Proloog

Gevangen. Als een hond aan een ketting hing er een zware metalen klem om haar enkel. Ze voelde zich vernedert en verraden, verraden door haar eigen teamgenoten. Ze hadden hun poot stijf moeten houden, ze hadden vol moeten houden en niet moeten vluchten.

In eerste instantie hadden ze nooit de confrontatie aan moeten gaan.

Ze lag met haar benen opgetrokken op de vloer, haar lichaam rillend van de kou die haar tot het bod op toe teisterde. De ruimte was donker en kil. Ze wist dat er rechts van haar een koude stenen muur was, als een grot. Links van haar was, voor zo ver ze de grond kon tasten, een open ruimte. Als ze haar handen tegen de grond liet tikken hoorde ze het galmen. Ze hoorde de leegte en hoorde hoe alleen ze was.
Ze had haar uitrusting al betast, maar er was niks meer van over. Haar riem met touw, haak, medicatie en geweer was van haar middel verdwenen en ook de enkelbanden met messen waren van haar weg geroofd. Ze had enkel nog haar shirt en jeans aan. Zelfs haar schoenen waren haar ontvreemd, die haar niet meer warm konden houden, troost konden bieden.
Gelukkig had ze nog wel haar ketting om. Een leren band met een houten pijlpunt aangeregen. Ze hield het vast als haar laatste redmiddel, het enige wat haar nog verbond met deze wereld en haar levend hield, in de hoop dat ze het ooit terug kon geven aan de rechtmatige eigenaar.

Ze was weer alleen, net als in het begin.