al weer aanlopen om de vier ijzeren poten mee te nemen.
Edward schroefde de poten vast terwijl ik de houten latjes vast stak in de bodem.
‘Wat vind je van Forks tot nu toe? Edward verbrak de stilte die in mijn kamer heerste.
‘Koud.’ mompelde ik. ‘België is een stuk zachter, met meer zon.’
‘En je bent deze koude niet gewoon?’ ik haalde mijn schouders op. Weer een stilte van enkele minuten.
‘Hoe is eigenlijk de band tussen jou en je ouders? Je leek het niet leuk te vinden dat ze jou zo…. voorstelden.’ we liepen naar de doos voor mijn nachtkastje.
‘Ik heb een goede band met mijn ouders, al zou ik willen dat ze mij niet zo ‘breekbaar’ behandelden.’ ik zuchtte en opende de doos en nam een paar houten planken.
‘En je kleine broertje? Je lijkt je nogal… te ergeren aan hem?’ hij keek me niet-begrijpend aan. Dat begreep ik wel, iedereen dacht dat hij o zo grappig was en schattig.
‘Hij wil zich voor doen als een volwassene, maar hij is nog maar een kind. Ik schaam me telkens hij naar een ouder meisje kijkt en knipoogt of fluit. Op ten duur durf ik zelfs niet meer buiten gaan met hem.’ Edward vees het kastje in elkaar en ik ging naar een doos om mijn kleerkast uit te halen.
‘Laat mij deze maar alleen doen.’ hij glimlachte vriendelijk naar me. Ik besloot de matras maar op mijn bed te leggen. Als die erop lag deed ik er een beschermhoes over en nam mijn deken. Ik deed daar dekenovertrek over en nam mijn kussens, stak ze in een kussensloop en legde ze goed op mijn bed. Edward was al klaar met mijn kleerkast en liep naar de laatste doos, mijn bureau. Samen vezen we die nog in elkaar.
‘Laten we naar de rest gaan, ik wed dat zij al klaar zijn met de boel uit te pakken.’ Edward haalde zijn schouders op en volgde me naar beneden waar iedereen al gezellig aan het kletsen was tegen elkaar in de woonkamer.
‘Ben je eigenlijk van plan je kamer te verven?’ vroeg Edward uiteindelijk voordat we in de zetel gingen zitten.
‘Neen, ik vind het best oké in die kleuren.’ Een muur was behangen met zwart vliesbehang en de andere waren behangen met grijs vliesbehang. Ik zat de gesprekken tussen mijn ouders en Carlisle en Esmé te volgen, maar die gingen simpelweg over hoe het was in België en over de Cullens hun verblijf in Alaska.
‘Ga je maandag naar school?’ vroeg Edward waardoor ik schrok.
‘Er… ja, morgen ga ik me inschrijven.’
‘Zal ik je komen halen maandag?’ vroeg Edward met een mooie, scheve glimlach.
‘Ja… tuurlijk, om welk uur?’
‘8 uur? Is dat goed?’ Ik knikte blozend en draaide mijn hoofd weg. Edward was verschrikkelijk mooi, bijna pijnlijk mooi als je mij naast hem zag staan. Ietsjes na twaalven verlieten de Cullens ons huis met de reden dat we zeker wat rust nodig hadden na zo een lange dag.



© Alissa Ooms 2009