|| 05

Hier ben ik weeeeer, sorry dat het zo lang duurde en eerlijk gezegd ben ik niet helemaal tevreden over dit hoofdstuk, maar ja, ik kon jullie niet nog langer laten wachten

---

Eva POV

Echt iedereen zit te zeiken over het feit dat ik die status update heb geplaatst. Er zijn mensen die denken dat ik me aanstel, er zijn mensen die blij zijn dat ik dat heb geschreven, omdat ze denken dat het echt was. Misschien was het dan toch niet zo'n goed idee om hem te plaatsen.

Mijn slaapkamer deur gaat ineens open en mijn moeder staat er. Ze kijkt me raar aan.

"Waarom ben je nu al op?" Vraagt ze aan me. Ik haal mijn schouders op en doe mijn laptop dicht.

"Kon niet meer slapen" Is het enige dat ik zeg. Ik sta op en loop langs haar naar beneden toe. Ik loop naar de keuken en pak een glas, terwijl mijn moeder achter me aan komt.

"Echt waar? Het lijkt alsof je gehuild hebt" zegt ze. Ik blijf even stil staan en kijk naar mijn voeten, waarna ik water in mijn glas doe.

"Misschien lijkt dat zo omdat het zo is" zeg ik zacht, nog steeds met mijn rug naar haar toe. Ik hoor voetstappen, wat waarschijnlijk betekent dat ze naar me toe loopt.

"Maar waarom dan? Gaat dit over je vader?" Ik bijt mijn lip en knik zachtjes. Het is dan wel niet de hoofd-reden, maar toch speelt het ergens ook wel mee. Plus, dan komt mijn moeder weer even niets te weten over wat er allemaal aan de hand is. "Hij is een zak, omdat hij is weg gegaan en twee geweldige kinderen heeft achter gelaten. Onthoud dat" zegt mijn moeder zacht en ze geeft me een knuffel. Ik knik zachtjes en mijn moeder laat me weer los. Ze pakt eten voor het ontbijt en ik ga zitten in de woonkamer.

Het is inmiddels half 6, maar nog steeds veel te vroeg voor mij. Normaal sta ik pas op om 7 uur. Zuchtend zet ik mijn glas op de tafel en ik pak de afstandsbediening. Helaas is er alleen nog maar Dora op, dus dan moet ik dat maar kijken.

Ik weet echt niet hoe het zo op school zal gaan, ik ben echt bang om te gaan. Waarschijnlijk denkt iedereen dat ik dood ben ofzo. Zien ze me ineens aankomen, gaan ze me wel uitschelden omdat ze het laf vonden. En waarschijnlijk komt Rein dan toch niet voor me op. Hij heeft me dan wel één keer geholpen, maar het zal waarschijnlijk dan wel bij één keer blijven.

Misschien kan ik er voor zorgen dat ik thuis mag blijven, als ik nou doe alsof ik ziek ben. Meestal gelooft mijn moeder mij dan wel, maar dan stel ik het alleen maar uit.

Ik schrik op van mijn gedachten als mijn moeder een bord met brood voor me neerzet op de tafel. Ik pak het bord en begin rustig the eten, ook al krijg ik niet veel door mijn keel. Mijn telefoon begint te trillen en ik pak van de tafel af.

Van: Jade

Ga je vandaag naar school toe? x

Ik zucht even en denk goed na. Het beste zou zijn om gewoon te gaan, ook al ga ik waarschijnlijk problemen krijgen met de rest van de leerlingen, maar misschien ook wel met de leraren als zij erachter komen.

Naar: Jade

Ja, denk et wel, zal wel moeten x

Ik zie op de klok dat het al 7 uur is. Heb ik hier echt anderhalf uur gezeten?

Ik sta op en loop de trap op richting de badkamer om te douchen. Als ik klaar ben fohn ik mijn haar en doe wat water-proof mascara op. Ik loop naar mijn kamer om kleren te pakken en ze aan te doen. Mijn tas is al ingepakt, dus ik pak hem en loop naar beneden toe, waar mijn moeder en mijn zusje zitten.

"Voel je je wel goed? Je ziet zo bleek" Zegt mijn moeder als ik tegenover haar ga zitten. Ik knik zachtjes en gaap.

"Ja, ben gewoon moe, slecht geslapen" zeg ik. Eigenlijk is het wel waar, ik heb echt een vreselijke nacht gehad. "Maar ik ga denk ik maar eens. Tot vanmiddag" Ik geef mijn moeder een kus op haar wang en loop richting the gang om mijn jas en schoenen aan te doen. Daarna loop ik naar buiten en pak mijn fiets. Ik fiets richting het huis van Jade, die net naar buiten komt rennen. Ze stapt ook op haar fiets en komt naast me fietsen.

"Hey, hoe gaat het nou?" Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op.

"Ben vooral bang voor de reacties. Weten Mel en Roos het al?" vraag ik aan haar. Ze knikt zachtjes.

"Ze zijn niet bepaald vrolijk, volgensmij zijn ze wel boos op je. Maar hopelijk draaien ze bij." Ik knik.

We komen aan op school en als ik langs bepaalde mensen fiets, kijken ze me allemaal raar aan. Ik kijk gauw naar beneden en probeer me zo goed mogelijk te verstoppen in mijn jas. Jade kijkt me met veel medelijden aan en we gaan richting onze kluisjes. Ik zie Rein staan bij mijn kluisje, met zijn hoofd er tegenaan. Ik tik zachtjes op zijn schouder, omdat ik erbij moet. Hij kijkt op en schrikt als hij mij ziet. Ineens worden er twee armen om me heen geslagen en Rein houd me stevig vast.

"Jezus, ik dacht dat je dood was" fluistert hij. Ik sla mijn armen ook om hem heen.

"Het spijt me, ik had het er nooit op moeten zeggen. Ik kon er gewoon niet meer tegen..." Zeg ik zacht als hij me los laat.

"Het komt wel goed, ik ga je hier doorheen helpen" hij pakt mijn hand en wrijft er met zijn duim overheen, terwijl hij recht in mijn ogen blijft kijken.

"Kijk eens wie we daar hebben. The suicidal slut. Ik dacht dat je dood was. Had ik lievergehad eigenlijk" Zegt Rachel. Ik kijk op en Rein begint in mijn hand te knijpen. Ik kijk naar hem en zie hem bijna koken van woede. "Oh, en ze probeert Rein ook nog terug te pakken. Wat een grap. Rein, kom, laat haar lekker, ze is het niet waard"

"Praat. Niet. Zo. Over. Eva." Zegt hij woedend.

"Ga je nou serieus voor dat kind op komen? Heeft ze je gehersenspoeld ofzo?"

"Nee, ik geef om haar en jullie doen hartstikke rot tegen haar. Hoe denk je dat jij je zou voelen als het andersom was geweest met jullie twee, hè?" Zegt Rein, zijn stem wordt luider naarmate hij meer zegt. Hij loopt rustig naar Rachel toe, die nu toch wel een beetje bang lijkt te worden.

Rachel wil wat zeggen, maar dan komen er ineens allemaal kinderen de gang inlopen, omdat de les gaat beginnen. Ze kijken elkaar met een kille blik aan en Rachel en haar mensjes lopen weg. Rein draait zich om naar mij.

"dankje" glimlach ik licht, waardoor hij weer wat rustiger wordt.

"Ze moeten gewoon ophouden. Ik wou echt dat ik eerder voor je was opgekomen, maar ik heb het gewoon nooit eerder gedurfd. Waarschijnlijk hebben ze nu ook allemaal de pik op mij, maar boeie. Gaat het?" Ik knik en de bel gaat weer. We kijken elkaar aan en beginnen te rennen naar het juiste lokaal. Onderweg pakt hij voorzichtig mijn hand vast en zo lopen we dan ook de klas in. Iedereen kijkt ons aan, naar mij omdat iedereen nog steeds dacht dat ik dood was, maar ook omdat ik hier hand in hand met Rein loop. 'Dat hoort niet' volgens hen.

We gaan zitten, voor de eerste keer sinds we op deze school zitten dat hij niet bij de 'populairen' zit, maar gewoon bij mij. Daar zullen ze wel boos om worden.

Melanie en Rosa kijken me vuil aan en draaien zich om, terwijl Jade er maar een beetje bij zit. Eerlijk gezegd snap ik niet helemaal waarom ze boos zijn. Nou ja, aan de ene kant wel, maar toch ook weer niet. Ja, ik heb op internet gezegd dat ik zelfmoord wilde plegen en ja, ik heb het niet eens echt gedaan. Maar als ze echte vriendinnen waren geweest, hadden ze me dan niet moeten helpen, zoals Jade? Nu zeg ik echt niet dat ik wil dat ze altijd voor me klaar staan ofzo, maar gewoon, zodat ik weet dat ze er voor me zijn, dat ik niet alleen ben.

Als de les voorbij is, loop ik gauw richting Rosa en Melanie, terwijl Rein naar Daan en Nils gaat, die blijkbaar toch niet boos zijn.

"Waarom doen jullie zo?" vraag ik zacht aan ze. Ze kijken me met een vreemde blik aan.

"Omdat dit allemaal jou schuld is. Doordat ze jou niet mogen, worden wij nu ook gepest, wij worden ook uitgescholden en het komt niet eens door jou. Jij hebt onze levens hier verpest hoor. Bedankt" Zegt Rosa en samen lopen ze snel weg. Ik sta stil en kijk naar beneden.

Ik voel een hand op mijn schouder en kijk om.

"Het spijt me echt, maar ze zijn gewoon echt boos. Ik heb zo nog nooit zo gezien" Ik zucht en we lopen naar de volgende les. Dit wordt nog een lange dag....