17. One horrible night

Abby POV.

Het was bijna elf uur. Ik kon niet slapen door de verschillende emoties die ik voelde op dit moment. Ik was al opgelucht dat Fred niet meer kwaad was op zijn moeder, maar er bleef een grote onrust in mij dwalen. Ik had ook nooit verwacht dat ik later echt zou trouwen en kinderen zou krijgen, maar een dood als deze die mij te wachten stond, had ik ook niet verwacht. En Fred stond een even erg einde te wachten. Ik zuchtte en stak het nachtlampje aan. Ik greep het dagboek van Elisabeth vanonder mijn bee en begon te bladeren. Toen vond ik de volgende pagina die ik nog moest lezen. Ik merkte dat ze deze keer geen datum bovenaan het blad had geschreven, zoals ze normaal deed. Ik had een naar gevoel over deze pagina.

Het was bijna zover. Elke nacht droomde ik over Jared. Hij stond in een brandend huis en ik hoorde hem roepen. Maar ik kon niet bij hem, alsof ik versteend was. Ik wou bij hem zijn, hem redden, maar ik was machteloos. En toen stierf hij. Elke nacht krijg ik verschillende dromen. Elke droom bevat datgene wat ik het meest vreesde. Ik probeerde niet meer te slapen, maar daar bleef het niet mee. Ik zag dingen die niet echt waren. Monsters, zo kon ik ze het best beschrijven. Verschrikkelijke wezens die me aanvielen en dan sloot ik mijn ogen. Maar telkens als ik ze terug opende, waren ze verdwenen. Ik werd stilaan gek. Mijn hoofd tolde, deels van angst, deels van slapeloosheid.
De Roeping kon elk moment aanbreken en dan was het voorbij. Mijn laatste momenten als mezelf op deze aarde en ik werd gewoon gestoord. Ik vroeg me af of Jared zich ook zo voelde. Ik wist dat hij zich zo voelde, ik voelde het gewoon. Onze band was zo sterk, dat we elkaars pijn voelden. Een zegen, maar ook een vloek.

De pagina was kort, iets wat ik niet gewoon was. Ik bladerde verder en zag dat de andere pagina's leeg waren. Dit was het laatste ding dat ze erin had geschreven. Ze was de enige die me kon helpen en nu wist ik niets meer over haar. Ze was waarschijnlijk Geroepen een tijdje na ze dit geschreven had. En toen stierf ze.
Ik verstopte het dagboek weer onder mijn bed en deed het lampje uit. Mijn gedachten dwaalden af en ik viel in slaap.

Ik opende langzaam mijn ogen. Ik glimlachte en snoof de frisse lentegeur in. Ik stond op en merkte dat ik een lang, wit kleed droeg. Ik stond in een prachtig groen weiland. Het was een geweldige, beeldschoon plaatje. Maar toen herinnerde ik het terug. De Roeping, Fred, de dromen, het dagboek, alles kwam terug. Dit was precies zoals Fred zijn droom beschreef. Maar dit keer ging ik niet degene zijn die zou sterven. 'Fred!' riep ik en ik begon te lopen. Ik stierf ergens aan een meer, dat aan dit weiland lag. Dus daar zou ik Fred wel vinden, bedacht ik. Ik bleef maar rennen, zo snel dat mijn voeten amper de grond raakten. Toen kwam ik er. Een lang uitgestrekt meer. Ik zeg geen Fred, niemand. Ik wist dat het een droom was, maar toch voelde alles zo echt aan. Toen zag ik het. Een lichaam, omringd door bloed, dat dreef op het water. Fred.

Ik zwemde snel naar hem toe en bracht hem aan het weiland. Ik voelde aan zijn pols en controleerde zijn ademhaling, maar het was te laat. Hij was dood. Tranen stroomden over mijn gezicht en ik boog mijn gezicht over zijn borst. 'Nee, Fred.' smeekte ik. Ik gaf hem een laatste kus en toen verdwenen we allemaal. Alles was zwart. En toen...

schrok ik wakker. De dromen, ze kwamen eraan. De volgende fase was Geroepen worden. Ik deed mijn lampje weer aan en zat recht in het bed. Deze droom was verschrikkelijk. Deze nacht zou dan maar slapeloos worden, bedacht ik. Ik kon ook naar Freds kamer gaan, maar bedacht me dan toch. George zat ook op zijn kamer en wie weet ging ik dan bij de verkeerde Wemel in bed liggen. Ik bukte me en tastte met mijn hand onder mijn bed, om het dagboek te zoeken. Toen ik het niet vond, ging ik dieper zoeken. Opeens voelde ik enkele vingers om mijn arm, die hard trokken. Ik vloog het bed af en probeerde me los te maken uit de grip. Maar er kwam een tweede arm bij die zich om de mijne greep en hard trok. Twee bleke armen, vol van littekens en schrammen, kwamen van onder mijn bed en trokken me mee. Uiteindelijk lieten ze me dan toch los. Ik ademde onrustig en luidop. Ik keek onder het bed en zag niemand. Waren dit dan de hallicunaties die Elisabeth ook zag?

Ik stond terug op toen ik niets onder het bed zag en zuchtte. Het voelde alsof ik gestoord was. Wat ik waarschijnlijk ook was. Plots greep een arm me bij mijn zij en toen ik wou gillen, werd een hand op mijn mond gelegd. 'Shhht, rustig. Ik ben het maar.' fluisterde Fred. Ik zuchtte en draaide me om. 'Wat doe je hier?' vroeg ik. 'Je had ook een droom, toch?' zei hij in plaats van te antwoorden. Ik knikte. 'Ik ook.' vervolgde hij. 'Aangezien we toch beide niet meer in slaap zullen vallen, bedacht ik me dat we beter de nacht samen konden doorbrengen.' zei hij en hij ging in mijn bed liggen. Ik keek hem verbaasd aan en hij wenkte dat ik naast hem moest liggen. 'Waarom niet.' zuchtte ik dan maar. Ik ging naast hem liggen en we keken elkaar aan. 'Wat wil je dan doen?' vroeg ik hem. 'Er is wel iets dat ik in gedachten heb.' begon hij. Zijn blik stond serieus, dus ik wist dat hij geen grapje maakte. 'Abby, ik hou van je. En er is niet veel tijd meer, zoals je weet. En ik wil... Ik denk dat het tijd is om...' begon hij zoekend naar de juiste woorden. 'Ik weet het, Fred. Ik weet het.' Ik hield van Fred en onze levens kwamen bijna tot een einde. Dus waarom zouden we niet, nu we nog konden, seks hebben?